Rewrite The Stars (Completed)

Prologue

Prologue

Via

"Are you sure about this, Via?" My dad asked me while we were in the limousine.

I smiled at my dad na mukhang kabang-kaba, mas kinakabahan pa siya sa akin.

"Dad, I love Tariq."

"How come you love that boy? Ilang buwan pa lang kayong magkakilala tapos ngayon ikakasal na kayo."

Yes, Tariq and I are getting married. Anim na buwan pa lang ang nakakalipas simula ng magtagpo ang aming mga landas at ngayon ay ikakasal na kami. Alam kong mabilis but I'm sure na siya ang lalakeng gusto kong makasama habang buhay.

"Dad, nandito na tayo ngayon pa ba ako aatras?"

"Pwede pa naman. I don't like that boy for you. I have a bad feeling na sasaktan ka niya."

"Dad naman." angil ko.

Bumuga ng hangin ang tatay ko, alam kong hindi niya gusto si Tariq, alam ko rin na nabibilisan siya sa pangyayari.

Biglang bumukas ang pinto at pumasok doon si Mommy dahilan para mapagitnaan nila ako.

"Are you ready, anak?" nakangiting tanong ni Mommy.

Tumango naman ako.

"How about you, sweetheart? Ready ka na ba?" My mom said teasingly at my dad.

Napailing si Dad. "I still can't believe that my little girls are now grown-ups." Dad said. Alam kong kaming dalawa ni Ate Aliyah ang tinutukoy niya, last year ikinasal si Ate at ngayon ay ako naman.

Ilang minuto ang hinintay namin at nag-umpisa na ang wedding ceremony, naunang pumasok ang parents ko.

This is it!! My heart is beating so fast, my kness are shaking. Oh my gosh! Huwag naman sana akong matapilok o masubsob habang papunta kay Tariq.

"Are you ready, miss bride soon to be misis?" Tanong ni Elle sa akin, my cousin na wedding organizer. Nasa harap na ngayon ako ng saradong pinto ng simbahan.

"I'm shaking." I said.

"Just walk straight to the man you love, ate." Aniya. "My crew will going to open the door so be ready." She said.

Ilang beses akong huminga ng malalim and when the door opened, I looked straight to the man I'm going to marry.

I saw him smile kaya ngumiti na din ako. D*mn! My lips are also shaking! Ganito ba talaga kapag kinakasal?

When I heard the song dahan-dahan akong humakbang. The happiness I'm feeling is overwhelming that I couldn't stop my tears from falling down.

Sinalubong ako ng parents ko sa gitna ng altar. My mom kissed me. "Be a good wife, anak." She said while crying.

Tumango ako at yumakap sa kaniya after that si Daddy naman ang binalingan ko. "I love you, my princess." I can see my dad's eyes, pula na ang mga ito at parang konting sundot na lang ay maiiyak na ito dahilan para lalo akong maiyak. I can't believe I can be this emotional.

Yumakap ako sa kaniya. "I love you too, Daddy."

"Don't let that boy hurt you." He said.

Bigla akong naiyak nang maalala ko sa sinabi ni Daddy sa akin bago niya ako ihatid sa altar. I can't believe I let him hurt me in more ways than one.

Tariq

"Hi," nakangiting bati sa akin ni Via, her lips are quivering, I know she wants to cry and I know she hates me now.

"Via..." Mahina kong sabi.

Huminga siya ng malalim bago tumango kapagkuwan ay tumingin sa akin. Kita ko kung paano ang pagpipigil niya sa kaniyang luha, nakakuyom ang kaniyang mga kamay at pilit akong nginingitian.

"T-tariq..." paunang aniya. "I don't want to hate you...so...m-maghiwalay na tayo." Dagdag niya na hindi ko na ikinabigla.

Mas nakakabigla ngang tumagal siya sa akin ng mahigit na walong buwan.

I hurt her emotionally and even physically just because I want to avenge my mother. I married her not because I love her but to get my revenge, I want to hurt her mother at isa lang ang naisip kong paraan, the only way to hurt Xenovia Montier is to hurt her children...to hurt Via.

Gusto kong iparamdam kay Via ang bagay na ipinaramdam ng tatay ko sa nanay ko. I want her to feel unlove dahil sa hindi makalimutan ni Papa ang nanay niya pero sumobra ako...sumobra ako dahil kahit kailan hindi pinagbuhatan ng kamay ng tatay ko ang nanay ko.

Nagsimula ng tumulo ang kaniyang mga luha. "H-hindi ko na kasi kaya...hindi ko na k-kayang mahalin ka. I'm sorry pero hindi ko na kayang tuparin ang ipinangako ko sa altar."

I readied myself for this pero masakit pa rin? Did I love her? Yes kaya nga nasasaktan ako, mahal ko siya pero nabalot ng galit ang puso ko, everytime I see my mom crying over my dad lalo akong kinakain ng galit.

"I-i give up, Tariq. I give up."

"I'm sorry." iyon lang ang tanging salitang kaya kong bigkasin sa oras na ito. I want to hug her pero alam kong ayaw niya. I want to comfort her but who am I to do that? Ako ang nanakit sa kaniya pati ang baby namin ay nadamay sa kagaguhan ko.

"You actually said sorry." Tila hindi makapaniwalang sabi niya. "I forgive you." She said while wiping her tears. She forgave me? I shouldn't be shocked because she's the sweetest, kindest woman I've ever known.

"Babalik na ako ng Seattle." She announced.

Babalik na siya sa Seattle but how about our baby?

"Tatawagan kita kapag nanganak na ako. We can have an equal custody to the child, hahayaan kitang makasama mo siya, hindi ko iyon ipagkakait pero habang pinagbubuntis ko siya ay sa Seattle muna ako, the doctor said that I can't handle stress kaya aalis na muna ako." paliwanag niya.

Hindi ako nagsalita. Kasalanan ko kung bakit siya aalis, kasalanan ko kung bakit niya ako iiwan, it was all my fault, kung maaga lang sana akong natauhan na mas lamang ang pagmamahal ko sa kaniya kesa sa putanginang galit na ito edi sana ay wala kami dito. It was all my darn fault.

"Let me have my freedom, Tariq." Aniya.

Tumango ako. "Ako na ang magpa-file ng annulment." That is the least I can do for her.

"Thank you."

"Update me about your pregnancy." Tinanguan niya ako. "Aalis na ako." paalam ko, hindi ko na kayang manatili dito, I can't...natatakot na akong mas masaktan ko siya.

"Tariq," tawag niya sa akin kaya nilingon ko siya

"Do you know why my mother didn't choose to be with your father?" Nagulat ako sa tanong niya. May alam siya...she knows our parent's past, ang akala ko wala siyang alam.

"It's because he drove her away, sinaktan ng Papa mo ang mommy ko and you did the same to me...I thought our story will be different but I was wrong." Iniwas niya ang tingin niya sa akin kasabay ng pagtulo ng panibagong luha.

"My mother learned how to unlove your father...at sana ganoon din ako, I hope I end up just like my mother that I can learn to unlove you and eventually find my own version of Raze Montier."

I don't want that, ayokong makahanap siya ng iba. I don't want to end up just like my father pero ano bang magagawa ko? I messed up. I deserve to be miserable...I deserve to die hoping and regretting just like Trevor Ledesma.

There were some changes. Some chapters were revised and some are untouched. Don't expect too much from this story so you won't be disappointed in any way. Less expectation, less disappointment. MWF po ang sched ko to update but it can be revise anytime depends on my mood. And for those who are in affected areas due to eruption of Taal Volcano, be safe. 😇😇