Town of Legends

#20

POV Noa
Ze zat daar, op dat grijze bed, tegen de witte muur, haar haren lijzig langs haar gezicht en haar knieën opgetrokken. Twee mensen in witte jassen kwamen binnen. Een man en een vrouw.
'Hoe gaat het vandaag, majesteit?' vroeg de vrouw.
'Nog steeds hetzelfde als gisteren.'
'Ook over wat je denkt te hebben gezien op het meer?' vraagt de man.
'Ik heb het me niet ingebeeld! Ik ben niet gek! Er is daar een dorp met magiërs! Ik ben magisch! Jullie hebben het zelf kunnen zien op mijn moeders begrafenis! En anders vraag het aan Femke!' riep Meredith hysterisch. Joey kwam binnen en ging naast haar zitten.
'Ik weet dat het verlies van je moeder zwaar is en moeilijk te verwerken. Maar tijdens de ceremonie is er niets gebeurd, buiten dat jij ineens anders begon te doen. Abnormaal. En Femke is, zoals al eerder gezegd, een ver familielid dat onderdak nodig had voor drie jaar. Dat boden wij haar. Magie bestaat niet,' zei hij.
'Ik heb het toch gezien?'
'Dat komt omdat je niet gezond bent. Je hebt het moeilijk gehad en het overlijden van mama was de druppel die de emmer liet overlopen. Je bent een wereld gaan creëeren om weg te kunnen van de realiteit. En echt daar is niets mis mee, maar je moet een onderscheidt kunnen maken. En dat kan jij niet. Daarom zit jij hier in behandeling. De kwelling stopt vanzelf als je je maar laat behandelen.'
'Ik ben niet gek!' Joey zuchtte en verliet de kamer.
'Weet je, als je niemand binnen laat, zal je niet kunnen genezen,' zei hij nog.
'Nogmaals, wat ik zag was er echt. En anders vraag Noa of hij iets zag. Ik weet namelijk zeker dat ook hij het dorp zal zien.' Weer zuchtte Joey. Meredith ging weer zitten zoals ze zat. Zachtjes werd de ruimte gevuld met gesnik. Ik voelde me een beetje verzwakken en wat magie kwam vrij. Joey kwam weer binnen en keek me onderzoekend aan.
'Hoe kun jij nog magie hebben? Je zou krachteloos moeten zijn.' Hij keek even naar de muren.
'Toch nog wat extra maatregelingen.' De blik die hij in zijn ogen had was dreigend en onheilspellend.

Ik hing lusteloos voor me uit te staren. Al een paar dagen zitten er kettingen om mijn polsen die bevestigd zijn aan het plafond. Ik heb van iedereen de meest afschuwelijke dingen gezien, maar die van Meredith vind ik het ergst. Het verzwakt me en het kost me te veel energie om te staan. De kettingen voorkomen dat ik val. Ik kan alleen nog maar kijken. In plaats van Meredith zag ik nu Femke. Ze zat overspannen achter haar bureau en was ijverig aan het werk. Nu pas viel me op dat ze veel jonger was. Ze leek 18. Een vrouw in een jurk kwam binnen.
'Mam ga weg, ik heb het al druk genoeg,' zei Femke zonder op te kijken.
'Femke, dit wil je misschien horen,' zei Femkes moeder. Haar toon was ernstig en verraadde veel verdriet. Femke hoorde het en stond op.
'Jij en pap hebben toch niet weer ruzie? Of is er iets met de magiërs? Zeg alsjeblieft dat er geen problemen zijn, dat kan ik er echt niet bij hebben,' zei Femke wijzend naar het berg werk.
'Nee lieverd er is iets anders.'
'Dan kan het wachten. Dit moet de deur uit voor overmorgen.'
'Femke het gaat over Bruce.' Femke verstijfde en staarde naar het bos.
'Hij is... door het slechte weer in de bergen begon de sneeuw te schijven. Een lawine vernietigde het kristalpaleis en Bruce is overleden door bloedverlies. Het spijt me.' Er rolde een traan over Femkes wang. Snel veegde ze hem weg.
'Dank je dat je het me kwam vertellen. Als je nu zou willen gaan, ik moet verder.'
'Ga je verder? Waarom ga je niet even een pauze nemen en naar het...'
'Naar het bos mam? Ben je vergeten dat als ik ook maar één stap buiten het paleis zet, het over is. Je weet wat er te wachten staat. Wil je nu eindelijk gaan?'
'Het spijt me, oké? Ik wil alleen het beste voor je. Daar ben ik je moeder voor. En daarom wil ik het even van je overnemen zodat jij alles kan laten zakken. Je legt jezelf te veel op. Laat het nou eventjes van je schouders vallen. Neem deze middag eventjes vrij.'
'Nee, mam. Dat kan niet punt uit. Doei.'
'Femke...'
'Ik zei doei mam.' Ze ging weer zitten en werkte verder. Haar moeder keek bijna moedeloos naar haar en liep de kamer uit. Zodra de deur dicht was, zuchtte Femke en stond ze op. Uit een kast pakte ze korte handschoentjes die op haar polsen eindigden. Ze pakte wat water en maakte een aantal bewegingen, alleen gebeurde er niets. Ze zuchtte kort. Nu pas zag ik waarom ze de handschoenen had aangetrokken. In het bureau zat een klein gat gebrand. Nog even trok ze een handschoen uit om het te maken en vervolgens ging ze verder. Die handschoenen blokkeren haar magie. Ze heeft er geen controle meer over. Ik voelde me weer zwakker worden.

Joey kwam weer eens kijken.
'Hang je lekker daar?' lachte hij.
'Prima eigenlijk, dank je,' antwoordde ik bot.
'Ik moet zeggen dat ik verbaasd ben Noa. Iedereen loopt tegen het eind. Iedereen behalve jij.'
'Wat is je punt?'
'Ik denk dat, als de anderen schaduwen zijn, het niet genoeg zal om ook jou tot daar te krijgen. Ik moet dus bij de anderen verder gaan dan ik eigenlijk had gepland. Maar dat vind je vast niet erg of wel?' Hij lachte en wilde vertrekken.
'Joey!'
'Ja?' Hij kwam recht voor me staan.
'Als je ons toch ten gronde richt, wil ik weten waarom je een hekel hebt aan magie en aan ons.'
'Fair enough. Mijn vader wist dat ik magisch ben. Hij liet me oefenen en hij deed het misschien wel uit een goed hard, maar het pushte me alleen maar verder van me weg. Toen Femke me wilde helpen, kreeg ik er definitief een hekel aan. Ze vertelde me over het dorp, maar omdat ze me toen al niet vertrouwde, zei ze niet waar het lag. Maar jij hebt me in geuren en kleuren de plek gegeven. Of nou ja je moeder gaf ze aan mij. Jullie zullen boeten voor het vernietigen van mijn band met mijn vader.' Ik schudde mijn hoofd.
'Jij bent degene die mensen van je af duwt. Wij niet.'
'Oh nee? Waar ben jij mee begonnen? Wat dat betreft zijn wij niet zo heel erg verschillend. We zijn beiden krachtig en hebben dezelfde karaktertrekken. We uiten ze alleen anders. En precies daarom zitten ook jij en Meredith hier. Jij lijkt te veel op mij.'