Town of Legends

#25

POV Noa
Meredith begeleid me door het paleis. Blijkbaar was er een plek ergens afgelegen in het paleis afgesproken. Vlak voor een grote, grijze deur stopten we.
'Volgens de uitnodiging moet jij alleen naar binnen. Ik zie je zo wel,' zegt Meredith en ze geeft me een kus. Ik glimlach en stap de zware deur door. De kamer waar ik in sta is volledig wit en rond. Halverwege is er een grote glazen muur met gaten er in. Geschokt kijk ik om als de deur dicht gaat en ik hoor hem vergrendelen. Dan hoor ik even niets. Gespannen sta ik te wachten tot er iets gebeurd. Ik zet een paar stappen naar het midden van de ruimte en kijk rond. Dan zie ik de klink van de deur aan de andere kant van het glas naar beneden gaan. Meredith komt met een betraand gezicht door de deur, gevolgd door Femke en Liv en Femkes dochter. Ik ren op het glas af, maar wordt afgeremd. Pas als ik rustig loop, kom ik er bij.
'Gaat het Meredith?' vraag ik zacht. Ik ga iets door mijn knieën zodat ik haar in haar neergeslagen ogen kan aankijken. Ze schud nee en tranen beginnen te lopen over haar natte wangen.
'Vertel me wat er gaande is, het kan toch niet zo erg zijn,' zeg ik nu nog zachter. Mijn woorden zijn bedoeld om haar te kalmeren, maar het werkt alleen maar tegen.
'Noa, je komt daar niet meer uit,' fluistert ze bijna onhoorbaar. Ik deins achteruit en kijk de andere drie in de ruimte aan. Femke en Meredith zus kijken me koel aan en Livia lijkt wat meer moeite te hebben.
'Wat bedoelde Meredith? En waarom is ze zo van streek?' vraag ik luid. 'Femke? Liv? Livia?'
'Liv en ik zijn het eens over het feit dat jouw krachten te gevaarlijk zijn. Met hulp van jouw vertaling van het spreukenboek hebben we een kamer voor je gevormd die je magie zal tegenhouden. Anders loopt het nog een keer uit de hand,' zegt Femke dan kalm. Ik ben in shock. Dat ze echt denken dat ik zo gevaarlijk ben.
'Livia?' Livia, die voor haar moeder en Liv stapte, zuchtte en keek me niet aan toen ze begon te praten.
'Ik ben het hier niet mee eens. Je bent zorgzaam en zet de behoeften van anderen boven jezelf. Dat bewees je ook toen Meredith net binnen liep. Het eerste wat je deed was je om haar bekommeren. Maar ik heb helaas niets kunnen doen. Ik kwam mee om afscheid te nemen.' Mijn ademhaling verzwaarde en tranen welden op. Ik pakte mijn doosje uit mijn zak en keek er naar.
'Bedankt!' roep ik kwaad terwijl ik het naar het glas toe op de grond smijt. Hij valt open en de simpele maar wonderschone ring die ik voor Meredith had gekocht was zichtbaar.
'Ik had alles tot op in de puntjes voorbereid. Ik zou morgen op mijn verjaardag haar verrassen door... ik zou op een knie vragen en haar de ring laten zien. Ik had het helemaal verzorgd en alles staat klaar. Nu... laat ook maar. Bedankt voor het verzieken van de belangrijkste beslissing die ik wou maken. Een officieel gezin starten met Meredith.' Ik hield het niet meer en een traan verliet mijn ooghoek. Iedereen was stil en staarde naar het kleine doosje. Meredith staarde mij aan met een mengeling van geluk en diep verdriet op haar gezicht. Ik legde mijn hand tegen het glas en bleef haar aanstaren. Ik draaide mijn rug naar iedereen toe en tikte met mijn voet op de grond. Ik wist niet goed wat te doen met mijn emoties en de kans dat ik wat zou zeggen waar ik achteraf spijt van kreeg was me te groot.

'Nou? Wat gaan we nu doen? Ik kan hier niet blijven. Ik heb een eigen bedrijf, mijn verjaardag morgen en een eventuele verloofde. Ik had me het niet zo voorgesteld, maar Meredith, wil je mijn vrouw worden?' Ze knikte en legde een hand tegen het glas. Ik legde die van mij er tegen en lachte teneergeslagen.
'Je zult moeten. Als jij uit de hand loopt, is er geen weg terug,' zei Liv.
'Uit de hand lopen?! Noa?! Wat is er mis met jullie? Hoe kunnen jullie zo blind zijn? Hij zou dat nooit doen,' schreeuwde Meredith gefrustreerd.
'En waarom me hier vastzetten als ik met een knip van mijn vinger de realiteit aanpas. Je zou het niet eens merken,' zei ik kalm.
'Omdat je het niet kan. Je zou het niet doen omdat je weet dat het fout is. Je blijft hier ook omdat je weet dat jouw krachten verder gaan dan bij wie ook. Je wil niet alles op het spel zetten,' zei Femke. Ik zuchtte. Ze had gelijk, ik zou het nooit kunnen doen, ook al kan het zo makkelijk. Ik kijk nog eens rond.
'Goed, ik zal hier blijven, maar mag ik dan om een paar gunsten vragen?'
'Wat voor gunsten?'
'Ik zou graag wettelijk Merediths man zijn. En ik wil graag een viool met bladmuziek. Meer hoef ik niet.' Femke en Liv keken elkaar aan. 'Kom op Femke, je staat nog bij me in het krijt. Meer dan een keer. Gun me dit nog even.'
'Ik kan je de viool geven, maar je kan niet meer met Meredith trouwen.'
'Wat waarom niet?! riepen Meredith en ik.
'Dit is de laatste keer dat jullie elkaar zien.' Meredith en ik keken elkaar lang aan. In haar ogen welden tranen op en na een tijdje viel ze op de grond en sloeg ze haar handen voor haar gezicht. Ik liep rustig op haar af en legde mijn hand op het glas. Ik keek op naar Femke. Haar blik was kil en vastberaden. Zij zou niet van gedachte veranderen. Ook Liv leek bij haar beslissing te blijven. Livia stond op de achtergrond en keek naar de vloer. Daarna keek ik Meredith aan. Ik zuchtte en pakte haar hand vast. Geschrokken keek ze op. Ik trok haar het glas door en omhelsde haar.
'Ik ga je zo missen. Maar ik vind een manier om met je te praten. Dat beloof ik je,' fluisterde ik.
'Ik ga jou ook missen.' Langzaam lieten we los en hielp ik Meredith door het glas te stappen. Daarna werden zij en Livia weggestuurd en bleven alleen ik, Femke en Liv over.