Town of Legends

#17

POV Meredith
Laat in de avond wordt er op de deur geklopt. Als ik open doe verandert de sfeer in de kamer gelijk. Femke, Liv en Bruce komen binnen en gaan zitten. Ik kom bij ze zitten en luister.
'Meredith, ik... Noa... het spijt me ik weet niet waar te beginnen,' zei Femke.
'Wat is er dan? En rustig aan. Het betekent niet het einde van de wereld... toch?'
'Misschien toch wel. Meredith toen ik in de bibliotheek was buiten ons gebied en daar Noa naar binnen kwam, vroeg ik of hij me kon helpen. Hij zou een spreuk vertalen en dan zou hij komen en toen liep ik alvast naar buiten. Daar werden we aangevallen. Dankzij hem kon ik ontkomen, maar hij zit vast achter blokken steen. Ik weet niet of hij daar al weg is of dat Joey hem heeft of dat hij vast zit onder het puin, maar de kans is groot dat hij in het paleis is.' Ik schrok en tranen welden op. Liv wreef kort over mijn rug.
'Hij had dus gelijk. Mijn vader is de koninklijke magiër. Wat gaan we nu doen? Als hij nog in de grot is kunnen we hem niet laten zitten.'
'We gaan morgenvroeg kijken in de grot, oké? Misschien vinden we iets van hem en kunnen we zien wat er gebeurd is,' zei Bruce.
'Ja is goed. En dan vertellen we overmorgen over de dreiging. De anderen hebben het recht om te weten wat er aan de hand is.'
'Ik ga kijken of Noa misschien iets achtergelaten waar we wat van hebben.' Iedereen knikte. En nu is het maar hopen dat er niets ergs is gebeurd.

We komen met z'n vieren aan bij de grot. Door de voorbereidingen van het event is het laat in de namiddag geworden. We zien dat de doorgang helemaal is opgeruimd en dat er geen sporen zijn.
'Laten we in de grot gaan zoeken naar iets van Noa. Maakt niet uit wat, maar daarmee kunnen we zien wat er precies is gebeurd,' zei Liv. Samen met Femke liep ze de bibliotheek in, waardoor Bruce en ik ze niet zagen. Wij zochten naar kleine dingen. Ik vond een bebloed shirt. Het was niet heel veel, maar hij was dus wel gewond.
'Ik heb zijn shirt gevonden,' riep ik. Liv en Femke kwamen terug en Liv mompelde wat. Op een muur verscheen een groot tafereel. We zagen alles van de zijkant, alsof we door de muur heen konden kijken. We zagen hoe Joey de rotsblokken betoverde toen ze naar beneden kwamen en hoe het voor Noa niet mogelijk was om er uit te komen. Nadat hij onrustig in de grot was geweest had hij zichzelf verzorgd en vlak daarna was hij in gesprek met mijn vader. Vervolgens viel Noa neer en werden in alle rust de rotsblokken weer verwijderd en terug op zijn plek gelegd. Ik hoopte dat Noa wakker zou worden en zich kon verzetten, maar hij bleef roerloos op de grond liggen. Zonder andere maatregelen werd hij achterin een auto gelegd en verdween het beeld. Niemand was in staat om iets te zeggen. Ineens zag ik een blaadje liggen. Ik pakte het op en liet het aan de anderen zien.
'Wat staat er?' vroeg Bruce.
'Beste Femke en Meredith,
Als jullie dit lezen moet ik jullie bedanken. Dankzij jullie weet ik hoeveel het beschermen van anderen voor Noa betekent en dat was een essentieel voor mijn plan. Hem eerst pakken helpt me enorm en heeft een groot voordeel, al zullen jullie dat later begrijpen. Wanneer dat wordt is alleen nog een verrassing. Nogmaals bedankt, Joey.' Ik staarde de anderen aan.
'Gaat het Meredith,' vroeg Femke. Ze stak een arm uit om me te helpen.
'Raak me niet aan,' zei ik.
'Meredith?'
'Het is mijn schuld. Door mij wist hij dat... wat zal Noa wel niet van me denken? Hij zal woest zijn. Hij... hij... hij is in gevaar en dat is mijn schuld.'
'Nee, nee dat is het niet.'
'Hoe kun je dat nu zeggen?' zei Bruce.
'Dat staat er toch?! Ik heb die hork geholpen om mijn alles te vangen! Ik heb...' Liv zei iets onhoorbaar tegen Femke en Bruce. Ze knikten en verlieten de grot. Ik keek haar verbaast aan.
'Waarom stuur je ze weg?'
'Geef me dat shirt nog eens.'
'Wacht wat?'
'Geef me dat shirt nog eens. Dan kan ik je laten zien hoe het met hem is. En misschien, als je vader bij hem is, ontdekken we wat hij van plan is.' Ik gaf het shirt en wachtte af.

Na een aantal probeersels lukte het Liv eindelijk om me te laten zien hoe het met Noa was. Hij lag nog steeds roerloos, maar dit keer op een bed. Het was zelfs een kamer. Hij is in orde en het lijkt er op dat er niets aan de hand is. Hij slaapt gewoon. Hij is veilig, relatief gezien.
'Laat je vader je niet zo op je kop zitten. Dat zal hem alleen maar helpen.' zei Liv. Ik knikte. Samen liepen we terug naar het dorp. Hij was oké.