Town of Legends

#29

POV Noa
Ik zit momenteel op het kantoor naar de financiën te kijken als ze binnen komt. Ik verberg snel een van de rekeningen en sta op om haar een kus te geven. Morgen vieren we mijn 20e verjaardag en ik wil haar verrassen.
'Hey bijna jarige, hoe is het?'
'Goed. Het gaat hier fantastisch. Maar dat hoef ik jou niet te vertellen.' We lachen en ik leun op mijn bureau.
'Waarom ben je niet bij de kids aan het peddleboarden? Ik dacht dat dat de activiteit van vandaag was.'
'Die is net afgelopen. Ik kwam om te zeggen dat Femke en Liv ons hadden gevraagd naar het paleis te komen. Vanavond om acht uur moeten er zijn. Het is blijkbaar heel belangrijk.'
'Oh ok. Zou jij de andere jongens willen vertellen dat ik nog een nieuw ontwerp heb voor een extra speelgelegenheid voor de oudere kinderen.'
'Zal ik doen. Doei lieverd, ik ga even eten. Peddleboarden is zwaar.' Ik lach en zwaai haar uit. Ik zucht van opluchting. Ze heeft niets door. Uit mijn jaszak haal ik een klein zwart doosje. Als ze daar achter komt, zou alles verpest zijn. Ik glimlach en stop het terug. Ik kijk naar buiten waar ik een mooi zicht heb op de accommodatie. Er zijn een stel kinderen en volwassenen een watergevecht aan het houden wegens het warme weer. Ik besluit even om in mijn korte broek en shirt door het park te lopen. Onderweg kom ik een paar oude bekenden tegen en mijn ouders. Ik ben even stil. Ik weet niet wat te zeggen en heb een brok in mijn keel. Mijn vader neemt het voortouw.
'Ik ben trots op je mijn jonge. Je hebt hier echt iets moois van gemaakt. We genieten enorm. Het spijt ons dat we er eerder niet voor je waren.' Aan zijn gezicht zag ik dat hij het meende. Mam had een paar tranen in haar ogen en keek me net niet aan.
'Dat is alles wat ik altijd wilde horen,' breng ik zacht uit. Ik omhels ze lang en ga dan weer verder. Het is een prachtige dag.

's Avonds op het paleis moest ik naar het kantoor van Liv. Meredith werd gevraagd in de hal te wachten. Ik klopte op de deur en werd gelijk naar binnen getrokken. Even was ik in de war, met name omdat ik geen emotie van het gezichten van Livia en Femke kon aflezen.
'We weten dat jij iets van plan bent waar Meredith niets van af weet. Je bent zo aan het organiseren geweest. En dat voor een feestje,' zei Femke toen. Daarna begonnen ze allebei breeduit te lachen.
'Laat hem zien. Kom op, ik wil niet tot morgen wachten!' roept Liv. Even zucht ik opgelucht en dan pak ik het doosje met de ring. Hij is zilver en dun met blauwe steentjes als een rij bloemen.
'Wauw. Ze gaat deze prachtig vinden. En die kleuren. Zo elegant en simpel en toch zo uitgesproken,' zei Femke vol bewondering. Liv had tranen in haar ogen staan.
'Word je nou emotioneel van een ring?' vraag ik plagend.
'Nee. Het is gewoon niet eerlijk. Mijn zusje trouwt eerder dan ik.' Ik lach en knuffel haar.
'Jullie moeten me beloven niet raar te gaan doen of iets te zeggen tot morgenavond. Ik wil dat het een verrassing wordt. En blijft.'
'Doen we. Tot morgen avond!'

Met een glimlach loop ik naar Meredith. 'Wat heb jij uitgespookt daar?'
'Oh niet zo veel. Ze bleven me vragen stellen over mijn verjaardag. Waarom in het dorp en dergelijke.'
'Ik doe ze nog wat. Af en toe zijn het zulke kinderen. En aan die op de camping heb ik genoeg.'
'Oh ja? En de onze dan?' Ik geef haar een kus, maar in haar ogen zie ik schrik.
'Waarom schrok je zo?'
'Fijne verjaardag!' Ze legde haar hand op haar buik en glimlachte.
'Echt waar? Hoe lang al?'
'Nu tien weken.' Ik tilde haar op in de lucht en glimlachte.
'Je hebt me zojuist de gelukkigste man van de wereld gemaakt.'
'Weet ik. Kom dan vertellen we het onze ouders. Of ja, de jouwe.'
'En Femke, Liv, Livia en Bruce natuurlijk. Drie van de vier zijn ook zo goed als samengegroeid in deze familie. Deze gekke, magische familie.' We lachen en lopen samen door de straten van de stad op weg naar mijn ouders.

Zodra we thuis waren van alle bezoeken en op bed lagen kwam ineens de klap binnen. Ik zat rechtop in bed en deed het licht aan.
'Wat is er lieverd?' vraagt Meredith slaperig.
'Ik... ik wo- ik word vader. Van een kind. Dat huilt en poept en schreeuwt en het grootste geschenk op aarde is. Ik word vader.' Meredith grinnikt.
'Ik dacht dat jij altijd de snelste was. Het komt goed. Je wordt een geweldige vader. Dat voel ik.'
'Het was waarschijnlijk wel binnen gekomen, maar nog niet doorgedrongen. We worden ouders. We stichten een gezinnetje. Maar we zijn vanaf morgen allebei 20. Is het misschien een beetje jong?'
'Nee joh. Kom op, dit maakt ons leven helemaal compleet.' Niet helemaal, schoot er door mijn hoofd.
'Welterusten lieverd. Morgen is het feest.'
'Welterusten, aanstaande vader.' Ik glimlach en zucht van tevredenheid. Die gaat morgen nog voor een verrassing komen te staan.