Town of Legends

#9

POV Noa
Ik word wakker op een witte kamer. Femke staat bij het raam en een man staat naast haar. Ik ging verzitten en schraapte mijn keel. Femke keek om en lachte.
'Fijn je bent wakker. Hoe voel je je?'
'Goed. Normaal. Wat is er gebeurd dan?'
'Weet je dat dan niet meer?'
'Nee anders vraag ik het niet.'
'Je had een vergif binnen gekregen waardoor jij en Meredith niet bij elkaar kn de buurt konden komen, zonder dat jij pijn had. Je hebt twee dagen geslapen, maar je kan naar haar toe. Ik denk dat ze op het plein is.' Ik stapte voorzichtig uit bed. Ik stond wankel op mijn benen, maar kon blijven staan. Vervolgens ging ik terug zitten.
'Blijf bij nader inzien toch maar even hier, om aan te sterken. Ik haal wel wat te eten en te drinken dan voel je je snel weer beter,' zei Femke. Iets in har stem zei me dat dit niet hoort. Dat ik niet volledig herstelt ben klopt niet.
'Ze wil het niet vertellen, maar je zit ergens mee waardoor het genezingsproces wat meer moeite kost.' De man die bij het raam stond kwam naast me zitten.
'Ik ben Bruce.' Hij stak zijn hand uit. Ik pakte hem vast en zei kort mijn naam.
'Waarom wil ze het niet vertellen?'
'Ze weet niet wat er aan de hand is. En niet alleen met jou. Als jij inderdaad bent zoals zij is, dan moeten we ons gaan voorbereiden op het ergste. Ze is bang dat de mensen waar ze het meest van houdt iets ergs wordt aangedaan.'
'Ze had het over een visioen van haar moeder, weet jij daar meer over?' Bruces ogen schoten open en even wist hij niet wat te zeggen.
'Dat is denk ik iets wat Femke zelf kan uitleggen,' zei hij uiteindelijk. Femke kwam binnen met eten en drinken. Ze keek even naar Bruce. Hij knikte en vertrok.

Femke hield me scherp in de gaten.
'Kun je je trouwens weer herinneren wat er is gebeurd in het paleis?' vroeg ze.
'Nee, sorry.'
'Heb je dan misschien enig idee waar het gif vandaan kan komen. Ze kunnen het niet gedaan hebben tijdens de tests, dat zou te gevaarlijk zijn en ik was voor de rest van de tijd in de buurt.' Ik dacht even goed na.
'Ik zat vlak voor ik kwam te leren voor een belangrijke toets. Mam kwam me brood brengen en nadat ik een hap op had kreeg ik hoofdpijn en steken door mijn lichaam. Is dat het?'
'Ja. Dat was het.' Er viel een ongemakkelijke stilte.
'Ik hoorde trouwens wat Bruce tegen je zei. Over dat visioen.'
'Kan dat later? Ik wil rusten.'
'Natuurlijk. Ik kom later wel terug. Oh en Noa, als je iets kwijt wil kan dat altijd bij ons.'
'Dat weet ik. Dank je.'

Nog altijd zie ik die ziekelijke grijns voor me. Zijn gezicht dat arrogant op me neerkeek en me uitlachte. En als hij klaar was met zo staan, zorgde hij voor de genade klap. En ik? Ik kon het alleen ondergaan. Stil, levenloos en vermoeid lag ik op de grond, niet in staat om iets te doen. En dan kwamen zij altijd met z'n tweeën. Op zijn gezicht zag je een duidelijke tweestrijd, op dat van haar zag je niets. Hij twijfelde iedere keer duidelijk en zij was kil en deed wat er van haar gevraagd werd zonder ergens over na te denken. Ze stonden zo dicht bij me en toch laten ze me kei hard vallen. Na een extra klap van haar, mentaal gezien, pakte hij me voorzichtig op en gaf me aan andere mannen.

Ik schrok wakker. Zwaar ademend zat ik rechtop in bed. Even was ik in de war. Femke kwam binnen en keek me bezorgd aan.
'Wat is er gebeurd?' vroeg ze.
'Ik had een nachtmerrie. Hoe laat is het?'
'Elf uur in de ochtend. Meredith komt zo.'
'Kan dat weer?'
'Ja dat kan weer. En hopelijk ben je morgen hersteld. Ik wil je dan wat laten zien.'
'Oké dat is fijn. Dank je.' Femke glimlachte. Er werd op de deur geklopt. Meredith kwam binnen. Ik begon te lachen toen ik haar zag en ging voorzichtig staan. Ze kwam op me af en lachte.
'Noa! Ik heb je zo gemist,' zei ze. Femke verliet zachtjes de kamer. Meredith keek even om en gaf me toen een knuffel. ik lachte en trok haar dicht tegen me aan. Voor even was alles weer compleet.
'Hoe is het?' vroeg ik.
'Veel beter nu ik jou zie. Wat deed je mij nou aan! Ik kreeg een hartaanval toen je roerloos op de brug lag!'
'Sorry, ik wist niet dat ik vergiftigd was. Maar ik ben bijna hersteld, bedankt voor je bezorgdheid.' We lachten allebei en gingen zitten op het bed.
'Hoe kom jij ineens bij Femke zijn? Je bent altijd zo voorzichtig.'
'Nadat ik in het dorp was, was ik zo ongelofelijk onder de indruk dat ik alles tegen mijn moeder vertelde. Zij heeft me verraden.'
'Wat heftig. Dat moet naar voor je zijn. Hoe vond je het feest?'
'Dat was zo mooi. En blijkbaar ben ik net zoals Femke. Wat voor een fee ben jij?'
'Een kristalfee. Die van mij is roze.' Ze pakte van onder haar shirt twee kettingen. Een met het kristal en de ander was een bekende.
'Je hebt nog steeds de ketting die ik je voor je zestiende verjaardag heb opgestuurd.'
'Ja, ik doe hem niet af. Het is een erg mooie. Hij is simpel, maar straalt veel uit.'
'Dat wist ik niet. Ik zag dat je hem om had, maar dat je hem niet af deed vind ik erg lief van je.'
'Zo bijzonder is dat toch niet?'
'Voor mij wel.' Ik glimlachte, sloeg mijn arm om haar heen en trok haar tegen me aan. Ze liet haar hoofd op mijn borst rusten. Even was het stil. Het was prettig. Gewoon wij twee, samen aan het genieten. Ik had haar terug. En ik laat haar niet meer los.