Town of Legends

#2

POV Noa
Na twee weken was het boek nog niet uit. Er bleef van alles bij komen. Op een van de laatste pagina's stond in grote letters Ga naar het bos. Ik twijfelde en keek naar buiten. Als ik ga en ik vind het dorp, dan gaat een nieuwe wereld voor me open. Maar wat voor een? Magiërs moeten zich met een reden verbergen. Aan de andere kant, als ik niet ga krijg ik daar spijt van. Morgen is het zaterdag. Dan heb ik de hele dag vrij en kan ik gaan. Ik hoorde gestommel beneden. Ongewoon, pap en mam zitten meestal op de bank. Ik sloop naar beneden en luisterde op een afstandje.
'Ik zeg het je, hij is een van hen. Je merkt het aan alles. Zijn interesse tot alles wat er mee te maken heeft, zijn kijk op de wereld. Hij is zo open minded. Niemand behalve zij en de anderen zijn zo. Meredith had hetzelfde,' zei mam.
'Meredith?' fluisterde ik.
'Als hij gaat en hij vindt het, weten we het zeker. Maar ga er nou niet van uit. Het kan ook gewoon een interesse zijn,' zei pap.
'Nee dat is het niet. Hij is er een, ik weet het zeker. En ik heb hem gewaarschuwd. Als hij het daadwerkelijk vindt, zijn alle consequenties die volgen niet mijn probleem. Hij wil volwassen zijn en weten wie hij is, dan doet hij het maar. Maar dat doet ie zonder mij.' Pap zuchtte. Ik hoorde voetstappen en racete zo zacht mogelijk naar mijn kamer. Ik lag net in bed en deed alsof ik sliep toen mam mijn kamer binnen kwam. 'Ik wil graag trots op je zijn, maar dat kan ik niet. Niet als je daadwerkelijk een van hen bent.' Ze sloot de deur en ik lag stil op mijn bed. Het ging over mij dat is zeker. Maar waar ging het over en wat heeft Meredith er mee te maken? Piekerend viel ik in slaap.

Ik struin door het paleis als iemand tegen me op loopt. Het meisje valt op de grond en kijkt bijna bang achterom. Ik kijk de gang in en zie drie meiden achter het gevallen meisje zitten. Ik help het meisje overeind en trek het de bibliotheek in waar we ons verschuilen achter een aantal boeken. Pas als de kust veilig is komen we uit onze schuilplaats. 'Gaat het?' vraag ik aan het meisje.
'Ja hoor, dankzij jou wel. Wat is je naam?'
'Noa. En jij bent?' Ze kijkt me aan en glimlacht naar me met een warme glimlach. Ik schrik en buig snel. 'Prinses Meredith, ik had u niet herkent.'
'Geeft niet. Dank je dat je me hielp bij het verschuilen voor mijn zusje en haar vriendinnen. Ze zaten me te treiteren.'
'Geen dank, majesteit.'
'Je hoeft niet zo formeel te doen. Zeg maar gewoon Meredith.' Ik lach en zeg: 'Oké dan gewoon Meredith.' We lachen kort en ik kijk rond.
'Ik heb je nog nooit eerder in het paleis gezien. Waar kom je vandaan?'
'Mijn ouders werken hier en ik heb vakantie. Ze wouden niet dat ik alleen thuis bleef dus moest ik mee. Deze bibliotheek is geweldig.'
'I supose it is.' Ze zei het enigszins verdrietig en zuchtte. Ik keek haar vragend aan.
'Van mijn vader mag ik hier eigenlijk niet lang blijven.'
'Waarom pak je dan niet telkens boeken mee en gaat daarmee naar je kamer?'
'Nooit over nagedacht. Alleen weet ik niet wat te lezen.'
'Daar heb je mij voor.' Ik liep langs de kasten en gleed met mijn hand over de boekkaften. 'Hier, Guinevere en Lancelot. En Robin Hood.' Ik pakte een boel boeken uit de oude tijd, maar ook veel moderne boeken.
'Die klinken inderdaad leuk, maar hoe krijg ik ze allemaal mee?' Ik lachte en gaf haar de helft van de boeken. De andere helft pakte ik.
'Ik zei toch dat ik jou zou helpen. Vind je het erg als ik mee ga?' Meredith lachte en schudde haar hoofd.
'Ik vind dat helemaal geen probleem. Het zou zelfs fijn zijn als je bleef.' We lachten en liepen naar haar kamer. We lazen samen door boeken en lachten.

Ik werd wakker. Het is inmiddels als weer vele jaren geleden. We hebben samen tijdens vakanties bijna de hele bibliotheek gehad en zijn hechte vrienden geworden. Sinds ze verdwenen is vorig jaar, heb ik een leegte in mijn hart. Ieder jaar waren we samen te vinden. En onze ouders wisten er niet van. We waren gewoon met z'n tweeën aan het lezen en het was de meest gezellige tijd ooit. Ze verschilt zo veel van haar zus. Waar Meredith niets geeft om rangen en ze tegen iedereen aardig is, is Liv arrogant en zelfzuchtig. Ik heb haar een paar keer ontmoet, maar dat was nooit echt leuk. Maar Meredith, ik weet niet. Het voelt zo vertrouwd. Mam kwam binnen en stopte ze met haar gehaast. Ik lag naar het plafond te staren met mijn mond open en een dromerige blik.
'Moet ik me zorgen maken?' vroeg ze. Ik lachte en stond op uit bed.
'Nee, helemaal niet.'
'Waar zat jij met je gedachten?'
'Ver weg volgens mij. Gaan wij vandaag iets doen?'
'Nee.'
'Mooi zo.' Dat komt goed uit.