Kağıttan Güller Sarayı

e

Mazhar Alanson - Ah Bu Ben

Sabahın çok erken bir saatiydi ve o parktaydım. Görmek istediğim şeyi görmek için bekliyordum. Yaklaşık yarım saat kadar orada oturdum. Sonra onu gördüm. Kulağında kulaklık, üzerinde lacivert bir tişört ve eşofman vardı. Koşuyordu. Koluna baktım.

Evet. Haklıymışım.

🌹

"Günaydın, Pi."

Çok erken saatte geldiğim için başımı yaslayıp uyukladığım kantin masasında onun sesini duydum. Bir sandalyenin çekilme sesi geldi. Sonra onun varlığını hissettim. Ama gözlerimi açmadım. Bana doğru eğildiğini üzerime düşen gölgeden fark etmiştim. Sırıtmak istedim fakat bunun ne yeri ne de zamanıydı.

"Nikotin tüketmek uykusuzluğa, öksürüğe, nefes darlığına ve kansere neden olur... Öhöm öhöm."

Ona tepki vermediğimi fark ettiğinde tam da istediğim gibi uyuya kaldığımı sandı. Sandalyenin hafifçe hareket ettiğini duydum. Sonra suratı bana doğru yaklaştı. Karanfil kokusundan anladım. Kokusu beni rahatlattı. Sesini duymasaydım çoktan uyuyabilirdim bile.

"Sen beni tanımazsın, severim de söylemem."

Sesini duyduğumda boğazım acımaya başladı. Canım hiç istemediğim kadar yandı.

Ne yapmıştım da beni bu kadar çok sevmişti? Kimdim ben de onun için bu kadar çok şey olmuştum?

"Sen beni uzak sanırsın, bilirim söz dinlemem."

"Ah, bu ben kendimi nerelere koysam?"

"Saklansam bir yerlerde gizlice ağlasam."

"Ah bu ben kendimi nerelerde bulsam?"

"Çekilsem sahillere, hayaller mi kursam?"

Yanağımda bir dokunuş hissettim. Belki de bir çift dudak. Nefesi tenimi okşadı.

"Mesih!"

Biri ona bağırmıştı. Gittiğini, ağladığımı fark ettiğim an anladım. Kafamı kollarıma gömerken sessizce ağladım. Kulağımda sesi, sessiz sessiz ağladım.

Teşekkürler, Mesih.
Her şeyi bildiğin için.