Nerd-> Murder (1,2)

14.

Szczerze? Wybrali bardzo dobrą miejscówke na siedzibę. Może trochę nieprawdopodobną, ale bardzo dobrą.

Nie jest w lesie, ani w środku miasta. Tak na obrzeżach Tamp'y, (Tampa, jedno z największych miast Florydy) w drogiej, głośnej dzielnicy.

Nikt tu nie patrzy, ile kto ma samochodów, kto przyjeżdża itp. Ale, kiedy wjechałam na moim ślicznym Kawasaki w ową dzielnicę, wszyscy zaczęli wyglądać przez okna.

-Nie gapcie się, bo wam łby odstrzelę!- krzyknęłam, oczywiście przez kask. Wszyscy nagle zamknęli okna, pozasłaniali zasłony i się pochowali w swoim domach.

Spokojnie zajechałam na posesję pod adresem który dostałam, zaparkowałam motocykl w podziemnym garażu i zapukałam do drzwi, dalej nie zdejmując kasku.

Drzwi otworzył mnie ogromny facet (z 2 metry i 100 kg, ale umięśniony. Aż za bardzo...)

Rozejrzał się, czy nikogo nieproszonego nie ma w okolicy i mnie wpuścił, mówiąc przy tym, że tutaj mogę czuć się bezpiecznie.

Dopiero kiedy drzwi zostały zamknięte na dosłownie dziesięć spustów, ściągnęłam kask i poprawiłam włosy, lekko je przeczesując dłonią.

-Może chciałaby pani coś zjeść, albo czegoś się napić? Szef powinien zaraz wrócić. Może kawy?- dlaczego oni się zachowują, jakbym ich miała za każde złe słowo zabić? No weźcie! Jestem człowiekiem!

-Nie pani, tylko Emma. Odrazu mówię, kawę piję tylko mrożoną. I nie bądźcie tacy sztywni. Zluzujcie!- odpowiedziałam odrazu. W salonie dało się usłyszeć głośny jęk ulgi. Więc albo im ulżyło, że mogą się zachowywać normalnie, albo wszyscy doszli w tym samym czasie

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Do końca gry, oczywiście. (~Aut.- napiszcie w komentarzu, o czym najpierw pomyśleliście.)

-Proszę.- dostałam do ręki Frappe z bitą śmietaną i wiórkami czekolady. Postarał się.

-Dziękuję bardzo. Gdzie mam iść, żeby się dostać do gabinetu szefa?- pomiędzy pierwszą, a drugą częścią zdania dałam chłopakowi całusa w policzek. Temu, który przyniósł i zrobił mi kawę. (Ciul, że jest osiemnasta.)

Chłopak poprowadził mnie do odpowiedniego pokoju, czyli gabinetu Eduard'a Par'a.

Usiadłam wygodnie w fotelu i wyłożyłam nogi na biurko. Nie musiałam długo czekać na właściciela gabinetu.

Przywitaliśmy się, poprzytulaliśmy (znamy się z Portugalii, okay) i zaczęliśmy rekrutację.