Town of Legends

#4

POV Noa
Een week nadat ik bij het bos was geweest kon ik me niet goed concentreren. Op mijn kamer zat ik meer na te denken over wat ik zag dan te leren. Mam kwam binnen met wat brood.
'Maandag ga je met me mee naar mijn werk,' zei ze. Ik keek haar vragend aan.
'Dat is een groot geheim en nu mag ik ineens mee? Waarom?'
'Dat zul je wel zien.'
'En hoe zit het met school?'
'Dat is al geregeld.'
'Heeft het iets te maken met vorige week?' Ze keek me even aan, draaide zich vervolgens om en verliet mijn kamer zonder antwoord te geven. Ik pakte het brood en nam een hap. Bah pindakaas. Mam weet ook niet wat ze voor me kan maken. Even ging er een steek door mijn handen en hoofd. Ik kreunde. Ze begonnen nu ook door mijn rug en ik viel van mijn stoel af. Na een paar minuten trok alles weg en ging ik naar beneden. Waar kwam dat vandaan?

Ik moet vroeg opstaan. Samen met pap en mam rij ik naar het paleis, maar het voelt anders dan alle andere keren. Een gevoel van angst bekruipt me. Waar het door komt, geen idee. Zodra mam parkeert beent ze stevig door, mijn gebarend haar te volgen. Ik word aan een aantal mannen voorgesteld en dan gaan we naar de kelders, een plek waar je alleen met een speciale bevoegdheid mag komen. Mam zegt mij en de mannen, die me omringen alsof het bodyguards zijn, te wachten tot ze terug is. Een paar meter verderop loopt ze een deur door en hoor ik haar vaag praten met iemand. Na een minuut of vijf kwam ze terug. 'Noa, kom jij hier naar binnen en maak het gemakkelijk. Ik zie je later wel.' Aan haar toon hoorde ik dat er van mij verwacht werd dat ik deed wat ze zei zonder een vraag te stellen. Ik liep naar de kamer en de deur werd gelijk dicht gegooid. Het was een kale kamer met een kast en een bed. De muren waren grijs waar je een naar gevoel van kreeg. Op de kast stonden een paar fotolijsten. Op het bed zat een vrouw van middelbare leeftijd.

Ze glimlachte vriendelijk naar me, waardoor ik me wat meer op mijn gemak voelde.
'Hallo, ik ben Femke,' zei ze.
'Ik ben Noa.' Ik keek nog een paar keer rond. Van deze plek kreeg ik alleen maar een vervelend gevoel.
'Vervelend hè? Je raakt er aan gewend. Het kan altijd erger.'
'Hoe weet u dat zo zeker?'
'Ik heb erger meegemaakt. Waarom ben je hier?'
'Mijn moeder wil het niet toegeven, maar het heeft er mee te maken dan ik magisch ben.'
'En hoe weet je dat?'
'Ik zag het dorp.'
'En hoe was het daar?'
'Zo... mooi. Ik kwam daar en er was een feest gaande. Er zat een groep kinderen om een wat oudere man heen en er werd gedanst. Zodra het donker werd, kwamen alle lichtjes. Om twaalf uur kwamen allemaal blauwe lichtjes uit het water en toen voelde het even allemaal compleet. Daarna ging ik nog naar een grot waar mijn haren zilver werden en goed in model kwamen voor even. Daarna kwam er een kristal uit het water voor mij.'
'Een kristal?' Ik pakte het uit mijn shirt.
'Wat weet je nog meer over magie?' Ik vertelde haar zo veel mogelijk. We lachten en zij vertelde mij wat zij allemaal had meegemaakt.
'Hoe heb je in zo'n korte tijd zo veel meegemaakt?'
'Het is niet zo'n korte tijd. Ik ben al 268.'
'Hoe?!'
'Ik was iemand aan het helpen en ze maakte een verkeerd gebaar. Daardoor werden ik en mijn zielsverwant onsterfelijk. Hij is 2 jaar ouder.'
'Oh dat is...'
'Best prettig.'

Aan het eind van de avond was mam er nog steeds niet. 'Waar blijft ze?' vroeg ik hardop.
'Waarschijnlijk komt ze pas als je wat spullen mag ophalen.'
'Waarom dan pas? En waarvoor moet ik spullen pakken?'
'Je weet bijna alles over magie, maar dit niet?' Ze stond voor het eerst op en liep richting de deur. Op een gegeven moment kon ze niet meer verder. Even verschenen er kettingen.
'We zitten hier opgesloten,' zei ze zodra ze weer zat. Ik kon niets uitbrengen van verbazing.
'250 jaar geleden werd door een ongeluk magie verbannen. We konden toen veilig vluchten naar het dorp dat ik toen maakte. Tot de mensen het waren vergeten, bleven wij daar. Dat duurde ongeveer honderd jaar. Daarna konden we verder de bossen in en het gebied iets uitbreiden. Met de koningen heb ik het altijd goed kunnen vinden. Met name de vorige. De huidige is de reden dat we niet meer buiten het dorp kunnen komen. Hij is de reden dat ik hier vast zit. Wat vroeger een thuis was, is me te vaak een gevangenis geworden.'  Ik kon in haar ogen zien dat ze alles voor haar zag en hoe moeilijk ze het er mee had.
'Wat... wat erg. Hoe kwam je daar overheen?'
'Je wordt ouder, wijzer. Je leert er beter mee om te gaan onder andere door er met anderen over te praten. Bruce kon altijd goed luisteren. En hij heeft altijd wijze raad.'
'Dat is prettig. Kon ik nu nog maar met Meredith spreken. Zij doet hetzelfde. En ik doe het zo goed mogelijk voor haar.'
'Ben jij die Noa. Ze had het zo vaak over je.'
'Kende je haar?'
'Ja en best goed ook.'
'Hoe?'
'Ik werd na een vergadering ineens binnen gehouden. Ik kon nergens naar buiten en was daarom veel in de serre. Daar kwam ik op een gegeven moment Meredith tegen. Ze was aan het lezen en we raakten in een gesprek verwikkeld. We konden samen lachen en ik kon mijn verhalen bij haar kwijt. Toen al voelde ik een sterke magie bij haar. Een jaar geleden overleed haar moeder en zocht ze alleen troost bij mij. Ik was inmiddels al hier, dus ze kon niet bij me komen. Dagenlang heeft ze zich opgesloten op haar kamer tot ik bij haar mocht komen. Op de begrafenis wilde ze iets speciaals doen. Op dat moment ontwikkelden haar gaves zich. De volgende dag werd ze bij mij opgesloten en ik zo vast gezet. Het werd haar bijna te veel.'
'Hoe is ze ontsnapt?'
'Ik heb voor een afleiding gezorgd zodat zij naar het bos kon rennen. En dat lukte. Via een magische brief kreeg ik te horen dat alles goed met haar was en dat ze ging proberen de draad weer op te pakken.'
'Toen ik haar zag bij het feest was ze erg gelukkig. Het is haar wel gelukt denk ik.' Femke lachte.
'Dat denk ik ook wel.'