Jake From Fiji

19. DONDERDAG 8 MAART 2018

Ik werd wakker rond tien uur en ik had een enorme buikpijn. Toen ik opstond voelde ik dat mijn broek nat was. Was mijn water gebroken? Gia ik bevallen? Nee, nee, nee. Dat kan niet, dat mag niet. Ik ben pas 35 weken zwanger.

In alle hectiek pak ik mijn telefoon en bel ik naar Jake, die ondertussen al les aan het geven is. "Hoi met Jake. Ik ben er nu even niet. Spreek wat in na de piep en ik bel je zo snel mogelijk terug." Verdomme. Hij zei dat hij mijn telefoontjes altijd zou opnemen. Nog nooit heb ik hem tijdens de les gebeld en nu het nodig is, neemt hij niet op.

"Hey, ik weet dat je aan het werk bent, maar ik denk dat mijn water gebroken is. Zou je me terug willen bellen?" Vraag ik bijna huilend.

Oké, oké, wat moet ik doen? Wat moet ik doen? Rustig blijven. Liv. Blijf. Rustig. Oké. Ik stap uit mijn natte broek en trek een schone aan. Misschien kan ik Max bellen, natuurlijk kan ik Max bellen. Een aantal tonen is te horen door de telefoon. "Hoi." Klinkt zijn stem tot mijn grote opluchting.

"Max ik heb je hulp nodig."

'Grapje! Dit is mijn voicemail, loser!"

Omdat ik niet wist wie ik moest bellen en de verloskundige niet wou lastigvallen omdat ik nog niet zeker wist of ik ging bevallen, besloot ik naar Jake's werk toe te lopen. Ik pakte mijn telefoon en een tasje die ik klaar had staan voor als de bevalling zou gaan plaatsvinden.

Zo snel als ik kon, liep ik naar Jake's school. Maar om de zes minuten, ja ik heb het bijgehouden, kwamen de pijnlijke steken in mijn buik. Het doet zo veel pijn en ik nam een korte pauze bij een bruggetje. Ik pufte de pijn weg, fuck. Ik probeer nogmaals om Jake te bereiken, maar ik krijg weer zijn voicemail. Ik ben echt aan het bevallen, het is zo ver. Nu moet ik doorlopen, want anders haal ik het niet om oprijd bij Jake te zijn.

Uiteindelijk heb ik er een kwartier langer over gelopen dan gedacht. Adem in via je neus en uit via je mond, Liv.

Zodra ik het gebouw inloop, ga ik puffend aan de balie staan. Het zweet staat op mijn hoofd en volgens mij ben ik knalrood. "Kan ik iets voor je doen?" Vraagt ze bezorgd.

"Ja," Ik word even onderbroken door een hevige wee, maar weet er weer bovenop te komen, "weet u waar Jake Andrews les heeft?" Ze begint meteen te typen op haar computer. "Collegezaal 01-05-A, dat is op de vijfde verdieping." Natuurlijk, dat ongeluk moet ik weer hebben.

"Kan ik iets voor je doen? Wil je water?"

"Nee hoor, bedankt." Lach ik naar haar. Hopelijk ziet ze niet in hoeveel pijn ik nu ben.

Met veel pijn sta ik in de lift en ook de gang loop ik met moeite door. Zonder te twijfelen, stap ik de zaal binnen. Tot mijn stomme verbazing sta ik meteen aan de voorkant van het lokaal en staat Jake nog geen vijf meter naast me.

"Liv, wat doe je hier?" Hij loopt naar me toe en dan lijkt hij te beseffen wat er aan de hand is.

"Ben je hier helemaal naartoe komen lopen?" Een leerling zet een stoel voor me neer en ik ga er meteen op zitten. Ik kreeg nog een wee en begon helemaal te rillen. Jake hurkte voor me neer en ik zag dat hij in paniek raakte. "Bel de verloskundige." Stel ik voor.

Terwijl hij belt, is een deel van het lokaal al leeggelopen. Er zijn drie lieve meiden die bij me blijven en die duidelijk voor dit vak, verpleegkunde, gemaakt zijn.

"We gaan naar het ziekenhuis." Beveelt Jake me. Met veel moeite sta ik op en lopen we het lokaal uit. "De les valt uit!" Roept Jake nog naar de overige studenten. 

Met 150 kilometer per uur reden we over de snelweg. "Gaat het nog?" Ik knik en puf, maar eigenlijk heb ik echt enorm veel pijn. Meer pijn dan ik verwacht had.