Loving Maxwell - GxG Story

Chapter 34

Maxwell's POV

"You are currently suffering, or rather say experiencing a short term memory loss due to radiation while doing your treatment. Some of your memories will not be there for a while but you don't have to worry about it because its normal and you'll remember them in couple of months or maybe less.

I can guarantee that you are now 95% cancer free and you're safe to travel back to Philippines anytime you want. But please, if you feel anything unpleasant or even little pain in your body, don't hesitate to report it immediately to Dr. Wagner. You still have to be very careful, avoid any circumstances that will stress or lead you to depression." mahabang paliwanag ni Dr. Gottenburg habang inaabot yung release paper sakin.

Sa wakas, makakauwi nadin ako at mkikita sina Dad and Mom!

"Thank you so much for taking care of me Dr. Gottenburg. Thank you for everything, really." niyakap ko sya ng mahigpit. Sa loob ng anim na buwan kong pamamalagi dito sa Germany, sya yung tumayong parent, friend and brother to me. I owe him a big one. Mom already left last month dahil nagkasakit si Dad at kailangan nito ng magaasikaso.

I immediately made a call to my Dad at masayang sinabi sa kanila yung good news, less of course yung short term memory loss ko daw. Hindi naman siguro importante na sabihin ko pa yun sa knila dahil in two months time ay maaalala ko na naman kung ano man yung memories ko na nawala.

Ang weird lang kase, lahat naman ng mga kaibigan ko, relatives at mga kakilala natatandaan ko naman. Pati nga halos lahat ng mga kaklase ko at profs eh.

Anyway, I decided to book a plane ticket for tomorrow. Maxine will be the one who is going to pick me up from airport.

Halos hindi nako nakatulog dahil sa sobrang excited kaya ginugol ko nalang yung oras ko sa pag-eempake ng mga gamit ko, non-stop naman ang flight ko kaya 12hrs maximum lang ang magiging byahe ko at pwede kong gamitin yun para matulog.

...

After sa passport control ay mabilis kong kinuha yung mga baggage ko at pumunta na sa waiting area. Hindi naman ako nahirapan, dahil natanaw ko agad si Maxine na kumakaway sakin.

"Ate!" tumakbo sya para yakapin ako. Ang kapatid kong to kung makayakap kala mo naman hindi kami madalas magskype.

Kinuha nya sakin yung maleta ko kaya inakbayan ko naman sya sa leeg.. ng pasakal hehe.

"Eeeekk! Ate naman eh balak mo ba akong patayin?" natatawa sya habang hawak yung leeg nya.

"Namiss lang kita!" sabi ko.

"Woshoo! Nga pala ate, sino naghatid sayo sa airport?" tanong nya.

"Wala, ako lang magisa."

"Buti nakaya mo?" napatirik yung mata ko.

"Wala nakong sakit noh, saka hindi naman ako baldado." naalala ko yung sinabi ni Dr. Gottenburg.

"Nga pala Maxine, meron akong temporary memory loss."napatingin sya sakin.

"Sabi ni Doc, dahil daw yun sa radiation during treatment pero magbabalik din naman yung mga memories na yun after 2 months." pagpapatuloy ko.

"Ibig mong sabihin ate, marami kang hindi naaalala katulad ng mga lugar, pangyayari or tao ganon?" tanong nya. Nagkibit balikat ako.

"Ewan ko, everything seems normal naman sa kin eh. Kilala ko lahat ng mga kaibigan natin, relatives, mga kaklase at kahit yung daan mula sa bahay natin hanggang dito sa airport tanda ko din. May mga naaalala din akong mga nangyari satin or sa akin bago ako umalis. Di ko nga alam bakit nasabi ni Doc na may ganun akong kondisyon ngayon." mahabang paliwanag ko.