YENİ HAYAT - İKİNCİ ŞANS SERİSİ I - FİNAL

5.BÖLÜM - O BEBEK KİMİN?

Sanırım beklenen bölümdü.

-----------------------------------
Gözde kollarında bayılan kızla çığlık atarken Başar kızı kendi kollarına aldı, “Almina! Almina bebeğim uyanır mısın?”
Gözde ile Miray aynı anda birbirlerine baktılar. Bu adam ne saçmalıyordu.
Adam kızı kucakladı ve kapıya götürdü. “Hastahaneye gidiyoruz!” diye gürledi evin içinde.

Miray bir an gelecek gibi oldu ama aklına yukarıda uyuyan kız gelince durdu, “Gözde Yaren-”
“Tamam sen kal, önemli bir şey olursa ararım.”
Onlar çıkınca, Miray sıkıntı ile elinde telefon evin içinde dönüp durdu. Telefonu çalınca ilk çalışta açtı.

“Gözde!”
“Arın ben. Bir şey mi oldu Miray?”
Miray nefesini bıraktı. “Aslında ne oldu anlamadım. Kuzeniniz olduğunu söyleyen biri geldi. Başar’dı adı sanırım.”
“Evet. Kuzenim.”
“Sonra arkadaşım bayıldı. Başar ona ‘bebeğim’ diye seslendi ve kucaklayıp, hastahaneye aldı.”

“Bebeğim mi, dedi?”
“Evet.”
“Hangi hastahane?”
Kız hastahanenin ismini söyleyince, Arın oraya doğru son sürat gitti.

Başar başını duvara yaslamış, içeriden çıkacak doktoru beklerken, Gözde yaklaştı adamın yanına.
“Sen kimsin? Almina’yı nereden tanıyorsun?”
Başar gözlerini açıp, kıza baktı. “Yazlıktan. Bizim evin altında oturuyor.”
Gözde bu ilişkinin basit bir komşuluk ilişkisi olmadığını anladı. Ama bir şey soramadı. Çünkü o sırada kızın anne ve babası da gelmişti.

“Kızım! Kızım Almina nasıl?” diye bağırdı kadın.
Kocası onu tuttu, “Seher, tamam sakin ol.”
“Nasıl sakin olayım? Kızım içeride.”
Arın da yetişmişti. Direkt Başar’ın yanına gitti.
“Başar?”
“Arın abi, sen nereden çıktın?”
“Miray söyledi. Konu ne? Ne olmuş?”

O sırada doktor çıktı odadan. “Kızın annesi babası siz misiniz?”
“Evet. Kızım, meleğim nasıl?” dedi telaşla adam.
“Kızınız evli mi?”
Adam başını yavaşça sağa sola salladı. “Ha-hayır.”
Kadın da yutkundu. Ama Başar daha da endişeliydi.
“Kızınız beş haftalık hamile.”

Adam sinirle kükredi, “Sen ne diyorsun lan?! Benim kızım öyle şey yapmaz! Öyle bir şey olduysa da o adamı ellerimle öldürürüm.”
Kadın kocasını tutuyordu. “Utku, acaba... Belki... belki... istemediği-”
“Kes Seher!” diye bağırdı adam.
Başar dayanamadı ve o tarafa gitmek için bir adım attı ama Arın onu durdurdu.
“Abi bırak!”
“Saçmalama Başar, aile konuları. Müdahale etme.”

“Ne demek etme ya? Kızı öldürecek.”
“Ya onca insanın içinde yapabilir mi bunu?”
“Abi bırak!” diye tısladı.
“Hayır Başar!”
En sonunda Başar kükredi, “Abi! O çocuk benim! Bırak kolumu!”
Arın’ın kaşları çatıldı, “Ne?” diyebildi sadece.
“O kızın karnındaki bebek benim,” diye fısıldadı ve şok olmuş bir şekilde duran Arın’ın kollarından sıyrılıp, kızın odasına girdi.

Babası da odasına girmişti. Hiç bir şey yapmadan elinde serumla yatan kızına bakıyordu. Sonra konuşmaya başladı.
“Ben seni koklamaya kıyamazdım. Sen benim yasemin kokulu minik kızımdın. Nasıl yaptın bize bunu? Nasıl kıydın kendine, bize? Böyle mi görecektim ben seni? Kim bu çocuğun babası bana söyleyeceksin? Onu ellerimle geberteceğim. Sen isteyerek yapmazsın! Benim kızım yapmaz!” diye gürledi sonlara doğru. Sonra daha sakin bir şekilde kızına yaklaştı, “Kim bu çocuğun babası dedim?”

Başar adamın sorusuna kendinden emin bir şekilde cevap verdi.
“Benim!”
Bütün gözler ona çevrilince Gözde şaşkınlıktan küçük dilini yutacaktı. Tesadüf müydü, kader miydi yoksa bu adam bilerek mi gelmişti Arın hocasının evine, bilemiyordu.
Adam büyük bir yumruğu Başar’ın yüzüne indireceği an Arın adamın kolunu tuttu.