Jake From Fiji

14. DONDERDAG 14 DECEMBER 2017

Ik was vandaag al twintig weken zwanger. Twintig weken, dat zijn vijf maanden. Vijf maanden gingen ineens heel snel. Vandaag had ik dan ook eindelijk mijn twintigwekenecho. In deze echo zou het geslacht bekend gemaakt worden. Ik was zenuwachtig. Ook had ik ergens deze week het kerstfeest. Al mij vriendinnen en vrienden zouden hierheen komen. We hadden onze mooiste jurken uitgekozen en hadden onze look al helemaal bepaald. Maar eerst de echo.

"Max! Ik ga!" Roept ik van onderaan de trap naar boven.

"Weet je zeker dat ik niet met je mee moet gaan?!" Roept hij terug.

"Nee hoor! Komt goed! Tot straks!"

"Tot zo!"

Met een lichtelijk schuldgevoel loop ik de deur uit. Ik had aan Jake beloofd dat hij mee mocht naar elke echo, maar ik heb hem hier niets over vertelt.

Maar hij is waarschijnlijk toch al vergeten hoeveel weken ik zwanger ben en wat voor belangrijke echo dit is.

Ik stap de bus in en ga zitten naast een man met een lange, grijze baard. Ik pak mijn oortjes en start mijn muziek op. Headbangend wacht ik tot we bij de juiste halte zijn.

Eenmaal bij de verloskundige aangekomen, neem ik plaats op één van de stoelen. "Mevrouw Andrews?" Klinkt door de kamer. "Ja, dat ben ik." Ik sta op en geef de vrouw een hand.

Ik ga zitten op de stoel aan haar bureau. "Hoe voelt u zich mevrouw Carter?"

"Ja, goed. De misselijkheid is helemaal weg en nu kan ik gewoon genieten van de kleine zwangerschapskwaaltjes."

"Dat is fijn om te horen." Zegt ze terwijl ze wat opschrijft. "Meneer Andrews kon er niet bij zijn vandaag?"

"Nee helaas niet."

"Het is vandaag een belangrijke dag voor u." Zegt ze met een grote glimlach. Ik knik en lach terug naar haar. "Wilt u het geslacht van uw kindje te weten komen of wilt u het als een verrassing houden?"

"Ik wil het graag weten." Zeg ik vastberaden.

"Dan gaan we daar vandaag naar kijken. Mag u plaatsnemen op de stoel." Zegt ze wijzend naar de grote blauwe stoel.

Ik maakte de knoop van mijn spijkerbroek open, ging op het bed liggen en deed mijn shirt omhoog tot aan het randje van mijn bh. Ze smeerde een superkoude gel op mijn buik. Het voelt een beetje alsof je je koude handen tegen je buik houdt. Niet erg prettig, maar het warmt gelukkig snel op.

Ze keek naar de teentjes en de vingertjes van mijn baby, ook luisterde we even naar het hartje. Het is bizar om dat te horen. Je realiseert dan weer even goed dat er echt een levend wezentje in je zit. Een levend wezentje waar jij voor moet zorgen en die jij moet gaan beschermen beschermen, koste wat het kost.

"Ik zou u niet langer in spanning houden." Zegt ze als ze het apparaat iets beweegt op mijn buik. "U krijgt een zoontje!"

"Echt waar?" Vraag ik verbaasd. Stiekem had ik hierop gehoopt.

"Honderd procent zeker. Kijk," ze wijst op het beeldscherm, "hier zie je de beentjes en hiertussen hangt een klein piemeltje."

"Ik krijg een jongetje!" Zeg ik als ik mijn jas ophang en Max in de woonkamer zie staan.

"Gefeliciteerd!" Zegt hij als hij me een knuffel geeft. "Dank je."

"Ik heb een klein cadeautje voor je." Hij houdt een klein, blauw doosje met een gouden strik eromheen voor mijn neus. "Maak maar open."

Voorzichtig open ik het doosje en er kwam een glitterend kettinkje tevoorschijn. "Wat vindt je eraan?"

"Hij is prachtig." Ik kon het niet laten om in zijn armen te springen. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en met zijn hand hield hij mijn hoofd vast. Ook hij rustte zijn hoofd op mijne nadat hij een er een kus op had gegeven. Waar heb ik zo'n lieve, grote broer aan verdiend?

We aten een stukje taart en daarna begon Max aan het eten. Hij is geweldig.