Jake From Fiji

11. DINSDAG 12 SEPTEMBER 2017

De volgende dag ging ik naar school zoals altijd. Ik deed mee in de lessen, hoefde maar één keer te spugen en ik kon me concentreren op de les. Ik had voor het eerst geen hoofdpijn. Wel dacht ik na over vanavond. Ik ben benieuwd hoe Max gaat reageren. Zou hij het oké vinden of zou hij boos worden? Ik had hem laatst nog verteld dat ik nog niet klaar om moeder te worden.

Toen ik om vier uur klaar was met school begon ik gelijk aan het avondeten. Ik zei Max dat Jake ook zou komen eten en hij dekte de tafel alvast voor drie. Hij vond het wel vreemd dat we het hadden afgesproken, maar hij legde zichzelf erbij neer. Ik wist dat hij het over een uurtje allemaal zou begrijpen. Hij zou snappen waarom ik hem had uitgenodigd, waarom ik laatst was flauwgevallen.

Oké hij hoeft niet alles te weten over Fiji. We gaan namelijk zeggen dat we maar één keer seks hebben gehad in plaats van... in plaats van... een aantal keer... per wee.... Per twee dage.... Per da... per dag, oké. Het was een goede, seksuele vakantie.

Een kwartier later hoorde ik de deurbel gaan, de zenuwen gierde door mijn lichaam. Max sprintte naar de deur en gooide deze met een zwaai open. Ze deden hun broederlijke omhelzing gedoe dingetje en daarna begroette hij mij ook.

Ik kwam om het hoekje vandaan met een hete pan in mijn handen. Ik zetten hem snel op de tafel en Max begon meteen met opscheppen. Ik wachtte af totdat ze allebei genoeg hadden opgeschept en schepte toen ook voor mijzelf op.

"Het is heerlijk, Liv." Zegt Jake met een volle mond. "Dank je wel."

Toen iedereen het bijna op had begon ik dan toch over het onderwerp wat ik het liefst zo lang mogelijk wou ontwijken: mijn zwangerschap. Ik moest het vertellen, maar hoe? Oké fuck it. Ik ga er gewoon voor. Max is mijn broer, moeder, beste vriend en vader in één. Hij moest het gewoon weten.

"Er is iets wat ik je moet zeggen." Begin ik.

"Is er wat erg aan de hand?" Vraagt Max met een twinkeling in zijn ogen. Hij is echt een geweldige broer. "Je kan alles tegen me zeggen."

"Ik wil niet dat je boos wordt." Geef ik toe aan hem.

"Kan het dan niet na het eten? Als Jake weg is?" Vraagt hij me terwijl hij nog een hap met spruitjes neemt.

"Nee, het moet nu." Ik sta op en lift mijn shirt iets omhoog. Hij kijkt me vreemd aan, maar Jake daarentegen niet. Hij kijk trots, trots op mij.

"Ben je zwanger?" Stottert hij. Ik durf alleen te knikken, want ik kan zijn gezicht niet aflezen.

"Hoe lang?" Vraagt hij starend naar mijn buik.

"Tien weken." Antwoord ik.

"Tien weken? Hoe lang weet je dit al?"

"Nu twee weken."

"Jake misschien kan je beter naar huis gaan. Dit hoef je niet allemaal te weten." Zegt hij tegen de vader van mijn kind. Misschien was het een dom idee om Jake hierbij te betrekken.

Jake stond op en ging naast me staan. Hij sloeg zijn armen over elkaar en nam vanaf daar het gesprek over.

"Ik ben de vader." Zegt hij vastberaden.

"Hoe?" Vraagt hij totaal verbaasd, maar niet boos geloof ik.

"We hebben elkaar tien weken geleden in Fiji ontmoet. Liv was de weg kwijt en ik heb haar geholpen." legt hij aan hem uit. "Toen bleken we elkaar toch wel heel aardig te vinden en van het één kwam het ander. Het spijt me man."

"Het spijt je?" Vraagt hij. Ik kan echt niet opmaken wat hij ervan denkt.

"Ja uit het diepst van mijn hart." Zegt Jake tegen één van zijn beste vrienden.

"Je maakt mij de gelukkigste man van de wereld!" Roept Max terwijl hij Jake in een knuffel trekt.

"Mag ik nu eindelijk vragen wat er zojuist is gebeurd?"
"Ik ben zo blij dat het Jake is en niet een random guy."
"Dus je bent niet boos?"
"Nee, natuurlijk niet. Je bent wel erg jong en Jake is je leraar, dus jullie moeten een aantal regels gaan opstellen, maar ik sta achter al je beslissingen. Dus als jij denkt dat je het aankunt, ga ik je er mee helpen."
"Echt waar."
"Ja echt waar, Livvie. Ben je al naar een verloskundige geweest? Zorg je wel goed voor jezelf?"
"Ja en ja."

Jake pakte de foto van de echo uit zijn jaszak. Hij gaf hem aan Max en hij brak uit in tranen. Ik gaf hem een knuffel en hij gaf me een preek over dat ik nu groot word en dat ik geen klein meisje meer ben. Ook zei hij nog vijftig keer hoe gelukkig hij was. En toen zei hij het: ik word oom. Hij zei het vol trots en sloeg Jake op zijn rug. We gingen weer aan tafel zitten en toen pas kwam hij met de negatieve punten.

"Oké Livvie... Er is veel wat we nog moeten regelen."
"Dat weet ik..."
"We moeten zorgen voor een zorgverzekering met prenatale zorg. Weet je al hoe je je school wilt gaan afmaken? Wacht eens even... Jake... jij bent haar leraar!"
"Klopt... Daar moeten we nog even wat op gaan verzinnen..."
"Dat komt wel goed denk ik. Liv ik ben zo trots op je."
"Dank je Max... Kunnen we nu weer genieten van het eten? Ik heb ook nog toetjes in de koelkast staan."
"Ja natuurlijk."

We aten onze toetjes op en ik ging daarna naar bed. Ik was zo moe van alles. Ik voelde me misselijk, ik had buikpijn, ik moest plassen, alles wat je je maar kon bedenken had ik tegelijkertijd op dit moment. Ik was vooral ook opgelucht dat Max het niet erg vond. Dat hij er voor me zou zijn. Ik had ook niets anders verwacht. Dan is er gelukkig toch nog een man in mijn leven die bij me blijft. Voor altijd. Tot de dood ons scheidt.