Çıkmaz Yol |Tamamlandı|

3.BÖLÜM: GEÇMİŞE DÖNÜŞ

O gittikten sonra ben de ne yapsam diye düşünmeye başlamıştım. En iyisi eve geri dönmek gibi görünüyordu. Ama evde de yapabileceğim pek bir şey kalmamıştı. Kitap yazmıştım, okumuştum, ders çalışmıştım ve daha birçok şey. Dolayısıyla vaktim çoktu ama yapacak bir şey yoktu.

Sonunda kararımı verdim. En mantıklısı parka geri dönmekti. Boş bir banka oturdum. Çok ilginç hissediyordum. İçim huzur dolmuştu. Kendi kendime tebessüm ediyordum. Birinin seslenmesi ile irkildim. Kafamı kaldırmadan bu sesin kime ait olduğunu tanımıştım. Bu beni yakıp parça parça edendi. Yüreğimi çalıp oyun oynayandı. Kafamı kaldırdım. Gözümün içine bakıyordu. Gülümseyerek "Merhaba" dedi. Sakince ayağa kalktım. Sahte bir tebessümle yanıt verdim. "Biraz oturalım mı? Seninle konuşmak istediğim bir şey var." Kafamla onayladım ve banka tekrar oturduk. "Nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Ama ben sana çok acı verdim bunun şimdi farkına vardım. Belki çok geç oldu ama vardım işte. Her insan hata yapabilir. Senden beni affetmeni istiyorum." Sadece gözünün içine bakıyordum. Gözümden bir damla yaş geldi. Gözlerimi kapattım. İçimi çektim. Son kez ona baktım "Haklısın. Her insan hata yapar. Hatayı sen yapmadın ben yaptım. Senin beni seveceğine inandım. Ve seni sevdim. Hatanı görmen güzel. Ama bak ben seni bir türlü silemedim. Bugüne kadar. Az önce sana dair her şeyi yok ettim. Ortada somut hiçbir kanıt yok. Herhangi birisi çıkıp bu çocuk acı çekiyor veya birine aşık diyemez artık. 1 saat önce sen bittin benim için Meryem. Üzgünüm. Seni affedersem belki arkadaş olarak kalırız evet. Ama canım daha çok yanar. Tekrar bağlanamam sana. Anla beni. Ben artık seni sevmiyorum ve arkadaşça bile olsa seninle konuşmak istemiyorum. Üzgünüm ama hoşçakal" Bu sırada istemsizce ayağa kalmıştık. Gözünden yaşlar süzülüyordu. Rabbim bana yardım et. Ben nasıl bu kadar cani olabildim bir kızı ağlatacak kadar? Meryem'e bakarken dayanamadım. Kafamı eğdim gözümden yaşlar süzülürken " Özür dilerim. Öyle demek istemedim. Bak görüyorsun ya. Beni parçalasan bile kötü olamıyorum ben." Yavaş yavaş bana yaklaştı. Ardından hızla sarıldı boynuma. Sarılır sarılmaz daha çok ağlamaya başladım. O da ağlıyordu. Ona elimi sürmüyordum. Ama kokusu... Unutamamıştım işte. Elimi hafifçe saçına attım. "Sakin ol." Dedim ve saçını okşamaya başladım. Ben ayrılmaya çalıştıkça daha sıkı sarılıyordu. Allah'ım ne oluyordu? Ne olursun bana yardım et. Bu kokuya daha fazla dayanamazdım. Ben de sarıldım. Sımsıkı sarılıyordu bana. Ağlarken defalarca özür diliyordu. Bu anın hiç bitmemesini arzu ediyordum. Kendimi kandırıyordum. Onu unutamamıştım. Birden aklıma Yasemin geldi. Ona sarılırken kendimi cehenneme sürüklediğimi anlamıştım. Çok büyük bir ikilem içinde kalıyordum. Yaralarımı saramıyordum. Sarabilmem için başka biri gerekiyordu. Ama başka biriyle de olamıyordum. Ne yapacaktım ben? "Meryem'im ne olursun yapma böyle. Bak ben seni unuttum sanıyordum. Unutamamışım. Kokun beni benden aldı yine. Sen yine benim Meryem'im oldun şimdi. Silemedim seni. Sakin ol şimdi olur mu?" İkimiz aynı anda sarılmayı bıraktık. Bana baktı ve " Özür dilerim. Sana sarılmak istememiştim. Ama dayanamadım söylediklerine. Nasıl bir cani olduğumu anladım. Ne olursunn affet beni. Ben sana yanıyormuşum meğer farkında değilmişim. Ne olursun beni tek bırakma. Ben bıraktım sen bırakma. Ne olursun sev beni tekrar." Bu son söz adeta kulaklarımda yankılanıyordu. Meryem beni sev diyordu. 1 senedir hayal ettiğim şey oluyordu işte. Ama çok mu geçti? Unuttum sanıyorken unutamadım. Önümde iki seçenek vardı. Birini hala seviyormuşum. Diğerine de yeni tutuldum. Hangisini seçmeliydim? İki yol da cehenneme götürecekti beni biliyordum. Aşk aptallıktır. Cehenneme gideceğini bile bile yine de sevmektir. Yine de o yoldan gitmektir. Aşık olmayın demiyorum size. Çünkü böyle bir şey mümkün değil. Herkes birine aşık olur. Aşık olun olmasına ama sakın çok bağlanmayın.