ADRIFT

Yanlızlık

•••

Barkın ile ayrıldıktan sonra eve girdim. Salondan televizyon sesi geliyordu.

Montumu çıkarttım. Salona girdiğimde annem ve babam koltukta oturuyorlardı,bu saatte.

"Nerdeydin" babamın aniden sorduğu soruyla afalladım. Anneme döndüğümde beni dikatlice izliyordu.

"Aa,şey dışarda" dedim. Babam hafif gülümseyerek bana baktı,ama bu gülüş bir başka gibiydi.

"Neden gecenin bir saatinde,bu soğukta dışardaydın?" Bir anda ciddileşerek bana bunu sordu. Ben ise ne cevap vericeğimi bilmiyordum. Yalan söylemeyi bile beceremezdim.

"Sadece,hava almak için. Gezmek isted-" babam ayağa kalkıp yanıma geldi.

"Yalan söylüyorsun. Seni gördük ne işler çeviriyorsun çağın o çocuk kim?"

Derince bir nefes aldım. Ne dicektim ben şimdi. Annem yanımıza gelip babamın kolunu tuttu.

"Tamam koray. Gitme üstüne." Annem sessizce babama bir şeyler söylüyordu. Bense odama çıkıp bu sorgulamadan kurtulmak istiyordum.

"Çağın. O çocuk kimdi?" Annem bu sefer sakincene sormuştu bana. Kafamı çevirip anneme baktım.

"Arkadaşım." Dedim sadece.

"Nasıl bir arkadaş?"

"Dylan gibi,bir arkadaş." Aklıma bir şey gelmiyordu.

"Ama sen dylanla geceleri buluşmazdın." Dedi babam sinirli tonda. Daha fazla dayanamadım,

"Arkadaşım dedim işte. Neden bu kadar uzatıyorsunuz. Ben küçük değilim bana napıcağımı söyleyemezsinız." Kelimeleri nasıl söyledim bilmiyorum. Ama dayanamdım ve söyledim. Annem ve babam şaşkın görünüyordu çünkü ilk defa onlara karşı çıkıyordum.

"Sen,sen benim kızım olamazsın." Babam bunları söyleyince bir tuhaf olmuştum. Babam sesini yükselterek bağırmaya başladı,

"Sen bunları nasıl söylersin? Bize nasıl karşı çıkarsın. Defol odana." Dediğinde hızla merdivenleri çıktım.

Noluyordu bana böyle. Değişiyor muydum. İstanbul beni değiştiyormuydu. Ben bu değilim. Ben eski çağın değilim. Babasının biricik kızı değilim artık.

Ağlayarak üstümü değiştirdim. Yanlızdım hemde çok. Şuan derdimi anlataçağım hiçkimsem yok yanımda. Hayatım sorunsuz geçiyormuş gibi birde babamla kavga etmiştim.

Kapım tıklandı. İçeriye annem girdi.
Yatakta doğrulup ona baktım.

"Özür dilerim anne." Annem kapıyı kapatıp yanıma geldi. Yatağa oturup bana sarıldı.

"Ne oluyor çağın. Farkında mısın çok değiştin." Farkındayım hemde çok.

"Biliyorum anne. Napıcam bilmiyorum. Kendimi durduramıyorum. Ben kendimi çok yanlız hissediyorum anne." Dedim. Anneme sarılarak ağlamaya devam ediyordum.

"Bana anlata bilirsin."

"Anlatamıyorum. Kelimeler çıkmıyor ağzımdan. Anlatırsam kendimi daha kötü hissederim." Annem sefkatle saçlarımı okşuyordu.

"İçini bana açarsan bence daha çok rahatlarsın." Gözyaşlarımı sildim. Anlatatmalı mıydım. Bilmiyorum. Annemin ne tepki vericeğini bilmiyorum. Kızının nasıl bir durumda olduğunu öğrenince ne hisseder bilmiyorum. Başım ağrıyordu. Bunları şimdilik düşünmek istemiyordum.

"Anne uyusam iyi olur." Kafasını sallayıp ayağa kalktı. Başıma öpüçük kondurdu.

"Bana herseyi anlatmanı istiyorum çağın. O çocuğuda anlatıcaksın. Tek başına sorunlarını cözemezsin." Kafa salladım sadece.