Phase 19
"Wala ka ba talagang balak lumipat ng school, hija?"
Don Reynaldo's voice resounded in the middle of our dinner one evening, mariin ang mga mata sa akin ni Harrison nang makita ko samantalang maamo naman si Hartell at may tipid na ngiti sa akin. His eyes were always serious than Harrison who looked jolly and gentle but as the time goes by with them, I'm starting to feel their differences.
Kahit na mas seryoso si Hartell ay mas ramdam ko naman ang kanyang kaamuhan at pag-intindi sa akin habang si Harrison ay magaspang ngunit isa lamang din ang kagustuhan, ang mailayo ako rito at sumama sa kanila sa Maynila na agad kong tinatanggihan. I'm now eighteen, I had my birthday here last two months and they're still asking me this thing I don't really want.
Dalawang taon na ako sa kanilang puder, hindi ako kailanman pinuntahan ni Mama pero nakuntento ako sa pagdalaw ni Lola sa akin at kung may sobrang baon naman ako ay doon ako dumidiretso sa bahay upang makabisita rin. Madalas kong binibisita sila Melchora at Melanie sa kanila, hindi kasi ako nakakabisita sa amin kapag naroon si mama na pinagsasarahan ako ng pinto parati at tinataboy.
Huminga ako ng malalim. "Wala po talaga, Don Rey."
Kumuha ako ng kursong arkitekto sa isang kilalang eskwelahan pagkatapos kong gumraduate ng highschool, kahit na nahihiya akong mag-aral dahil sa taas ng matrikula ay hinayaan ko ang sariling sumabay sa agos habang nasa ganitong sitwasyon ng aking buhay. My mother abandoned me for I don't know why, I was thinking of her real reason and at the end of the day, I'd see myself crying in pain of confusion and loneliness.
I'm studying in Universidad de Zamboanga, Don Reynaldo provided me everything I needed and would be needing until now. I'm so thankful for the given luck, nakakapag-aral ako at kung magpapatuloy pa ay sana hanggang sa makatapos na ako upang mabayaran ko ang lahat ng kanilang kabutihan sa akin.
"I said it's better in Manila, Inocencia! Hindi mo ba talaga naiintindihan iyon? We all want what's better for you and yet you're too hard headed!" Harrison appalled immediately.
Hindi ko siya makuhang balikan ng matalim na tingin bilang respeto na rin kay Don Reynaldo.
"Hindi niyan mababago ang isip ko, Kuya Harris—"
"We're not siblings!" mariin niyang apila. "We won't be!"
My chest hurt. Hindi ko naman hiniling na ituring nila akong tunay na kapatid dahil alam kong hindi iyon mangyayari kahit kailan, hindi ako magiging isa sa pamilyang ito dahil hindi ito akin. Still, I'm treating them as siblings or at least friends? Basta, rumirespeto ako sa kanila bilang isang tao.
"Enough, Harrison." mariing suway ni Hartell. "Ayaw niya, at iyon ang masusunod."
Nagpapasalamat ako sa pagiging maintindihin ni Hartell, sa ilang taon ay siya lang ang nakakapagpakalma sa sitwasyon ko sa kanilang puder. Hindi sila madalas magkasundo ni Harrison simula noong manirahan ako rito kaya nahihiya na rin ako sa kanila at lalo na kay Don Reynaldo. Siya ang madalas naiipit sa away ng magkapatid.
"What? I can't believe you!" Harrison said in disbelief. "Huwag mo sabihin sa aking magiging sunud-sunuran ka sa batang iyan?" natawa siya. "She's fucking eighteen, Kuya Hartell! Kahit na magsunod-sunuran ka ay hindi kayo magiging puwede!"
Nanlaki ang mga mata ko sa gulat at kabang naramdaman, naningkit ang mga mata ni Don Reynaldo at nagngalit ang panga ni Hartell. Agad kumuyom ang kamao niyang may hawak sa kubyertos.
"Shut your crap up, Harrison. Hindi iyan ang punto ng usapang ito."
Tumawa si Harrison.
"Kaya gusto mong manatili siya sa probinsyang ito, 'di ba? You fucking let me handle the rest in Manila so you could handle the Hacienda Placido and be here with her side, huh?"
