Town of Legends

#3

POV Noa
Ik ontbijt snel en pak een tas. Het boek met de kaart doe ik er als laatste in zodat ik er makkelijk bij kan. Ik pak mijn fiets en ga naar de grens. Daar zet ik hem tegen een boom aan en loop een bospad op. Ik kom een paar wandelaars tegen en sla na een uur gewandeld te hebben het boek open. Op de plek van de kaart staat nu groot keer om. Ik ga er met mijn hand overheen en de kaart verschijnt. Het rode stipje dat er nu op te zien is ben ik. Na een paar uur lopen ben ik er. Intussen is het al drie uur. Ik had nauwelijks gegeten en besloot voor ik daadwerkelijk ging kijken even uit te rusten en goed te eten. Het is fijn om even uit te rusten. Genietend van de kalmte kijk ik om me heen. Er fluiten vogeltjes overal om me heen en de planten ruisen zachtjes in de wind. Het briesje dat op staat is koel en verfrissend. Het maakt het benauwde gevoel een stuk aangenamer.

Na ongeveer twintig minuten sta ik op en pak ik in. Na nog vijf minuten te hebben gelopen, zie ik het water. Maar geen dorp. Verbaasd en nieuwsgierig ga loop ik dichter naar de oever. Op ongeveer vijf meter er vanaf gloeit er een lijn onder mij. Ik stap er overheen en het dorp verschijnt. Verwonderd kijk ik naar de brug die er voor mijn voeten verschijnt. Ik stap er op en loop rond. Er is niemand te vind tot ik muziek hoor. Ik loop er op af en kijk dan mijn ogen uit. Er is een enorm plein waar her en der bomen staan. Daaromheen staan staan tafels en overal hangen  lichtjes. In het midden dansen mensen op de leuke muziek en aan de zijkant zit een groep jonge kinderen om een oudere man heen en luisteren ze aandachtig. Overal om me heen hebben mensen plezier en de sfeer die er hangt is zo geweldig. Het plein keek uit over de watervallen. Ik bleef hangen en keek overal rond. Het werd langzaam donker. De lichtjes gingen aan en de gele gloed zorgde voor een knusse sfeer. Alle lichtjes weerkaatsten in het water van de watervallen en ik zag ineens een grot. Dat komt zo wel misschien. In het feestgedruis zag ik ineens Meredith. Ik keek een tweede keer. Het was haar. Ze is magisch. Een jongen volgde haar. Ze lachte even en hij liep weg. Haar gezicht nadat hij wegwas sprak boekdelen. Haar neusvleugel was omhooggetrokken van de afschuw en ze rolde met haar ogen. Ik grinnikte. Zo is Meredith. Altijd aardig, maar als ze je niet mag en je bent weg, komen er niet zulke beleefde woorden voorbij. We maakten oogcontact. Ze glimlachte en liep naar de dansvloer. Ritmisch als ze is begon ze te dansen en bleven we elkaar aankijken. Ik zag zoveel plezier en geluk op haar gezicht. Mijn Meredith.

Om een voor twaalf stopte alle muziek en bleef iedereen staan. Toen een klok (ik wist niet eens dat die er was) luidde dat het twaalf uur was, kwamen kleine blauwe lichtjes uit het water rondom het plein en overal waar water was. Ze vlogen kalm door iedereen heen en gingen op hetzelfde punt allemaal omhoog. Daar verspreiden en verdwenen ze. Ik voelde de magie ineens sterk en werd meegesleurd door het schouwspel. Ik voelde me immens gelukkig, vrolijk en thuis. Het voelde alsof alles dat korte moment helemaal klopte. Alsof ik nergens anders wilde zijn. Het was zo prachtig. Ik keek verbaasd rond toen het gevoel stopte en zag de grot. Ik liep weg van het feest dat zich weer hervatte en liep er naar toe. Er ging geen brug naar toe, maar ik liep op het water. Het drong niet goed bij me door en liep gewoon verder. In de grot was er een grot met een meer waarin de maan te zien was. Toen ik in het water keek, kregen mijn haren een zilveren kleur, gaven ze kort licht en gingen uit hun rommelige model. Het duurde echter niet lang, want na een paar seconden ging het weer terug naar zijn oorspronkelijke staat. Er kwam nu vanuit het meer iets boven gedreven. Ik pakte het en bekeek het grondig. Het was een ketting van leer met een groen kristal er aan. Ik deed hem om en verstopte hem in mijn T-shirt. Ineens besefte ik me dat wat ik nu meemaak, betekent dat ik magisch ben. Ik... ik ben magisch. Versuft ging ik zitten en lachte een keer. Wauw...

Vroeg in de ochtend kwam ik thuis. De terugreis kostte veel tijd, maar ik ben blij dat ik ben gegaan. Toen we 's morgens met z'n allen ontbeten, vroeg mam: 'En heb je gisteren wat gevonden?'
'Ja! Het dorp was zo magisch. De omgeving, de sfeer, de...,' zei ik enthousiast.
'Mooi zo,' onderbrak mijn vader me. Pap en mam wisselden een korte blik en gingen toen verder met eten. Ik weet niet waar het over ging, maar ik krijg het gevoel dat ik me in de problemen werk.