Town of Legends

#26

POV Noa
De spanning is om te snijden. Femke en ik staren elkaar strak aan. Liv is al weg. Na een tijdje geef ik het op en ga ik op het bed zitten.
'Van alle mensen op aarde, zou jij beter moeten weten,' mompelde ik.
'En wat bedoel je daar mee?'
'Je weet wat ik bedoel. Of waar ik op doel. Jij zou moeten weten hoe het is om opgesloten te zitten en geen mogelijkheid tot contact met je zielsverwant te hebben. Jij hebt het weleens waar in een andere vorm meegemaakt, maar in de basis is hij hetzelfde.'
'Ik weet inderdaad beter. Daarom laat ik je ook hier.'
'Waarom? En geef me een goede reden en niet de reden dat mijn krachten te gevaarlijk zijn, want we weten beiden dat dat niet het geval is.'
'Dat is het wel.' Ik staarde haar aan. Daarna begon ik minachtend te lachen.
'Dus dat is het. Je bent bang dat het verleden je gaat inhalen via mij.'
'Hoe?'
'De angst is in je ogen te zien. Ze zijn niet alleen paars, je ziet dat je in een pijnlijke herinnering zit.' Even was het stil. Toen begon ik weer.
'Weet je Femke, dat je zo bang bent snap ik. Wat er gebeurd is, is veel te veel. Ik weet dat ik karaktereigenschappen heb die overeenkomen met die van Cealin en Joey. Het verschil is, is dat zij keuzes maakten om macht te verkrijgen. Zij misbruikten magie voor kracht. Ik gebruik nog niet eens magie in het alledaagse leven. Alleen wanneer ik iemand moet beschermen en dan wordt het niet te veel. Waar zij zichzelf verkozen, kies ik voor anderen. En je hoeft me niet te vertellen dat ik onbegrijpelijk veel kracht heb die soms een eigen leven lijdt. Dat weet ik. Ik weet dat ik gevaarlijk kan zijn. Daar ben ik me bewust van. Daar leef ik elke dag mee. Ik lig soms nachten wakker omdat ik meer krachten heb dan ik kan verzinnen en voor mij is niets onmogelijk door die mogelijkheden. Dat is een gave en een vloek. Ik moet altijd opletten dat ik geen domme, onvoorzichtige dingen doe. Ik moet me altijd bewust zijn van mijn emoties en ze in controle houden. Ik weet dat ik in het verleden fouten heb gemaakt. De een met grotere gevolgen dan de anderen. Ik heb er van geleerd. En ik weet dat is soms te naïef en impulsief ben. Maar dat ben ik. En dit gaat waarschijnlijk niet uitmaken, maar dan heb je tenminste mijn kant van het verhaal.'
'Ik weet dit ook wel.' Ze zuchtte en keek weg. 'Ik wil gewoon niet dat er inderdaad wat gebeurd. Ik kom morgen de viool en bladmuziek brengen. Iets specifieks?'
'Gewoon lege lijnen en een potlood.' Ze keek me vragend aan.
'Ik componeer graag.' Ze knikte kort en verliet de ruimte. Ik zuchtte diep en kon een aantal tranen niet meer binnen houden. Ik zat alleen in de witte ruimte en meer dan een bed en een kleine ladekast stond er niet. Ik ging languit op bed liggen en staarde naar het plafond. Het was grijs en stenen waren duidelijk zichtbaar. Tijd voor een verandering.

Ik schrok wakker van de klink die in beweging kwam. Toen ik zag dat het Femke was, ging ik weer terug liggen.
'Hoe voel je je?' vroeg Femke.
'Leeg. Verraden. Opgesloten. Moet ik nog doorgaan?' Femke zuchtte en deed wat door een luik aan de zijkant. Het ging aan mijn kant open en ik zag bladmuziek liggen en wat potloden en gummen. Daar naast lag een uitgebreid ontbijt.
'Ik neem aan dat ik niet veel meer mensen ga zien. Alleen jij en Liv.'
'Vanmiddag komen je ouders langs. En je vrienden komen morgen. Daarna komt er geen bezoek meer. Dan zul je het met mij moeten doen.' Ik keek nog een keer in de koker.
'Waar is de viool?'
'Ik had geen idee wat je zou willen. En dan zal het besteld moeten worden.' Ik zuchtte en stond langzaam op. Ik pakte de bladmuziek en de potloden en legde het op de ladekast. Daarna pakte ik het dienblad met ontbijt en ging op het bed eten. Femke bleef staan kijken. Ik keek even op en legde mijn mes neer.
'Waarom observeer je me zo? Is er iets mis?'
'Nee, nee. Ik moet zeggen dat je je goed staande houd. Je bent kalm.'
'Wat zou ik dan moeten doen? Ik kan toch niet veel anders. Als jullie echt deze ruimte hebben ingericht dat ik er uit kan, zal het me ook niet lukken. Als ik door het lint zou gaan, zou het niets uitmaken. En misschien wil ik het wel, ik bereik er niets mee.' Even was het stil.
'Laat die viool maar zitten trouwens,' zei ik toen.
'Wat? Hoezo?' Ik toverde er een en kegde het dienblad terug in de koker. De deur sloot en Femke gaapte me aan.
'Wat?'
'Niets. Er viel me wat op. Meer niet. Dus hoe componeer je?'
'Ik speel. Gedachtes glijden door mijn hoofd en ik schrijf iedere emotie die ik daarbij speel op. Daarna maak ik een compositie. Daarover gesproken...' Ik maakte een kopie van het andere blok met bladmuziek en glimlachte. 'Het is wat overzichtelijker als ik er twee heb.'
'Hoe kom je eigenlijk bij de viool?'
'Ik wou vroeger gitaar leren spelen en mijn ouders vonden het goed, zolang ik ook een klassiek instrument probeerde en ik vond de viool interessant. Uiteindelijk was ik vreselijk op de gitaar en ging de viool me goed af. Tot ik echt intensief ben gaan honkballen heb ik de viool volop gespeeld.'
'Leuk. Ik zie je vanmiddag nog wel met je ouders. Misschien dat Liv ook nog ergens een keer binnen komt om te kijken hoe het gaat. Mooi plafond zo trouwens. Verandert het landschap als je stemming er naar staat.' Ik knikte. Ze glimlachte en verliet de ruimte. Hoe kon ze hier zo mee omgaan? Ongeveer dit is haar overkomen en ze doet het nu zelf. Hoe dan?