Town of Legends

#8

POV Noa
Na nog twee keer weggehaald te worden en dan weer aansterken, heb ik eindelijk de kracht om de plant te laten groeien en zo Femke te bevrijden.
'Het is een kleine plant, heeft donkergroene bladeren met een rode punt en de bladeren zijn gekarteld,' zei Femke. Dat klonk bekend.
'Wacht heel even,' zei ik en ik pakte mijn boek. Na een tijdje bladeren vond ik wat ik zocht. De plant die Femke omschreef.
'Je weet dat we hier meteen mee kunnen ontsnappen, toch?' vroeg ik.
'Nee, dat wist ik niet. Hoe dan?'
'Deze plant heeft het vermogen om dingen te verwijderen of te verplaatsen. Jij zal nog moeten aansterken van je magie die vijf jaar vast zat, dus dit is veiliger.'
'Oké. Staat er meer bij?'
'Hoe ik jou uit die boeien krijg en hoe we hier wegkomen. Wacht heel even.' Ik toverde een kom met water en liet het koken. Vervolgens kwamen er twee kopjes met kamillethee er in naast. Een deel van het water goot ik in de mokken en de rest bewaarde ik. Femke keek aandachtig naar mijn handelingen. Toen alles klaar stond liet ik het plantje groeien. Ik legde vier grote blaadjes aan de kant en de rest vermaalde ik en mengde het met water. Toen het klaar was druppelde ik het mengsel op de polsen van Femke en wachtte. Je zag de groene smurrie worden opgenomen en vervolgens de kettingen verdwijnen.
'Oké, nu moet je goed luisteren. Dadelijk gooi je 2 blaadjes in je thee, dan wacht je 3 seconden en drink je het. Niet eerder dan word je ziek en verplaats je niet,' zei ik. Femke knikte. Op hetzelfde moment deden we de blaadjes in de thee en wachtten we. Ik knikte na de drie seconden en we dronken hem helemaal op. Ik zag Femkes benen langzaam vervagen en langzaam ook de rest.
'Het werkt,' mompelde ze. Ik lachte om haar reactie en wachtte. Toen de kamer niet meer zichtbaar was stonden we op de open plek. Femke gaf me een knuffel en samen liepen we naar het dorp.

Vlak voor de barrière zei Femke: 'Meredith, Liv en Bruce staan ons al op te wachten.'
'Liv? Als in jouw dochter?'
'Ook zij is onsterfelijk om het over te nemen als ik of Bruce in zo'n situatie zit als daarnet.' Ik knikte en samen liepen we de barrière door.

POV Meredith
Femke leek iets te zeggen tegen Noa voor ze door de barrière heen kwamen. Toen hij mij zag begon hij te lachen. Ik rende op hem af om hem een knuffel te geven, maar vlak voor ik bij hem was viel hij met een luide kreun op de grond. Femke keek even naar mij en knielde bij hem. Ook ik kwam dichterbij.
'Nee Meredith blijf daar!' riep Femke. Snel en behendig scheurde ze Noa's shirt kapot. Op zijn rug was in het midden een zwarte kern te zien die vertakkingen had alsof het naar buiten liep. Ik schrok.
'Dacht ik al. Liv, leidt Meredith hier weg en hou haar weg, wil je? En leg het haar uit. Bruce, help me een handje,' zei Femke kalm, maar met een bezorgde ondertoon. Ik stond tie te kijken en verstijfde. Liv pakte me bij mijn pols en leidde me zachtjes weg van het scenario.
'Nee! Nee! Ik wil naar hem toe! Laat me gaan!' riep ik toen ik enigszins bij zinnen was. Ik kreeg me los uit Livs greep, maar voor ik weg kon, stond ze alweer met gespreide vleugels voor me. 'Kalmeer Meredith. Ik leg je alles uit, maar je moet daarvoor rustig worden,' zei ze zacht. Ze omhelsde me zoals ze dat altijd doet en laat me pas los als ik helemaal ben uitgehuild.
'Kom mee naar je huis, dan vertel ik wat er gaande is oké?' Ik knikte en liep naar mijn huis.

Pas toen ik zat en thee had begon Liv met praten. 'Dat zwarte patroon dat je zag, dat was een zeer zeldzaam vergif. Het is voor een jong en sterk iemand als Noa niet dodelijk, maar duurt wel even om te genezen. Het wordt geactiveerd als zielsverwanten binnen 7,5 meter bij elkaar zijn. Daarom moest jij ook weg. Het had de situatie erger kunnen maken.' Ik deed er even over om alles te verwerken. Daarna zuchtte ik. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen?
'Gaat het wel?' Ik keek op en haalde mijn schouders op.
'Geen idee. Het is schrikken, maar verder...'
'Je weet niet wat je er mee aan moet.'
'Ja. Ik had me er zo op verheugd om hem te zien en te knuffelen. Met en bij te praten over het afgelopen jaar.'
'Dat kan je ook doen, maar alleen nog niet nu. Mijn moeder heeft nog tegengif en dan moet je hem twee dagen met rust laten. Alles komt goed.' Ik knikte en staarde naar mijn kopje thee.

'Wat zit je nog meer dwars?'
'Niets.'
'Oh jawel. Ik ken je. Wat zit je dwars?'
'Mijn vader is de reden tot dit alles. Wat als de kans bestaat dat Noa we daardoor haat?'
'Dat doet hij heus niet. Je zag hoe blij hij was om je terug te zien. Dit is een kleine tegenvaller, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Het leven gaat niet over roosjes.' Ik lachte. Daar had ze gelijk in.