"Taming Xhristian Xyrel"

TXX15: Confrontation

Miracle's POV

Breaktime ko ngayon at dapat ay nagugutom na ako at kumakain pero hindi ko 'yon maramdaman dahil sa bwisit na lalaking 'yon. Bakit ako naiinis? Umabot lang naman ng 1,800k ang likes nung comment nya, take note, nung COMMENT lang nya. How's that even possible?! Pero hindi 'yon ang isa pang kinakainis ko eh, ang dami na ring replies do'n sa comment nya at halos lahat ay pangba-bash, damn that bastard!

Nilapag ko sa desk ko ang phone at hindi nagdalawang-isip na puntahan ang halimaw na 'yon sa office nya, wala na akong paki kung magalit pa sya. Galit din ako kaya matakot sya! Hindi na ako kumatok at basta nalang binuksan ang pinto, prente syang nakaupo at naka-dekwatro.

"Yes? Anong kailangan mo Ms.Perez?" Painosenteng tanong nya.

"Sigurado ka bang hindi mo alam ang kaylangan ko, SIR?" Nanggigil kong sabi.

"Well, as far as I remember, I didn't give you the permission to enter in my office without my words." Sarcasm is all I can hear to his voice but I don't mind at all.

"And as far as I remember too, I didn't give you the permission to judge me without you knowing the real me. Why do you need to tell those words?" I fight back. He looked at me like he was thinking.

"Yung comment ba? Bakit hindi ba totoo?"

"Talaga ba, Sir? Talagang tinatanong nyo ang bagay na 'yan? Anong karapatan nyong sabihin sa social media ang gano'n? Hindi nyo 'ko kilala para husgahan nyo nang gano'n." Mahinahon pero buong tapang kong sabi.

"Siguro nga hindi pa kita lubos na kilala, pero hindi mo rin naman lubos na kilala si Adrian 'di ba? Paano mo nagawang sumama sa kanya kung saan, kumuha ng litrato kasama sya? Hindi mo man lang ba naisip na baka gawan ka nya ng masama? Ganyan ka ba talaga ka easy to get?" Ngayon mahahalata na sa boses nya ang pangungutya.

"Wala kang alam! Matagal kang nawala kaya wala kang alam! Siguro nga ilang buwan ko palang kilala si Adrian pero alam ko na hindi sya katulad mo! At hindi ako easy to get kagaya ng iniisip mo, madumi lang yang utak mo, Sir." Galit kong sabi.

I saw him in his greeth teeth. Opened his mouth and closed it again.

"Stop acting like you know me better than Adrian do. Stop acting like a God saving his angel from demon because between you and Adrian? YOU ARE THE MONSTER." I firmly said and stepped backward, an inch away from the door when I heard him chuckled.

"You don't know him like I do, do you? He's a player, maybe his just playing around you, lady."

Sumagot ako ng hindi humaharap sa kanya.

"Sa tingin ko nagkakamali ka, kasi hindi naman ako nakikipaglaro sa kanya at hindi din naman sya nakikipaglaro sa'kin, at kung may balak man sya? Wala akong oras para do'n." After that tuluyan na akong lumabas. Nanginginig parin ang mga kamay ko sa galit, pasalamat sya dahil naisip ko pang sya ang boss ko dahil kung hindi? Baka nasapak ko na ang mukha nya dahil sa galit ko.

Anong karapatan nyang sabihin na easy to get ako? Na mag-ingat si Adrian sa'kin? Bakit kilala nya ba pagkatao ko? Pinagdaanan ko? Katakot-takot ba akong klasi ng babae para sabihin nya 'yon? Ang kapal ng mukha ng halimaw na 'yon!

The whole day passed quietly but that stupid monster is all in my head, I'm still mad at him. As in I want to punch his damn face hanggang sa mabasag 'yon, curse that monster!

"Hey Miracle? Are you okay?" Mich asked me when I'm on my way to the exit.

"I hope I am, Mich."

"C'mon, forget about it. One of these days, the trending topic will be in the last page so forget it. Besides, that's just a picture." I already tell her the whole story because if not? Baka umapaw ako rito sa sobrang galit.