One day (dutch Niall Horan)

Chapter 34

*Nikki's pov*

Lieve Niall,

zoals je weet had ik een afspraak gemaakt bij mijn psycholoog.
Hij vertelde me dat het logisch is, dat ik me zo voel. Ook vertelde hij me dat ik mijn frustratie ergens in moet stoppen. Gaan hardlopen, of tekenen. Iets wat mij goed zou moeten voelen. Ik kon niks bedenken, dus kwam hij op het idee om alles wat ik voel op te schrijven aan iemand die mij dierbaar is.
Dus bij deze:

Ik voel me kut. Ik wil dit niet, maar ik heb geen keus. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo slecht gevoeld en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb het gevoel dat het beter had geweest als jullie me niet hadden gevonden in dat steegje. Dan had ik er nu niet meer geweest. Net als ons kind.

Zo meneertje de psycgoloog, ben je nu blij?!

'Nikki, heb je dit ook aan Niall laten lezen?' Vraagt mijn psycholoog.

'Nee.' Zeg ik nors.

'Misschien moet je dat wel doen?'

'Misschien moet jij een een keer werken voor je geld, ik moet me hierdoor toch goed voelen? Nou, dat is dus niet zo!' Zeg ik boos terwijl ik wil opstaan.

De man die voor me zit, die eerst zo zelfverzekerd was heeft niks meer te zeggen.

Hij stuurt me naar de gang, en roept Niall naar binnen. Ik plof op neer op het bankje  dat in de gang staat en wacht tot dat we weer naar huis gaan. Waar ik mijn dagelijkse routine weer kan oppakken. En dat is: liggen, huilen, staren en slapen. Maar slapen is verschrikkelijk. Want als ik in slaap val krijg ik een nachtmerrie, een nachtmerrie die elke nacht weer terug komt. En het is verschrikkelijk.

...

'Nikki! Waarom praat je niet met me, als je je zo kut voelt? Het is nu drie maanden geleden en er is geen vooruitzicht..' Zegt Niall met pijn in zijn ogen. Ik geef geen antwoord.

We zitten in de auto onderweg naar huis. Ik voel mijn telefoon in mijn broekzak trillen. Het is een berichtje van Eleanor. Ze vraagt of ik en Niall morgen zin hebben om mee te gaan naar een pretpark. Ik laat het berichtje aan Niall lezen, die erg enthousiast blijkt te zijn.

'Goed idee toch, dan kom je eindelijk een keer het huis uit en dan kan je wat pelzier maken' Zegt hij.

'Euh, hallo! Ik ga toch elke keer mee met boodschappen doen?' Zeg ik een beetje geiriteerd.

'Ja, dan loop je achter het karretje voor je uit te staren, en zeer spraakzaam ben je dan niet! Je gaat gewoon mee. Of je het nou wil of niet!'

Ik weet dat Niall gelijk heeft. Maar ik wil hem geen gelijk geven. Ik heb helemaal geen zin in een pretpark.. Alhoewel, ik lus wel zo'n super size suikerspin! Of popcorn! Of een ijsje!

'Ja El, wij gaan mee! We zien jullie morgen!' Zegt Niall, die me uit mijn gedachten haalt.

'Wat heb jij ineens voor een grijns op je gezicht, waar denk jij aan?' Zegt Niall terwijl hij de auto de parkeergarage in rijd.

'Niks..'

'Ik ga je kietelen hoor, ik weet dat je daar niet tegen kan'

'Dat zou ik niet doe.. Aaah!!'

Niall begint me te kietelen en ik probeer zijn handen weg te duwen maar het lukt niet.

'Aan, aan een suikerspiiiin!' Zeg ik lachend.

Niall stopt met kietelen en kijkt me met een glimlach aan.

'Die suikerspin krijg jij morgen van mij!'

Ik glimlach terug en duw mijn lippen op die van hem.