"Taming Xhristian Xyrel"

TXX19: Lunch together.

Xhristian's POV

I decided to go to the conference room and eat with them. As I entered without knocking, I saw them laughing while eating. They're so busy talking with each other to the point that they didn't notice me. I cleared my throat with sound.

"Oh, Sir. N-napadaan po kayo?" Si Mrs. Dimasa ang unang nakapansin sa'kin kasunod na no'n ang paglingon nilang lahat. Naaligaga naman silang bigla at hindi malaman kung tatayo para bumati o ititigil ang pagkain maliban kay Miracle na hindi man lang ako sinulyapan.

"It's okay, kumain lang kayo."

"M-may kailangan po ba kayo, Sir? Sya nga pala salamat po sa lunch." Si Mr. Santamesa naman ang nagsalita.

Lumakad ako papunta sa seat ko every time na may meeting at do'n umupo. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang sasabihin ko dahil hindi ko naman 'to pinaghandaan, bigla nalang pumasok 'to sa isip ko.

"You're welcome." I answered and look at them. "I actually came here to eat with you." I show them my lunch and put it to the table. They didn't answer me, instead I can see big question mark on their faces.

"Para sumabay sa'min eh sanay ka naman kumain mag-isa sa office mo. Yung totoo? Sabi ko na nga ba may kailangan ka sa'min kaya mo kami nilibre eh. Guys bilis, iluwa nyo lahat ng kinain nyo!" At syempre mawawala ba ang madaldal at mahilig mang-asar na si Mich.

"Ikaw, malapit ko ng lagyan ng tape 'yang bibig mo." Inirapan nya lang ako. Tiningnan ko sila isa-isa at mabilis naman silang nagbawi ng tingin maliban kay Miracle na hindi talaga ako tinignan mula pa kanina.

I cleared my throat once again. "Yung totoo, nandito talaga ako para humingi ng sorry sa inyong lahat." At do'n sabay-sabay nila akong tinignan, kasama na do'n si Miracle na takang-taka. "Sorry kung nasigawan ko man kayo at nasisi no'ng bumalik ako, alam kong kasalanan ko naman kung bakit nangyari 'yon. Pagod at stress lang ako that timekaya sana intindihin nyo 'ko. Hindi ako sanay sa ganito, kilala nyo naman ako, kaya I'm sorry team. I really am sorry." Tumigil ako dahil nakatingin lang sila sa'kin at hindi man lang magawang magsalita.

"Ayon!" Si Mich ang bumasag ng katahimikan. "Finally, you apologized. So this lunch is a peace offering? Now it make sense."

"So am I forgiven?" I asked looking at them. They're throwing looks one by one like figuring out what's going to answer.

"Oo naman Sir. Sino ba naman kami para mag-inarte." Nagulat ako ng sumagot si Miracle ng hindi tumitingin sa'kin.

"Miracle--"

"Okay na 'yon sa'min, at least nag-sorry ka na at alam mo yung mali mo." Bakas sa boses nya ang bitterness. Hindi agad ako nakapagsalita. "Minsan try nyong isipin muna ang gagawin o sasabihin nyo sa ibang tao kasi hindi nyo alam kung gaano kayo nakakasakit at kung gaano kayo nakakaapekto sa damdamin ng iba." Do'n ko napatunayan na may iba pa syang pinupunto at hindi ako manhid para hindi maramdaman 'yon.

"Alam ko. Salamat." 'Yon nalang ang naisagot ko dahil ayoko nang pahabain pa. "Tara, kain na tayo." Ngumiti ako ng bahagya at sinimulan nang buksan ang pagkain ko. Ramdam ko ang ilang sa bawat isa maliban kay Mich. Bumalik sila sa pagkain na parang wala lang nangyari, na parang wala lang akong sinabi.

"Sus, baka naman may iba kang kailangan--"

"Mich pwede ba? Kumain ka na nga lang dyan, daldal mo masyado."

"Tse." 'Yon lang ang naisagot nya at nanahimik na. Ilang minuto ang dumaan nang matapos akong kumain at tumayo pagkatapos.

"Thank you for eating with me."

"Welcome, Sir." Ms. Santamesa said.

I walked through the door and called Miracle and when she looked at me, bigla akong kinabahan.