Jake From Fiji

8. 2

We lopen de verloskundepraktijk in, de muren zijn wit en overal hangen foto's van baby's en echo's.

Vandaag heb ik mijn allereerste echo ooit. Ik ben zo zenuwachtig, want ik weet totaal niet wat me te wachten staat. We zouden al een hoofdje, armpjes en voetjes kunnen zien volgens het internet. Ja, ook ik heb me ingelezen. Het zou nog niet zo gevormd zijn zoals als een baby is, maar het zou al een vormpje hebben.

"Hallo, we zijn hier voor onze eerste echo." Zegt Jake tegen de receptionist.

"Oh wat fijn, mag ik uw naam weten?"

"Mevrouw Carter." Zeg ik tegen haar. Ze typt iets en zegt daarna dat we plaats mogen nemen in de wachtruimte en dat de verloskundige ons zo op komt halen.

Na vijf enorm lange en stille minuten werden we eindelijk binnengeroepen. Eerst gingen we aan de grote, witte tafel zitten en bespraken we een aantal zaken.

"Goedmiddag meneer en mevrouw Carter?" Zegt de vrouw met een doktersjas aan. 

"U mag ons meneer en mevrouw Andrews noemen hoor." Zegt Jake.

Ineens voelt dit allemaal heel echt. Ik wil dat ons kindje later zijn achternaam krijgt. Ook als Jake later niet meer in beeld is, wil ik dat mijn kindje kan weten dat ze een vader had. Juist daarom wil ik het. Het is geen schaamte als je je vader niet kent of als je vader en moeder uit elkaar zijn. Hij is zorgzaam en liefdevol en ons kindje mag trots op hem zijn. Hoewel ik hem nog steeds een klap in zijn gezicht kan en wil geven omdat hij zich zo laat manipuleren. Hij blijft best wel lief.

"Mevrouw Andrews?" Vraagt ze, duidelijk voor de tweede of misschien wel derde keer.

"Ja, sorry. Wat vroeg u ook alweer?"

"Hoe lang denkt u al zwanger te zijn?"

"De doctoren in het ziekenhuis zeiden dat ik al acht weken zwanger was." Ze knikt en tikte met haar vingers op het toetsenbord van de computer.

"Mag ik misschien vragen hoe oud u bent?"

"Ik ben zeventien jaar."

"Jullie zijn er vroeg bij."

"Ja, het was ook niet helemaal gepland." Zeg ik een beetje beschaamd. "Maar hij of zij is meer dan welkom." Voeg ik eraan toe om het minder erg te laten klinken.

"Dat is fijn om te horen. Dan ga ik u een paar vraagjes stellen en ik zou u willen vragen hier zo eerlijk mogelijk op te antwoorden. Hierdoor kan ik een indicatie krijgen van hoever u al bent." Ik knik. Een beetje zenuwachtig voor de vragen ga ik iets meer recht op zitten.

"Op welke datum was de eerste dag van uw laatste menstruatie?" Ik denk diep na en reken dan een aantal weken terug.

"Dat was negen weken geleden geloof ik."

"Bent u erg regelmatig ongesteld?"

"Nee, de ene keer zit er drie maanden tussen en de andere keer drie weken." Het is een beetje raar om te zeggen waar Jake naast zit, maar goed, de verloskundige vraagt het.

"En slikt u de pil?"

"Ja, maar het heeft blijkbaar niet helemaal geholpen anders zaterdag we hier nu niet." Grap ik. In dit soort situaties ga ik altijd hele slechte grappen maken, het komt door de zenuwen.

Daarna deden we de inwendige echo. Ik vond het enorm ongemakkelijk om dit te gaan doen waar Jake bij was. Ik wist namelijk precies wat dat inhield, maar Jake is hier ook. We zijn niks van elkaar op dit moment. We zijn niet samen, we zijn gewoon... Een leraar en zijn leerling die samen een kindje verwachten.

"U mag plaatsnemen op het bed mevrouw Andrews." Zegt de vrouw. Daar gaan we.

"Moet ik mijn schoenen uitdoen?" Vraag ik omdat ik te zenuwachtig ben.

"Die mag u aanlaten, hoor. Als u ze uit wilt doen, mag dat ook. U mag uw benen op de beensteunen leggen en relaxen. Dan gaan we kijken of we via de baarmoedermond al iets van uw kindje kunnen zien."

"Moet ik met mijn benen wijd liggen?" Wat een ongelofelijk domme vraag, Liv.

"Dat is wel de bedoeling, ja." Lacht de vrouw naar me.

"Jake, ga jij dan maar aan de andere kant van het bed staan." Zeg ik ongemakkelik tegen hem. Hij stond nog aan het voeteind, maar hij hoeft niet rechtstreeks in mijn vagina te kijken. Dat gaat me net iets te ver. Gelukkig doet hij zonder te klagen wat ik zeg en gaat hij bij mijn hoofd staan.

"Dus ik moet met mijn benen wijd liggen?" Vraag ik nogmaals. Waarom?

"Ja." Lacht de vrouw weer.

Jake begon uit het niets superhard te lachen en de verloskundige vroeg wat er was. Dat was een hele domme vraag van haar. Ik kan je nu al vertellen dat hij een domme opmerking ging maken. Ik voelde mezelf al rood worden bij het idee wat hij ging zeggen. 

"De vorige keer dat ik dat tegen haar zei, klaagde ze niet." Ik geef hem meteen een zet tegen zijn arm aan en ik voel hoe rood mijn hoofd wordt.

Ik deed mijn broek omlaag en ging op het bed zitten. Zodra ik lig, legt Jake zijn koude hand op mijn schouder. Door heel mijn lichaam voelde ik enorm veel prikkels: zijn aanrakingen zijn bijna magisch.