Jake From Fiji

6. 3

"Liv?" Fluistert Jake.

Ik negeer hem en hoop gewoon dat hij  mijn hint begrijpt en zijn mond houdt. Waarom maakt hij het zo lastig om hem te vergeten?

"Kan ik je straks iets vertellen?" Vraagt hij me.

"Je kan het ook gewoon nu zeggen." Zeg ik zonder hem aan te kijken.

"Nee, maar we moeten wel praten."

"Ik denk niet dat ik het wil weten meneer."

"Liv luister nou naar me. Het is belangrijk." Probeer hij.

"Praat niet tegen me." Tot mijn verbazing helpen mijn woorden en zegt hij niet meer zo veel.

Ik pak mijn telefoon en open Spotify. Mijn geluid zet ik op zijn hardst, zo hoef ik niet meer naar hem te luisteren. Ook open ik een spelletje om de tijd sneller te laten gaan. In mijn ooghoek zie ik dat ook Jake zijn telefoon pakt en begint mijn telefoon te trillen.

Ik moet toegeven dat hij deels doet wat ik hem vroeg: niet meer tegen me praten. Ik had niks over appen gezegd. Hoe kan ik zo dom zijn? Ik had kunnen weten dat Jake dit zou gaan doen. Dit is zo'n typische Jake-actie.

-
+ 316 147...: Het is echt belangrijk
Liv: Ik wil het niet weten
+ 316 147...: Maar ik kan alles uitleggen... echt waar!!
Liv: IK WIL HET NIET WETEN
+ 316 147...: Liv je moet me geloven...
Liv: Ja dat heb ik eerder gedaan
Liv: Toen was je ook niet van plan te gaan bellen
+ 316 147...: Dat was ik wel Liv... Ik had het alleen erg druk
+ 316 147...: Zorg dat niemand kan meelezen oké?
Liv: Ik heb niks te verbergen meneer Andrews.
Liv: Ik ben gewoon een meisje die aan het appen is met haar docent... Is dat zo erg?
-

Omdat ik mijn telefoon blijkbaar te veel omhoog hield, waardoor iedereen achter ons kon meelezen met de berichtjes die Jake en ik naar elkaar stuurde, probeerde Jake mijn telefoon af te schermen voor hen. Helaas lukte hem dat niet zo goed en sloeg hij per ongeluk mijn telefoon uit mijn handen. Ik snapte niet wat er aan de hand was en werd boos op Jake.

"Ben je niet goed in je hoofd? Je slaat toch niet zomaar iemands telefoon uit zijn handen?!" Schreeuw ik door de bus. Een paar kinderen draaien hun hoofd mijn kant op.

"Liv zachtjes. Dadelijk hoort iemand het nog."

"Zachtjes? Je sloeg mijn fucking telefoon uit mijn handen."

Jake houdt zijn vinger voor zijn lippen en drukt zijn hand tegen mijn mond aan. Ik keek geschrokken naar hem, maar kon niets meer zeggen, toen pas liet hij me weer los.

"What the fuck?" Snauw ik naar hem.

Charlotte komt ineens naast ons staan. Haar ogen lijken op die van een slang. Dan kijkt ze naar Jake en hurkt ze naast hem neer. Ze legt haar hand op zijn been en haar andere hand in zijn nek.

"Is er hier een probleem meneer Andrews?" Vraagt ze zachtjes.

"Nee hoor Charlotte. Je kan weer gaan zitten op je eigen plek."

"Ik wil anders wel van plek ruilen met Liv. Als dat prettiger is." Haar hand wrijft over zijn been, ben ik de enige die dit ziet?

"Ik ruil wel met jou Charlotte. Dan kan jij naast Liv gaan zitten. Ze wilt toch muziek luisteren, dus je merkt niet eens dat ze er is."

"Ik ga liever naast jou zitten Jake, ik bedoel meneer Andrews." Ze bijt op haar lip en knipoogt naar hem.

"Charlotte ga maar weer op je eigen plek zitten, goed?"

"Weet u dat zeker meneer Andrews? Of moet ik eerst een paar foto's van mijn plek naar Liv sturen. Of naar de directrice. Ik weet zeker dat dat mooie foto's zijn. Misschien overweegt ze dan om toch op mijn plek te gaan zitten." Ik luister mee naar hetzelfde gesprek, maar snap er geen hol van terwijl Jake dat overduidelijk wel doet.

"Je hoeft geen foto's naar Liv te sturen, Charlotte. Liv gaat wel op jouw plek zitten en jij kan naast mij zitten."

Ik kijk hem met een verbaasd gezicht aan en ik snap niets van het gesprek. Ze noemde hem Jake. Kende ze hem al? Net als ik? Ik snapte gelukkig wel dat ik moest opstaan en Charlotte hier zou gaan zitten. Bella had aangeboden om op Charlotte's plek te gaan zitten en ik ging dus op Bella's plek zitten. Snap je het nog? Het was een hele stoelendans, maar uiteindelijk zat iedereen op een goede plek. Een soort van dan.

Terwijl ik mijn muziek probeer aan te zetten, word ik afgeleid door Charlotte en Jake. Charlotte zit aan hem en raakt zijn gezicht aan. Ik kijk naar het kruis op mijn hand maar ik merk dat het niet meer helpt. Ik begin duizelig te worden en ik ze alles wazig. Ik ben al vaker flauwgevallen en ik weet dus precies wat er nu gaat gebeuren. Ik hoor op een gegeven moment de muziek en de stemmen in de bus niet meer. Dit is het moment waarop ik het tegen Chase moet zeggen. Hij weet wat hij moet doen. Hij heeft het al vaker meegemaakt dat ik flauwviel.

Ik tik Chase aan en hij kijkt me bezorgd aan.