"Taming Xhristian Xyrel"

TXX9: Picture

Miracle's POV

Tumingin agad ako sa wristwatch ko at nagulat ako dahil three o'clock na ng madaling araw, ang ibig sabihin, matagal na kami dito or worse matagal nang nakatulog sa gano'ng sitwasyon si Sir. Aish! Sino ba kasi nagsabi sa'yong tulugan mo sya habang inaantay mo sya kagabi, Miracle?!

Eh sa ang tagal nya kaya! Pagod na'ko at antok na eh! Paano ba 'to, anong gagawin ko? Papauwiin ko na lang ba sya agad?

Hindi mali, makonsensya ka naman, hinatid ka nya dito at hindi inistorbo ang pagtulog mo tapos papaalisin mo nalang sya ng ganon ganon lang? Naabala mo yung tao eh.

Eh pero anong gagawin ko? Papasukin sya sa bahay ko? Ano nalang iispin ng mga taong makakakita sa kanya? Baka mamaya ano pang isipin nila samin, sa panahon pa naman ngayon, konting galaw mo lang issue agad. Sabagay maaga pa naman.

My thoughts fade away when I saw him massage his back like he's tired with his position. Fine, just this day, I owe him one so I'm just going to give it back. I inhale and exhale before trying to wake him up.

"Hey S-sir?" I tapped his arm, this could be hard. He seems like a sleepyhead tho. "S-si-- woah!" I got shocked when he looked up and I automatically distance myself from him because our face where about an inch! And before I realized...

"Oww." Nahimas ko ang likod kong nauntog sa handle ng sasakyan sa may bintana ng kotse nya, oa ba yung pag-react ko o talagang nagulat lang ako? "Arayy." Dagdag ko pa.

"Ano ba kasing ginagawa mo?" Nagulat pa 'ko ng magtanong sya.

"A-ah ano, k-kasi gigisingin s-sana kita, h-hindi ko naman alam na madali ka palang magising."

"Hindi mo'ko katulad na napakahirap gisingin." Poker face nyang sabi.

"Oo alam ko naman 'yon, tss." Kalma Miracle ikaw ang may utang sa kanya. Hindi sya sumagot at tumingin lang din sya sa wristwatch nya katulad ng ginawa ko kanina.

"Madaling araw na pala, sobrang istorbo na'tong ginawa mo sa'kin." Nahiya naman ako dahil do'n. "Uuwi na 'ko, kung okay lang sayo bumaba kana."

"Wag!" Nabigla kong sigaw. What?! Bakit gano'n pagkasabi mo!

"What?" He said with forehead creased.

"I-i mean, don't l-leave yet, I owe you one for bringing me here and for the exchange I'll let you come to my house and grab some coffee." It takes a minutes before he answered me.

"Is that what you want? Well if it's just because I brought you here, it's fine--"

"That's what I want... for the exchange. Let's go, Sir." Nauna na akong bumaba at sumunod naman sya.

Konting lakad lang naman ang layo ng bahay ko sa pinagparkingan nya kaya hindi kami masyadong natagalan. Nararamdaman ko ang presensya nya na nakasunod lang sa likod ko, hindi kumikibo.

"Pasensya ka na sa bahay ko, maliit lang 'to at medyo magulo pa. Pasok ka Sir." Hindi sya nagsalita at pumasok lang, nilibot ang paningin sa kabuuan ng bahay.

"Maganda na rin, parents mo?"

"Diba wala na sila, mag-isa lang ako dito."

"Oh, oo nga pala. Sorry."

"Okay lang, wait igagawa lang kita ng kape." Iniwan ko sya do'n sa sala at dumeretso ako sa kusina. Pagtapos ko, naabutan ko syang nakaupo sa sofa.

"Thanks." He said when I hand him a cup of coffee.

"Ahm Sir, how did you bring me here?"

"I carry you." He didn't hesitate to answer.

"For real?! I mean, you could have woke me up." Oh jeez, I feel my cheecks are burning.