Town of Legends

#19

POV Noa
Als ik wakker word, zit Joey op de bank. Ik zucht en draai me nog een keer om.
'Over een half uur vervloek ik jullie. Je komt er nu uit en mag naar de anderen toe, maar dan kom je er nu uit,' zei Joey kalm. Ik schoot overeind.
'Een half uur?! Ben je gek geworden?!'
'Nee. Nou schiet op. Anders hebben jullie nog minder tijd. Bovendien wil ik met jou nog wat doornemen. Schiet op.' Ik stond op en liep met lichtelijke tegenzin naar Joey toe. Ongeduldig stak ik mijn polsen naar voren.
'Wat? Je had toch niet verwacht dat ik het je zo makkelijk ging maken toch? Dan had je zelfs nu genoeg tijd gehad om weg te komen.' Ruw pakte hij mijn polsen vast en kwam dicht tegen me aan staan. We waren even groot, en intimiderend was het niet, maar hij was sterker en benadrukte dat ik nergens heen kon. Hij pakte een pols, deed er poeder op en deed hetzelfde bij de andere. Toen drukte hij ze tegen elkaar aan, haalde ze kort uit elkaar en wachtte drie tellen. Boeien met een korte ketting er tussen waren het gevolg van deze handeling. Joey greep mijn bovenarm en duwde me vooruit. Hij duwde me de kamer van Meredith en Femke in. Ik werd gelijk omhelsd. Door de spanning van net stond ik op scherp, maar ik ontspande vrijwel gelijk.
'Meredith,' fluisterde ik liefdevol in haar oor. Voorzichtig sla ik mijn armen om haar heen. Het valt me op dat ze erg stil is. Ik haal mijn armen weer terug en til voorzichtig haar kin op.
'Wat is er aan de hand? Waarom ben je zo stil?' vraag ik zacht. Op haar wangen zijn nog lichtelijk wat traansporen te zien. Nu pas kijk ik goed rond. Iets klopte er niet. Femke stond buiten te ijsberen terwijl Bruce stil stond bij ons in de kamer. Liv was nergens te bekennen en Joey had de grootste moeite om niet te lachen. Ik keek Meredith nog eens goed. Voorzichtig legde ze haar hand op haar keel. Vervolgens viel ze door haar knieën. Ik vloog haar achterna en knielde voor haar. Hij had haar stem. Hij maakte het onmogelijk om echt goed te praten. Ik legde bemoedigend een hand op Merediths schouder en stond op. Met een rechte rug en een zelfverzekerde uitdrukking in mijn gezicht keek ik Joey aan.
'Soms is iets kleins al genoeg,' zei ik. Met wat moeite liet ik de buitendeuren open vliegen en kon Femke Bruce omhelzen. Een knal en brandende handen waren het gebruikelijke gevolg. Meredith keek geschrokken op. Ik glimlachte en knielde weer voor haar.
'Het is goed. Ik kan het hebben. Ben jij in orde?' Ze knikte.
'Heeft hij verder niets gedaan? Niet langs gekomen? Niets?' Ze schudde haar hoofd. Ik veegde een plukje haar uit haar gezicht en legde de rug van mijn hand tegen haar wang.
'Ik beloof je dat ik ons allemaal hier uit haal. Wat er ook gebeurd. Ik beloof het je.' Ze omhelsde me weer en begon te huilen in mijn shirt. Ik wreef over haar haar. Ik hield haar vast tot Joey ons scheidde en mijn hardhandig meenam. Niet terug naar de kamer. Hij nam me mee naar een kelder. Hij zette mij op een stoel neer en begon met de vloek. En het moment dat ik me zo zwak voelde, dat wilde maar niet gaan. Ook niet toen het zwart werd.

Ik werd wakker op een harde grond. Ik zat in een kleine, grijze ruimte met een muur volledig van een glasachtig materiaal gemaakt. Ik kon er doorheen kijken en zag Joey met z'n rug naar me toe staan.
'Het ergste wat jullie vijf kan overkomen en die van jou is nog wel de meest speciale. Ik kende mijn dochters zwakke plek en die van Femke, Bruce en Liv, maar die van jou was een groot raadsel. En nu blijkt dat toekijken hoe degene om wie je geeft ten onder gaan, terwijl jij helemaal niets kan doen, de ergste straf is voor jou. Zwak en onmogelijk om weg te kijken. En je zult altijd degene zien die er het slechtst aan toe is zien. Meredith in haar gekkenhuis, Femke wanneer ze de beslissing maakt om in het paleis te blijven, Bruce die nergens heen kan buiten de muren van zijn verblijf in de dierentuin en Liv, die helemaal alleen is in een grot, vastgebonden aan een stoel en onmogelijk om er uit te komen. Het mooiste is nog wel, iedere keer als er bij iemand, wie dan ook, een stukje van ze naar beneden brokkelt, word jij zwakker. Tot er ook ban jou niets meer over is.' Ik liep naar het glas toe en sloeg er tegen, maar werd ruw teruggekaatst en zelfs naar achteren geschoven. Ineens voelde ik een steek. Voor het glas was Meredith te zien. Ze had een lange nachtjapon aan en zat in een witte kamer. Arme Meredith. Voor ik meer kon zien kreeg ik weer een steek, gevolgd door nog twee. Joey lachte toen in door een knie zakte van de pijn. Toen hij er genoeg van had, verdween hij door naar achteren te stappen. Ik zag nog hoe Meredith iets riep, maar daar hield het mee op. Verstaan kon ik het niet en begrijpen al helemaal niet. Had ik dit nu maar voorkomen.