Bu fazlasıyla ükütücüydü.
Tavana bakıp sulanan gözlerimi silmeye çalıştım.Telefonum çalıyordu.
Beni biri arıyordu...
Hemen açtım.Korkuyordum.
-Kimsin!?
Kalın ve sert bir ses konuşmaya başladı.
+Artık....korkma.Korkarsan,daha çok korkarsın güzellik.
-Hangisisin?
+Evine giren?
-Artık açığa çıksan diyorsun?
+Evet güzellik?
-Tamam.Gel ve benimle tanış.
+Ben seninle tanıştım güzellik.Sen benimle tanışmadın.
-Adımla hitap et.
+Hayır,SooMin.
-Hemen şimdi bekliyorum.
+Neden? Beni neden istiyorsun?
-Çünkü senin can kurtaran olduğunu biliyorum.
+Gündüz olduğumdan daha değişiğim güzellik.
-Gece korkutucu gündüz kahraman mı? Hah.
+Aynen öyle.Dehşet verici.
-Gözlerindeki karanlık ve dehşetin içinde güneşin parlak ışıkları var.Denizin kokusu üzerine sinmiş.Bunu farketmek zor değil.
+Korkarsın güzellik.
-Bana güzellik deme.
+Bana emir verirsen pişman olursun.
-Başım belaya girer?
+Arkadaşın..
-Neyden bahsediyorsun.
+Jaehyun.
-Evet? Ona ne olmuş?
+Hiçbirşey.Oraya geliyorum.Beni çok istiyorsun güzelim.
-Bekliyorum.
+Beni televizyonun karşısındaki uzun,üstünde kırmız pike olan koltukta bekle.
Telefonu kapadı.Ben ne yapmıştım böyle? Belki de gündüz kim olduğunu bilmemle alakalı bir şeydir.
Korkumu içime hapsettim.Oturma odasına doğru yol aldım.Telefonumu elime alıp karanlık odada beklemeye başladım.
Az olsa korkumu dindirmesi için ışıkları açtım.
Hemen mesaj attım.
-Bekliyorum.Geldin mi?
+Ben her zaman oradayım.
-N-Ne?
+Ben her anını izliyorum SooMin.
-Sapık!
+Sayılabilir.
-Gelme.
+Ben burdayım dediğimi hatırlıyorum.
-O zaman.Git.
+Hoşgeldin demeyecek misin?
Arkamı yavaşça döndüm.Eğildi.Çok....yakışıklıydı.
Ama aynı zaman da ürkütücü gülümsemesiyle beni korkutuyordu.
Konuştu.
-Seni özledim güzellik.
