Jake From Fiji

13. VRIJDAG 1 DECEMBER 2017

Ik zat rustig in de wiskundeles. Ik kreeg een aantal wiskundesommen die ik moest afmaken voor het einde van de les. Mevrouw Roelens is een enorm lieve en oude vrouw. Ze is ook nog eens enorm slim, dat blijkt wel uit haar werk.

Ik kwam weer eens niet uit een wiskundesom, wiskunde is niet echt bepaald mijn sterkste vak namelijk. Nee, het is zelfs mijn slechtste vak. Ik sta nu een 5,4 ervoor en dat betekend dat ik zeker weten een 5,6 voor mijn examen moet halen om te slagen. Ik zal je gelijk even vertellen dat ik nog maar twee voldoendes heb gehaald dit hele jaar. En het jaar hiervoor. Zegt al genoeg toch?

Maar goed. Ik vroeg dus aan mevrouw Roelens of ze me kon helpen met de sommen.

"Dan wordt het x in het kwadraat keer twee de wortel van vijf." Legt ze me uit nadat ze een som heeft voorgedaan.

"Maar hoe komt u dan aan die x in het kwadraat?" Vraag ik haar stomverbaasd. Ik probeer het te snappen, echt waar, maar dit is gewoon niet mijn ding.

"Die heb je nog over van de regel hierboven."

Ik hou haar al veel te lang op van haar les. Er zijn nog meer leerlingen met vragen en ze moet ook de tijd hebben om heb te helpen. "Oh zo." Zeg ik maar zodat ze verder kan gaan.

"Je snapt het niet, hé?" Vraagt ze met haar pen achter haar oor.

"Ik snap er helemaal niks van."

"Oké, we beginnen opnieuw." Zegt ze met een grote glimlach. Deze vrouw heeft echt te veel geduld.

Mevrouw Roelens is echt de liefste vrouw die er bestaat. Zonder haar zou ik hier nu niet zitten met een 5,4 voor wiskunde. Ze heeft me elke donderdag zelfs nog extra bijles gegeven en soms duurde dat wel drie uur. Ik zou waarschijnlijk een 3,0 staan en dan zou ik het wel kunnen schudden.

"Dus wat wordt dat dan Liv?" Vraagt ze me. Kom op, ik weet dit. Denk aan wat ze je heeft geleerd.

"X-kwadraat?" Vraag ik voorzichtig.

"En dan?" Vraagt ze vol hoop.

"Keer twee wortel vijf?"

"Juist." Zegt ze trots.

"Meent u dat?"

"Ja, ik meen het." Zegt ze met ene knikje. Ik geef haar uit blijdschap een knuffel en ik merk hoe leuk ze dat vind. Wat moest ik anders doen? Dank je wel zeggen? Oké, dat was misschien een betere optie geweest.

Opeens schrok ik en mevrouw Roelens zag dat.

"Gaat het, Liv?" Vraagt ze me.

"Ja, het gaat."

"Weet je het zeker?" Ze kijkt bezorgd als ik mijn buik vasthoudt. Het is, met overleg, in het systeem gezet dat ik zwanger ben zodat de andere docenten er ook vanaf weten als er ooit iets aan de hand is.

"Ja." Zeg ik knikkend.

Ik zal je vertellen wat er gebeurde. Ik voelde mijn kindje bewegen. Hij of zij lag te 'woelen', zoals men dat noemt. Het bewoog en zocht een lekkere houding om te gaan liggen. Het was dus niet echt schoppen. Ik wist eerst niet wat ik ervan moest denken, vandaar dat ik schrok. Maar even later wist ik zeker dat het mijn kindje was die bewoog.

"Waar heb ik dit aan te danken? Aan je wiskundesommen?" Lacht Bella als ik haar een knuffel geef.

"Ik voelde mijn kindje bewegen, Bells." ik was al lang niet meer zo enthousiast geweest.

Ik grijp haar hand en leg hem op mijn buik in de hoop dat zij het ook kan voelen. Ik voelde het kindje niet meer en ik denk eerlijk gezegd dat je hem ook niet zou kunnen voelen vanaf de buitenkant. Zoals ik al zei: hij of zij schopte niet. Het was meer een soort draai.

Darnell en Onno zaten achter ons. Ik praatte vaak met ze, want we zaten al twee jaar samen in de klas. Onno is ook nog eens het broertje van mijn ex. Ik wil het liever niet over mijn ex hebben. Hij is een namelijk een enorme klootzak. Darnell leunde over zijn tafel heen en vroeg wat er zojuist gebeurde. Het was raar dat ik nu open kon zijn over mijn zwangerschap. Maar het was perfect dat iedereen me steunde.

Onno leunt over zijn tafel heen en feliciteert me met mijn zwangerschap, best bizar hoe iedereen op school blij voor me is.

De hele les lang kon ik me op niets anders concentreren dan op mijn kindje. Zo zou mijn leven erover zes en een halve maand ook uitzien. Echt bizar hoe zo'n klein mensje je leven zo kan beheersen.

Na de les kwam Onno nog even naar me toe. Onno en ik zitten ook samen bij de faalangsttraining die onze school geeft. Hierdoor weten we persoonlijke dingen van elkaar, die anderen niet van ons weten. Zelfs dingen die Bella niet weet, weet Onno wel. We liepen samen richting mijn kluisje en op een gegeven moment waren we gewoon samen aan het praten. Het voelt vertrouwd om tegen hem te praten. Ik weet dat hij niks zal doorvertellen en dat ik op hem kan rekenen. Het is fijn als je iemand hebt tegen wie je alles kan lullen.

"Ik wou eigenlijk nog wat aan je vragen." Begint hij als ik mijn boeken in mijn kluisje stop.

"Oh.. Oké. Ga ervoor zou ik zeggen." Lach ik.

Hij wiebelt met zijn tenen, friemelt aan zijn sleutels, hij is duidelijk zenuwachtig voor dat wat hij wilt gaan vragen. "Is meneer Andrews de vader van je kind?" Vraagt hij.

"Wat?" Stres. Pure paniek. Blijf rustig, Liv. Hou je koppie erbij. "Waarom denk je dat?"