Town of Legends

#15

POV Noa
De afgelopen twee weken zijn rustig verlopen. Ik heb bijna het hele boek vertaald en ben veel in de grot. Ook met Meredith, Femke, Bruce en Liv breng ik veel tijd door. Het voelt vertrouwd als ik bij hen ben. Femke weet intussen van mijn vermoedens af en kwam met een aantal nuttige tips. Binnenkort is er een muziek event waarbij jongeren en volwassen ieder een act opvoeren. En Meredith doet mee. Ik zelf heb geen greintje talent voor muziek en ga dus gewoon toekijken.
Ik loop momenteel de bibliotheek in de grot in. Ik ben bezig met de vertaling van de laatste paar bladzijdes. De spreuken waarvan ik een link kon leggen met Joey had ik in een apart boek opgeschreven. Femke zat te lezen.
'Hoe gaat het?' vroeg Femke.
'Goed ben bijna klaar. Hoe is het met jou? Bijna klaar met de voorbereidingen voor het event?'
'Jazeker. Maar ik kan dadelijk wat van jouw hulp gebruiken. Zou je kunnen?'
'Ja sure. Ik laat dadelijk het boek wel hier. Laat me deze spreuk nog even doen en dan kom ik er aan. Vijf minuten.'
'Ik wacht buiten.' Ik knikte en schreef de laatste paar zinnen op. Toen zag ik iets schokkends én het bewijs dat Joey magisch is.
'Femke wacht!' Ik hoorde buiten een knal. Ik liet het dikke boek vallen en rende naar de uitgang van de grot. Net op tijd kon ik een schild maken rond Femke die het moeilijk had. Hetzelfde moment nog, vielen er stenen naar beneden en kon ik alleen terug de grot in. Wat ik ook probeer, ik krijg met niets de rotsblokken weg, zelfs niet met magie. Ik pakte het boek met belangrijkere spreuken op en keek of er iets tussen zat. Ik begon te ijsberen en werd hoe langer hoe gefrustreerder. Met mijn handen in mijn haar besloot ik op een steen te zitten. Ik kon niet bij de boeken in de bibliotheek, want ik was niet met mijn hand langs de muur gegaan en daar waar het zou moeten, zitten rotsblokken. Doordat ik enigszins was gekalmeerd merkte ik de lichte verwondingen op die ik had opgelopen. Ik maakte wat verband, simpelweg omdat ik niet wist hoe ik moest helen, en verbond de wonden waarbij dat nodig was. Snel trok ik schone kleren aan en de lichtelijk bebloede kleding gooide ik ergens in een hoek. En nu is het gewoon wachten. Er komt vast iemand om me te helpen.

Na een lange tijd kwam er licht de grot ik. Ik klom voorzichtig naar de veel te kleine opening, hopend dat het geluk voor een keer bij mijn zijde was, maar ergens wetend dat het een fatale beslissing was. Zodra ik aan kwam zag ik Joey's zelfvoldane glimlach voor me. Iets wat me weer deed herinneren aan de tijd in die cel in het paleis. Verslagenheid nam de overhand en ik klom terug naar beneden. Ik hoorde Joey lachen.
'Geef je het nu al op? Dat had ik niet van jou verwacht Noa,' zei hij. Het plezier dat hij had was duidelijk hoorbaar in zijn stem.
'Sadist,' mompelde ik.
'Wat zei je?'
'Je hoorde me wel. En volgens mij kan ik er door jouw magie niet uit, of wel?' Weer lachte Joey.
'Je geeft dus toch niet helemaal op. Nou aangezien je me door hebt zal ik gelijk maar voor de makkelijkste aanpak kiezen.'
'Wat bedoel je daar mee...' Terwijl ik het zei draaide ik mijn hoofd naar boven, waardoor er iets begon te steken in mijn nek. Ik haalde er een pijltje uit en haalde wat bloed uit mijn nek. Wat the...? Mijn oogleden werden zwaar en mijn ledematen voelden alsof ik vierentwintig uur in een sportzaal had gestaan. Langzaam zakte ook ik weg en wist ik dat het voorbij zou zijn.

POV Femke
Hijgend kwam ik aan in het dorp. Door het schild dat Noa had gecreëerd kon ik net de grens over rennen. Ik voelde me enorm schuldig, maar als ik was gebleven had zijn inspanning niets uitgemaakt. Tegen beter weten in bleef ik voor de brug nog wachten, hopend dat hij door de bomen kwam en veilig was, maar ik had zelf gezien hoe die rotsblokken naar beneden kwamen. Hij zou gewond kunnen zijn of erger. Of Joey had hem. Maar dan zouden ook zij eerst door de rotsblokken heen moeten. Ik zuchtte en liep direct naar Bruce.
'Hey lieverd hoe was het in de bibliotheek?' vroeg hij toen ik binnen kwam. Hij draaide zich om en zijn glimlach verdween gelijk.
'Wat is er gebeurd? Waar is Noa?' Hij keek me doordringend aan. Tranen welden op. Hij trok me in zijn armen en troostte me.
'Het is zo erg. Het ene moment waren we in de bibliotheek en het andere moment moest ik vechtend over de grens zien te komen en moest Noa terug de grot in voor vallende rotsblokken. En Joey... hij grijnsde. Hij grijnsde alsof hij wist hoe dit ging eindigen. Het was zo akelig. Hoe moet ik dit aan Meredith vertellen. En het dorp? Joey is echt een bedreiging. En de kans dat hij magie heeft is zo groot. Wat als Noa gelijk krijgt? Wat als Joey de koninklijke magiër is?'
'Daar vinden we wat op. Tot die tijd moet je rustig blijven. Je kon niets anders. Dat zal iedereen voor een deel begrijpen.' De deur vloog open en Liv kwam binnen.
'Hey mam weet jij wat... dit... is?' Ze keek me aan, deed vervolgens de deur dicht en legde haar spullen neer. Ze gaf me een knuffel en kalmeerde me.
'Het is al goed. We vinden een oplossing wat er ook aan de hand is.'