Jake From Fiji

7. 3

We kwamen aan bij de ingang van het park en ik zie dat Chase en Max met elkaar staan te praten. Max leek me enorm boos, maar tegelijkertijd ook radeloos. Het leek alsof Chase en hij ruzie aan het maken waren. Ik heb dit nog nooit gezien.

"Hoe laat is het?" Vraag ik aan de taxichauffeur.

"Half twaalf."

Waarschijnlijk hadden ze door dat ik er niet meer was en toen hebben ze Max gebeld. Dat moeten ze wel doen, anders hebben ze een groot probleem. Een klein groepje kinderen rende naar onze taxi toe en Jake en ik lieten elkaars hand zo snel mogelijk los zodat ze het niet zouden zien.

"Niets hierover, goed?" Vraagt Jake me. Ik knik als antwoord, alsof ik dit rond zou vertellen.

Hij stapte eerst uit en maakte toen mijn deur open. Hij knipoogde naar me en ik voelde de vlinders in mijn buik fladderen.

"Alles komt goed." Fluistert hij me in mijn oor. Ik begon het bijna te geloven.

Ook Max kwam nu naar de taxi toe gerend. Hij gaf me een knuffel en tilde me gelijk op. We draaide een rondje en hij zette me toen weer neer. Hij schudde me bijna door elkaar omdat hij zo blij was me te zien. Ik zag dat zijn ogen betraand waren. Had hij gehuild?

"Ik was zo fucking bezorgd, waar zat je?"

Dus ik zei wat ik moest zeggen: "We waren bij het meer wezen kijken."

Hij gaf een kus op mijn voorhoofd en liep toen naar Jake toe. Ze omhelsde elkaar. Ik dacht dat hij hem een klap zou geven omdat hij niet wist waar we waren geweest. Maar een vreemde geef je toch niet zomaar een knuffel? Dat doen zelfs meiden niet.

"Kennen jullie elkaar?"

"Ja, Livvie. We gamen altijd samen online en we hangen altijd samen als we uitgaan."

"Dus jullie zijn vrienden?"

"Ja, ik denk nu twee of drie jaar."

"Zolang al?" Vraag ik kijkend naar Jake.

Hij beet in zijn lip en probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken. Ik trapte erin. Natuurlijk. Het maakte me eigenlijk ook niet uit. Ik wist dat Max hem aardig vond, want anders zouden ze geen vrienden zijn. Het is wel fijn om te weten dat de enige persoon in je leven de vader van je kindje aardig vindt. Het enige wat er kon gebeuren was dat hun vriendschap kapotging omdat hij met mij naar bed was geweest, maar dat wil ik niet. Ik wil deze hele situatie niet. Maar ik kan de tijd helaas niet terugdraaien. Gebeurd is gebeurd en daarmee uit.

Max ging weer naar huis nadat hij me een preek had gegeven dat ik nooit meer weg mocht gaan zonder telefoon mee te nemen of zonder het aan andere begeleiders te vertellen. Oh hij moest eens weten dat ik heel de nacht in het ziekenhuis heb gelegen.

Onze groep ging vandaag zwemmen. We liepen met een groep van dertig man richting het meer dat vijf minuutjes van ons park aflag. Ik liep helemaal achteraan omdat ik even alleen wou zijn en wou nadenken. Voor mij liep Jake. Ook hij liep alleen. Charlotte liep weer voor Jake. Snap je het nog?

Charlotte droeg een wit, strak, doorschijnend jurkje. Onder haar jurk droeg ze haar roze bikini en was haar perfecte lichaam te zien. Ze probeerde op te vallen en liep met haar kont naar achter, haar rug hol en borsten naar voren.

