Town of Legends

#11

POV Noa
Samen lopen Meredith en ik naar het feest. Onderweg komen we Liv tegen.
'Hey Noa, hoe gaat het? We hebben nog niet echt gepraat. Ik ben Liv.'
'Leuk je te ontmoeten. Hoe gaat het?'
'Met mij gaat alles goed. En met jou? Ik hoorde dat het herstel niet ging zoals het hoort.'
'Ja dat. Het gaat goed ik voel me goed en heb zin in het feest. Als het net zo leuk is als de vorige keer dat ik er was, komt het wel goed.' Liv en Meredith lachten en gezamenlijk liepen we naar het plein toe. Ook nu weer hingen overal lichtjes en werd het gereflecteerd op de watervallen. Meredith ging wat vrienden gedag zeggen en ik ging bij de reling staan en staarde in het water. Bruce kwam naast me staan. Ik draaide me om en lachte.
'Iedereen lijkt het met elkaar te vinden. Hoe krijgen jullie dat voor elkaar,' zei ik.
'Iedereen groeit met elkaar op en kent elkaar. We zijn niet met geweldig veel. Maar er zijn wel eens wat ruzies.'
'Dat is ook niet ondenkbaar, maar toch. Op zulke avonden lijkt niemand dat wat te doen.'
'Daar heb je wel gelijk in. Maar het plein brengt mensen samen. Of er nou een event is of niet. Iedereen komt er graag. Vanwege het uitzicht of vanwege de bomen. Het is speciaal.'
'Dat zie ik wel. Het is prachtig hier.'
'Femke heeft het zo gecreëerd zodat zij zich het prettigst voelt. We kwamen hier als eerste om te vluchten van haar vader. Kon hij niets aan doen, maar toch.' Ik knikte begrijpelijk.

'Heb je wel eens last van nachtmerries of herinneringen die je blijven achtervolgen,' vroeg Bruce toen. Ik schudde mijn hoofd.
'Heel zelden. Alleen de eerste macht van mijn gevangenschap voor het uur dat ik sliep.' Even dacht ik na. 'Het is trouwens niet helemaal waar wat ik zeg. Iedere keer als ik verdrietig lijk te zijn komen mijn herinneringen met Meredith terug en dan met name de dag waarop ik haar ontmoette.'
'Dat is een mooie herinnering denk ik dan.'
'Hij staat in mijn geheugen gegrift.' Even betrok mijn gezicht, maar ik herpakte me snel. Bruce leek het niet gemerkt te hebben. Meredith kwam naar me toe en nam me mee de dansvloer op. Ik genoot een beetje van het kijken naar Meredith, maar hoe meer ik om me heen keek, hoe meer ik me oncomfortabel voelde. Na een aantal minuten leek ik Joey en mijn ouders te zien. Hij keek me aan en grijnsde, een grijns die me kippenvel gaf.
'Gaat het wel?' vroeg Meredith. Ik keek haar aan, keek weer naar de plek waar ik Joey zag en rende weg. Ik sprong over de reling en zwom richting de grot bij de waterval. Onderwater ben ik overweldigd bij de pracht en praal die er te zien is. Ondanks dat het zoet water is, is het glashelder water. Er zijn veel fris groene bodembedekkers en rotsen. Her en der zijn er grotere planten in groepen en zwemmen er gekleurde vissen. Ik kalmeer een klein beetje en kom net voorbij de waterval omhoog. Ik zie net naast de waterval iedereen het water afspeuren, zucht en ga binnen in de grot aan land.

POV Liv
Vanaf de zijkant zie ik hoe Meredith Noa meeneemt de dansvloer op. Hij lacht en laat het gewoon gebeuren. Na een paar tellen keek hij ongerust en geschrokken naar een punt. Ik volgde zijn blik, maar er stond niets. Meredith vroeg wat aan hem. Hij keek haar aan en rende toen weg. Met een vloeiende beweging sprong hij in het water en verdween hij. Meredith en mijn moeder renden naar de balustrade en speurden het water af. Ik zorgde dat het feest werd hervat en liep naar ze toe.
'Waarom loopt hij zomaar weg. Alles was oké zei hij. Behalve dat hij biet kon herinneren wat er was gebeurd toen hij bij Joey was,' zei mam.
'Wat zei hij?! Oh als hij nu voor me stond dan duurde zijn leven niet lang meer! Ongelofelijke... ugh!' riep Femke. Het werd gevolgd door een zucht en van onbegrip legde ze haar hand op haar voorhoofd.
'Hoe kon hij dat tegen je zeggen?'
'Wat bedoel je?' vroeg ik.
'Hij heeft een fotografisch geheugen. Hij kan niets vergeten. Letterlijk.' Ineens snapte ik zijn situatie.
'Ik ga naar hem toe,' zei mam.
'Nee. Laat mij gaan. Ik begrijp hem beter dan jullie. Waarschijnlijk kom ik verder dan een gefrustreerde zielsverwant en, sorry dat ik dit zeg mam, een overbezorgde moederfiguur die op zijn lip zit.' Vanuit mijn ooghoek zag ik hem de grot binnen lopen. Mam en Meredith knikten.
'Goed. Maar als je hulp nodig hebt.'
'Is niet nodig, dank je Meredith.' Ze knikte en ik sprong op het water. Langzaam over het wateroppervlak lopend zag ik hoe mam en Meredith wegliepen van het feest. Daarna draaide ik me om en liep kalm, maar vastberaden naar de grot toe. En nu hopen dat ik hem inderdaad kan helpen.