Town of Legends

#23

POV Noa
Ik sluit Meredith in mijn armen en hou haar lang vast.
'Gaat het met je na alles wat er is gebeurd?' vroeg ik.
'Ja, alles is in orde. Ik ben zo blij dat het voorbij is. Het is voorbij, toch?'
'Ja. Joey is vergaan tot stof. Alles is voorbij.' Meredith lachte en legde haar hoofd tegen mijn borst. Ik glimlachte en sloeg mijn armen om haar heen. Liv en Bruce kwamen naar ons toe. Bruce knikte dankbaar en Liv zei bedankt, maar was afwezig.
'Ze doet al zo sinds ze terug is. We weten niet wat er aan de hand is. Ze was zelfs niet blij om haar ouders weer te zien of het dorp. Ze wil niet vertellen wat er is. We weten niet wat te doen,' zei Meredith.
'Maar ik wel. Laat mij maar.' Ik liep rustig op Liv af en kwam stil naast haar staan. Ze staarde naar het water van het meer.
'Waarom zeg je niets? Iedereen is bezorgd en jij bent gewoon kalm,' zegt ze zacht.
'Ik weet wat er is gebeurd. Ik weet waar je je doorheen hebt geslagen. Ik zag hoe je vast zat in je eigen hoofd na een paar dagen. Joey had je flink te pakken daar,' zei ik kalm.
'En nu moet jij weten wat ik moet doen om het wel te kunnen verwerken?' zei Liv vinnig.
'Nee, dat weet ik niet. Maar ik wil naar je luisteren als je daar klaar voor bent. Bovendien is het misschien goed om te horen dat Joey is vergaan tot stof. Je kunt vrij gaan en staan waar je maar wil. Wie weet helpt dat.' Ik legde kort mijn hand op haar schouder en liep terug naar Meredith, Femke en Bruce die gewoon stonden te kijken.
'Wat heb je tegen haar gezegd?' vroeg Bruce.
'Niet veel. Dat wat nodig is. Laat haar met rust zo lang het nodig is,' zei ik kalm. Even keek ik over mijn schouder. Livs gespannen houding was verdwenen en ze hing uit het raam. Ik glimlachte kort en wendde me weer tot de groep.

'En hoe is het nu met jou?' vroeg Femke.
'Het kan beter, maar een deel is al verholpen,' zei ik terwijl ik Meredith tegen me aan trok als teken dat zij de reden was. 'Maar ik waarschuw je, als je weer zo'n vragen peloton wordt als gisteren, ben ik nu weg.'
'Goed, maar ik heb nog een vraag.'
'Prima.'
'Wat bedoelde je met je leven weer op de rails krijgen?'
'Nou, weet je... het magiër zijn heeft heel wat voor me in de weg gezeten en met alles wat er met Joey gebeurd is... ik moet weer een nieuwe draai zien te vinden, maar ik heb geen idee waar te beginnen. Daarom wou ik vanmiddag even alleen naar de bossen. Dan kan ik dat overdenken.'
'Natuurlijk. En sorry van gisteren. Ik was niet geheel helder aan het denken.'
'Maakt niet uit. Ook ik was nog aan het bijkomen van de wetenschap dat alles voorbij is.' We lachten en ik liep naar buiten. Meredith volgde me tot aan de deur.
'Je kan misschien hen voor het lapje houden, maar mij niet. Wat ga je doen in het bos?' zei ze.
'Ik ga echt even nadenken. Waarom twijfel je daaraan?'
'Omdat ik weet hoe teleurgesteld je bent dat je niet met je vrienden die camping kan openen.'
'Ook daar ga ik over nadenken. Komt goed. Tot vanavond.' Ik gaf haar een kus. En liep het dorp uit. Ik vond het niet leuk om voor haar de waarheid te verbergen, maar dat was beter.

Ik struin door het bos tot ik bij de door mij gemarkeerde boom aankom. Alle materialen die ik nodig heb, tover ik er vlak bij en dan begin ik. Ik merkte dat het met magie sommige dingen wel handiger gingen, zoals zware balken in de boom krijgen, naar het echte werk, zoals zagen en timmeren, dat doe ik nog altijd het liefste met mijn blote handen. Als het dek klaar is, begin ik op de grond met het maken van de muren. Een voor een hijs ik ze omhoog en bevestig ik ze aan het dek. Vanuit daar komen de balken van het kleine dak dat in het midden een cirkel heeft voor een tweede verdieping. Net als ik de laatste balk bevestig, hoor ik geritsel.
'Kom maar Meredith. Je hoeft je niet te verstoppen,' zei ik en behendig klom ik naar beneden. Meredith glimlachte schaapachtig en kwam langzaam uit de schaduwen van het bos. Ze kijkt bewonderend naar het nog onvoltooide bouwwerk hoog in de bomen. Ik sprong naar beneden en ving mezelf op door mijn vleugels uit te slaan.
'Dus... een boomhut. Net zoals je wou doen met je vrienden. Is dat wat je bedoeld met je leven weer op de rails krijgen?'
'Ik wil eigenlijk gaan proberen om ons vrij te krijgen uit dat meer, dat kleine stuk land. Ik wil weer doen wat ik en mijn vrienden al jarenlang plannen. We hebben de grond al gekocht.'
'Jullie wouden een eigen camping bouwen toch?'
'Meer dan dat. Het is een park met kampeerplekken, een groot meer vol met watersport activiteiten, boomhutten en zelfs een speciaal restaurant. Dat wilden we doen. Het zou voor iedereen zijn en er zou extra aandacht zijn voor mensen met een beperking. Stel je eens voor, al die spelende en lachende kinderen en blije volwassenen die een fietstocht gaan maken. Zou dat niet fantastisch zijn?'
'Ja, dat is het zeker. Hoe wil je het gaan aanpakken?'
'Ik wil naar het paleis toe en praten met Liv. Net na haar kroning. Samen komen we er vast wel uit.'