Na een paar meter alleen te hebben gelopen, ging ze maar naast hem lopen. Ze stopte haar hand in zijn kontzak. Hij haalde haar hand daar weg, maar toen fluisterde ze weer iets in zijn oor. Ik wist wel dat het over mij ging. Het moest wel. Ze chanteerde hem waar ik bij was. Ik liep letterlijk achter ze. Is ze niet bang om gesnapt te worden? Wat is er mis met haar? Ze gleed weer rustig met haar hand over zijn schouder en toen weer zo zijn broekzak in. Jake accepteerde het. Hoe kon hij dit accepteren? Ik zou het niet accepteren als ik hem was, maar ik heb makkelijk praten. Ik sta niet in zijn schoenen.

Nee, ik ben de aarde onder zijn schoenen die hij bij elke stap weer een beetje meer verpletterd. Hij sloeg zijn arm om haar middel, waarschijnlijk omdat dat moest. Hij keek om naar mij. Hij keek en probeerde te zeggen dat het hem speet. Dat het hem speet dat hij dit deed, voor mijn ogen. Voor de ogen van de moeder van zijn kindje. Ik legde mijn hand op mijn buik en dacht aan het feit dat ik zijn baby droeg. Zijn zoontje of dochtertje zat in mijn buik. En het groeide en leefde. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht toen hij me mijn buik zag vasthouden en ik wist dat het hem echt speet. Maar toch. Hij liep daar met Charlotte en niet met mij. Dit is lastiger dan ik me had bedacht. Ik wist wel dat het lastig zou zijn om Jake in mijn leven toe te laten. Ik wist dat het door de maatschappij niet zou worden gewaardeerd, maar daar zouden we bovenop komen. We zouden laten zien dat het wel mogelijk is om een relatie tussen docent en leerling te hebben. We zouden het flikken, maar nu. Charlotte verpest alles. Charlotte zorgt ervoor dat de kapotte brug nog verder afbrokkelt waardoor we nooit aan de overkant van het ravijn kunnen komen.

Na vijf minuutjes lopen, kwamen we eindelijk aan bij het meer. Er liep een pad van steentjes naar het meer toe. Ik volgde het pad en keek uit over het meer. Ik denk dat het meer wel meer dan een kilometer breed was. Aan de overkant zag ik een berg met sneeuw, maar aan onze kant was er alleen maar gras. Het gras was gevuld met rode, paarse en witte bloemetjes. Ook liep er een steiger over het water. Ik denk dat deze wel twintig meter lang was. Alle kinderen trokken hun kleding uit, waaronder ze hun zwemkleding droegen, en sprongen gelijk het water in, behalve ik. Ik ging op de steiger zitten en bungelde alleen met mijn voeten in het water. Jake kwam even naast me zitten en hing ook zijn voeten in het water. Hij legde zijn hand op mijn knie en er schoten prikkels door mijn hele lichaam.

"We moeten hierover praten." Zegt hij terwijl hij voor zich uit staart.

"Ik ben zwanger, Jake. Max gaat me vermoorden, ik zit nog op school en ik ben hartstikke jong."

"Het gaat ons lukken, Liv." Zegt hij hoopvol.

"Hoe weet je dat zo zeker, Jake?"

"Dat weet ik niet, maar ik ga er alles aan doen om het voor elkaar te krijgen." Hij pakt mijn hand vast en staart me even in mijn ogen. Hij geeft me weer hoop.

"Maar wat nou als de baby ziek is doordat ik dronk of als jij ontslagen wordt en we niets kunnen betalen. Wat als Max me niet meer in huis wilt hebben en... Wat als je de gevangenis inga..." Jake tilt mijn kin omhoog waardoor onze ogen elkaar aankijken. Hij drukt zijn lippen tegen de mijne en houdt me stevig vast. Alle spanning in mijn lichaam verdween als sneeuw voor de zon.

Ik vergat even al mijn zorgen. Ik vergat Charlotte, ik vergat het feit dat heel de klas ons kon zien zoenen en ik vergat zelfs heel even dat ik zwanger was van mijn leraar. Na de zoen schoof ik gelijk tien centimeter bij hem vandaan. Al mijn zorgen en spanningen kwamen weer terug en mijn verstand zei dat ik bij hem weg moest blijven. Voor nu dan.