Irresistible (Fan Fiction - One Direction)

-28. Ποιος είσαι εσύ και τί έκανες στον Στελιο?

Anastasia's POV

Σήμερα είναι Παρασκευή. Ξυπνήσαμε εύκολα για να ετοιμαστούμε να πάμε σχολείο. Καθώς τρώγαμε πρωινό:

Ε: Λοιπόν Στέλιο τι ευχάριστα νέα έχεις?

Αγ: Ποια ευχάριστα νέα?

Αν: Χθες μας είπε ότι έχει ευχάριστα νέα αλλά με αυτά και με αυτά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει!

Σ: Αχ ναι το ξέχασα. Θα μείνω εδώ!

Μ: Εδώ μένεις...!

Σ: Όχι δεν κατάλαβες. Θα μείνω μόνιμα εδώ!

Ε: Αχ, τέλεια!

Αν: Ναι, αλλά δεν έχουμε δωμάτιο για εσένα.

Σ: Θα μείνω με τον θείο μου.

Μ: Οκ Άντε εμείς πάμε σχολείο, εσύ μαγείρεψε και μετά αν θες έλα καμία βόλτα κι από εκεί.

Σ: Οκ.

Καθώς προχωρούσαμε για το σχολείο η Ελισάβετ κοιτούσε συνέχεια πίσω. Δεν άντεξα άλλο και ρώτησα.

Αν: Γιατί κοιτάς συνέχεια πίσω?

Ε: Δεν ξέρω, αλλά κάτι αισθάνομαι αλλά δεν ξέρω.

Αγ: Ωχ, αυτό είναι σοβαρό.

Ε: Νιώθω σαν να μας παρακολουθούν!

Μ: Να πάρουμε το Χρήστο! (ΝΟΤΕ: διαχειριστής δυνάμεων)

Ε: Παιδιά εντάξει δεν είμαι σίγουρη!

Αγ: Πάμε σχολείο και βλέπουμε...

Ε: Ναι, εξάλλου οι αισθήσεις μου δεν είναι πάντα σωστές.

Μ: Πάντα σωστές είναι!

Ε: Τώρα Δεν αισθάνομαι κάτι, άστο!

Αν: Καλά!

Προχωρούσαμε και όταν Μπήκαμε στο προαύλιο Δεν είδαμε τα αγόρια να κάθονται στο συνηθισμένο παγκάκι.

Μ: Σας έλεγα εγώ να πάρουμε τον Χρήστο!

Αγ: Τώρα έχω αρχίσει να ανησυχώ λιγάκι...

Τότε νιώθω ένα χέρι να με ακουμπάει δεν προλαβαίνω να αντιδράσω καθώς με προλαβαίνει η Ελισάβετ. Γυρίζει απότομα πίσω πιάνει το χέρι, το άλλο όχι αυτό που κρατούσε εμένα αλλά αυτό που κρατούσε εκείνη, και είναι έτοιμα να του το στραμπουλίξει όταν βλέπει ποιος είναι.

Ε: Μας κοψοχώλιασες ρε Niall

Ν: Συγγνώμη, αλλά γιατί τρομάξατε?

Αν: Δεν σας είδαμε και ανησυχήσαμε!

Ν: Μάλιστα... Λοιπόν τα αγόρια έχουν μια δουλειά με τη μουσικό!