Yüzü yara içindeydi.Jaehyun onu bağladıktan sonra bir güzel dövmüş olmalıydı.
-Yüzün acıyor mu?
Kafasını iki yana salladı.
+Benim canım acımaz.Unuttun mu?
-Hayır,hayır.
+Seni özledim Soo Min.
Birden ayağa kalktı ve dudağıma kısa bir öpücük kondurdu.Geri çekilmişti.Yüzüme öfkeyle bakıyordu.
+Git!
Diye bağırmasıyla geri çekildim.
-Niye böylesin,Baek? Sana her yaklaştığımda beni kandırıp kendine çekmeye çalıştığını düşünmek istemiyorum.
Kalktığı sandalyeye geri oturdu.
-Jaehyun'a zarar verme.
+Kes sesini!
-Peki!
Tam kapıdan çıkarken bana seslendi.
+Sonra tekrar gel.
-Sen burada tutsak mısın? Seni çözdüm ama yine benden bekliyorsun.
+Beni deli ediyorsun,Soo Min.
-Gidiyorum.
Kapıyı sertçe açıp çıktım. Bunu yapmam fazlasıyla aptalcaydı.
Buraya onu görmek için gelmiştim.Ve şimdi gidiyordum.Bazen kendimi,ben bile anlayamıyordum doğrusu.
Kapıdan çıkacakken salona gidip Jaehyun'a haber vermeye karar vermiştim.
Salonda en fazla 10 saniye kalmıştım.
-Ben gidiyorum.
Jaehyun bir şey dememişti.Onaylayıp kafasını salladı.Ve ben o an da önüme döndüğümde durmak zorunda kalmış gibi hissetmiştim.
Daha saniyeler önce burada olduğum salonun ortasında aralık olan dış kapıya bakıyordum.
Arkamdan nasıl hemen fırlamış olabilirdi?
Koşarak bodruma indim. Sandalye parçalanmış bir şekilde etrafa saçılmıştı.
Yerde adeta bir kalp oluşturmuş kan damlalarına bakakaldım.
O deliydi. Bu sefer bu gerçekten kaçınamazdım.
Peki birden nereye gitmiş olabilirdi?
Koşarak evden çıkmıştım.
Hava aydınlanmaya başlamıştı bile.İnsanların uyuduğu saatte ben dışarıda pis bir şekilde koşuyordum.
Düşündüğüm şey çabucak evime gidip dinlenmekti. Bugün fazlaca olay yaşamıştım. Bu kadar kötü geçen bir günüm varsa da o da annemin vefat ettiği gündür diye geçirdim içimden.
Gökyüzüne baktım. Olanlara rağmen gülümsedim yalandan.Hikayemin sonu güzel bitecek gibi değildi.
Kafamı gökyüzünden çevirip,ayaklarına bakmaya başladım yürürken.
Ama yolda yoğun bir kırmızı rengindeki kanı farkettiğimde, onun benim evime doğru gittiğini anlamıştım.
