Town of Legends

#10

POV Noa
Samen met Femke loop ik door een stuk dicht begroeid bos.
'Nu moeten we oppassen. Waar we naar toe gaan ligt net buiten ons gebied en het kan zijn dat Joey wat vallen heeft klaar staan,' zei Femke. Ik knikte en volgde haar. We liepen door de barrière en kwamen even later uit bij een grot. Femke liep naar binnen en ging met haar hand langs een muur. Ik volgde haar stappen en de kale grijze muur aan het einde van de grot veranderde in een grote bibliotheek. Ik keek verwonderd rond. Hoge muren vol boeken vulden de wanden die ineens veel ruimer en hoger leken. Femke klom een ladder op en pakte een dun boek.
'Kom eens Noa, dit moet je zien,' zei ze. Nieuwsgierig liep ik naar haar toe.
'Hierin staat, als ik het gevonden krijg, het visioen van mijn moeder. Hebbes. Hier, lees maar.'ze gaf me het boek.

Ooit zal er iemand zijn die van buitenaf komt. Iemand die anders is dan alle andere magiërs, behalve Femke dan. Hij of zij zal verraad en mentale klappen meemaken die niemand zich kan voorstellen en zal daarmee vaker geconfronteerd worden dan hem of haar lief is. Hij of zij zal het volk beschermen en uiteindelijk bevrijden van een magiër met koninklijk bloed, maar komt daar niet zonder kleerscheuren van af.

Ik keek Femke aan. 'Jullie denken toch niet dat het Meredith is of wel?' vroeg ik.
'We kunnen niets uitsluiten. Wie weet wat er gaat gebeuren. Het kan goed zijn dat het dieper zit dan we weten.'
'Dat kan inderdaad. Hoe doen jullie dat dan?'
'We houden haar in de gaten en zorgen dat ze zich comfortabel voelt. Hopelijk is dat genoeg. En we gaan jou ook in de gaten houden laat dat duidelijk zijn.'
'Hoezo?!'
'Nou, jij bent degene die in de voorspelling beschreven wordt. Je bent de enige met dezelfde krachten als ik.'
'Dus?'
'Dus jij krijgt wat tikken te verduren. En ik wil weten welke.'
'Omdat?'
'Omdat ik je zo kan helpen om je eroverheen te zetten. Gebeurt dat niet dan zou het gruwelijk mis kunnen gaan.' Ik knikte. Ik wendde mijn blik op de boeken en ging met mijn hand over de ruggen.

'Hoe komt het dat niemand hier ooit komt. Met zo'n bibliotheek zou iedereen toch wat moeten kunnen lezen?' vroeg ik.
'Alleen ik, Liv en jij kunnen naar binnen. Ligt aan de soort fee. De anderen zouden het trouwens niet eens kunnen vinden. Ze weten er niet vanaf.'
'Oh.'
'Je bent trouwens op tijd beter. Vanavond is er een feest om te vieren dat we veilig terug zijn. En ik wilde je iets geven om je te bedanken.' Ze pakte uit haar zak een klein pakje.
'Toen ik zag dat je het niet kon pakken heb ik het snel voor je gedaan. Het is een bedankje ook al was het eigenlijk al van jou.' Ze overhandigde me het. Ik nam het aan en zodra ik zag wat er in zat, schoten vol. Ze had de armband die ik van mijn opa had gekregen meegenomen. Ik dacht dat ik het was verloren.
'Dank je Femke. Dit betekent meer voor me dan wat dan ook.' Ik veegde een traan weg.
'Van wie heb je hem gekregen?'
'Van mijn opa vlak voor hij overleed twee jaar geleden. Ik had hem die dag in de tuin geholpen en las daarna een boek binnen met de radio aan. Hij gaf me toen dit. "Deze heb ik van mijn opa gekregen toen het bijna zijn tijd was om te gaan. Ik weet dat hij bij jou in goede handen is. Jij gaat het ver schoppen." Dat was wat hij toen zij. Het vreemde was, het moment dat mijn boek ten einde kwam, een paar weken later, kwam ook aan zijn leven een einde. Het was een natuurlijke dood, maar toch. Ik klapte het boek dicht en kreeg toen het slechte nieuws van mam te horen. Ik was zo verdrietig dat ik niemand sprak behalve Meredith. Ze was er toen voor me. Ze was stil en luisterde, steunde me. Als ik klaar was gaf me met korte zinnen weer klein beetje zonlicht. Op deze armband staat een Keltische vlecht. Ze zijn oneindig. Net zoals hij was. En zoals Meredith nu is. Dank je dat je hem mee nam.'
'Geen dank. Weet je, zulk verlies is lastig. Het geeft je voor even een gevoel van machteloosheid en je gaat dingen denken als ik het iets anders had gedaan dan misschien... het voelt even helemaal leeg. Toen mijn moeder overleed, kon ik dagenlang niets meer. Mijn moeder was degene van wie ik alles heb geleerd. Zij was zo speciaal voor me. Weet je wat de laatste woorden waren die ze tegen me zei?' Ik schudde mijn hoofd.
'Ze zei: "Hou je taai lieverd. Mijn tijd is gekomen. En die van jou al er nooit zijn. Maar ik ben niet weg. Dat weet je. Herinneringen zijn voor eeuwig. Bij jou letterlijk. Hou vast aan de mooie herinneringen en leer van de slechte. Leef het leven zoals het gaat en volg je eigen stroom, waar die je ook heen leidt. Wie weet komt hij wel uit bij mij. Maar beloof me een ding. Volg nooit de stroming die mensen verwachten die je volgt. Dan verlies je me. Dan ben je jezelf niet meer." Ik heb haar dat beloofd. En ze is nooit verdwenen.' Ik glimlachte.
'Ze klonk als een wijze vrouw.'
'Na alles wat ze had meegemaakt was ze dat ook. Ik ben wie ik ben door haar. Zij dwong me nergens toe en liet me voor zover ze kon mijn eigen keuzes maken. Ook al had ze daarin een beperking. Ze deed het op haar manier. Zoals ze was. Zo probeer ik het ook te doen.'
'Volgens mij lukt dat wel.' Femke glimlachte.

Na het diepe gesprek dat we hadden liepen we slenterend naar het dorp. Er was van ver af al muziek te horen. Ik ging me omkleden, maar was er met mijn hoofd niet bij. Toen Meredith me kwam ophalen was ik nog niet helemaal klaar. Ze gaf me een blik en zuchtte.
'Waar zit je mee?' vroeg ze.
'Nergens. Ik ben nog onder de indruk van wat Femke voor me deed.'
'Weet je het zeker? Je bent niet jezelf sinds je terug bent.'
'Fijn dat je zo bezorgd om me bent, maar het gaat echt waar.'
'Oké dan. Laten we gaan.'