Town of Legends

#24

POV Noa
Samen met Meredith lopen we tevreden het paleis uit. Na een emotionele reünie van Liv en Meredith en het praten over de wet die zegt dat magiërs niet meer uit hun eigen grondgebied mogen, zijn we tot een besluit gekomen. Omdat Liv niet voor ieder land kan spreken maar wel voor Nederland, mogen we weer vrij rondlopen. We kunnen Nederland niet uit, maar we zijn vrij. We zijn onderweg naar het studentenhuis van mijn vrienden. Meredith straalt terwijl ze met mijn arm om haar heup over straat loopt. Ik glimlach. Ze is prachtig als ze zo lacht. We kijken elkaar kort aan en lachen.
'Ik vind dat je dapper bent geweest Noa,' zei ze.
'Hoezo?'
'Ik ken je. Jij spreekt je gevoelens niet of nauwelijks uit. En dat doe je nu wel. Dat is lastig en je doet het. Ik ben trots op je.' Ik glimlachte en mompelde een bedankje, waardoor Meredith moest lachen.
'Silly you,' grinnikte ze. Ik trok haar tegen me aan en lachte kort. We stonden op de stoep van het studentenhuis. Ik belde aan en Mason deed open. Zijn ogen werden groot en hij omhelsde me.
'Gast, waar ben je geweest?!' Door zijn schreeuw kwam de rest van de groep ook kijken. Ik en Meredith werden naar binnen geduwd en de jongens gaven me ieder een bro-hug. Daarna kusten ze Meredith op haar wang.
'Dus waar heb je uitgehangen? Je ouders wisten het ook niet en Amber is verhuisd dus daar hebben we geen contact meer mee,' zei Set.
'Ik was met haar mee op reis. Ze was een jaar eerder weggelopen en merkte dat ze reisgezelschap wilde. En ik ging graag mee. Ik heb me uitgeschreven bij school en ben naar haar toe gegaan. We hebben de hele wereld gezien en alles op de ouderwetse manier gedaan. Met de basisbehoeften, een tent, een gasstel en geld zijn we gaan reizen. We hebben gezeild, zijn door jungles gelopen. Het was geweldig.'
'Dat is het? Niets bijzonders? Geen gevechten? Niets?' is Coens botte opmerking.
'Nou ik heb het hele park uitgewerkt. Ik zal het wel even laten zien.' Uit de rugtas die ik om had, haalde ik een koker. Daarin zaten alle ideeën voor boomhutten, indelingen. activiteiten alles. Iedereen keek er aandachtig naar.
'Wat denken jullie? Zullen we er voor gaan?' Verwachtingsvol kijk ik ze aan. Ze beginnen te lachen en roepen ja. Meredith kijkt me trots en veelbetekenend aan. Ik knik kort en zucht. Dan vier ik het feest mee met de jongens.

De volgende maanden hebben we toestemming gekregen van de aannemer en zijn we massaal gaan bouwen. Iedereen leidt een eigen team van klasgenoten en ouderejaars en maken we ieder een eigen soort boomhut. Drie dezelfde op verschillende plekken op het park. Natuurlijk maken we er een wedstrijd van en wint het team van Cooper. Mijn team is tweede en dat van Fred is als derde geëindigd. De overige drie teams waren nog twee dagen bezig. Ondertussen waren wij begonnen aan het restaurant in de bomen en waren er al normale kampeerplekken gevormd. Drie stijgers werden in het meer aangelegd en een fietsroute aangelegd. Speeltoestellen en spelletjes binnen in een boomhut waren al bijna klaar toen ook het restaurant af was. Vervolgens werd het interieur gevormd en werden er in het park overal bordjes geplaatst en planten geplant. En na een periode van tien maanden was het allemaal af en gingen we open. Al vanaf het begin loopt het geweldig. De jongens en ik zijn zo trots. Meredith heeft hier en daar ook een handje geholpen en heeft onder andere de leiding over het animatie team dat kinderen bezig houdt. Ik zit momenteel op het kantoor naar de financiën te kijken als ze binnen komt. Ik verberg snel een van de rekeningen en sta op om haar een kus te geven. Morgen vieren we mijn 20e verjaardag en ik wil haar verrassen.
'Hey bijna jarige, hoe is het?'
'Goed. Het gaat hier fantastisch. Maar dat hoef ik jou niet te vertellen.' We lachen en ik leun op mijn bureau.
'Waarom ben je niet bij de kids aan het peddleboarden? Ik dacht dat dat de activiteit van vandaag was.'
'Die is net afgelopen. Ik kwam om te zeggen dat Femke en Liv ons hadden gevraagd naar het paleis te komen. Vanavond om acht uur moeten er zijn. Het is blijkbaar heel belangrijk.'
'Oh ok. Zou jij de andere jongens willen vertellen dat ik nog een nieuw ontwerp heb voor een extra speelgelegenheid voor de oudere kinderen.'
'Zal ik doen. Doei lieverd, ik ga even eten. Peddleboarden is zwaar.' Ik lach en zwaai haar uit. Ik zucht van opluchting. Ze heeft niets door. Uit mijn jaszak haal ik een klein zwart doosje. Als ze daar achter komt, zou alles verpest zijn. Ik glimlach en stop het terug. Ik kijk naar buiten waar ik een mooi zicht heb op de accommodatie. Er zijn een stel kinderen en volwassenen een watergevecht aan het houden wegens het warme weer. Ik besluit even om in mijn korte broek en shirt door het park te lopen. Onderweg kom ik een paar oude bekenden tegen en mijn ouders. Ik ben even stil. Ik weet niet wat te zeggen en heb een brok in mijn keel. Mijn vader neemt het voortouw.
'Ik ben trots op je mijn jonge. Je hebt hier echt iets moois van gemaakt. We genieten enorm. Het spijt ons dat we er eerder niet voor je waren.' Aan zijn gezicht zag ik dat hij het meende. Mam had een paar tranen in haar ogen en keek me net niet aan.
'Dat is alles wat ik altijd wilde horen,' breng ik zacht uit. Ik omhels ze lang en ga dan weer verder. Het is een prachtige dag.