Town of Legends

#6

POV Noa
'Kan ik die kettingen dan niet wegtoveren?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd.
'Nee, dat gaat niet. Deze kettingen zijn gemaakt met kruiden die samen een magische verbinding aangaan in de juiste hoeveelheden. Ze kunnen met maar 1 soort kruid groeien. Maar die groeit alleen in mei.' Ik keek op mijn horloge.
'Dat is over twee weken. Laat ze dan groeien.'
'De kettingen ontnemen mij mijn krachten zolang ik ze draag, kan ik niets. Maar jij kan het wel laten groeien.'
'Ik? Waarom denk je dat?'
'Jij hebt alle controle over je krachten. Ik weet nog niet waarom, maar... laat maar het kan gewoon toeval zijn.' Ik dacht even na en pakte mijn boek uit mijn tas. Ik liet hem aan Femke zien en zei: 'Kunnen we hier misschien wat mee?' Ze keek me verwonderd aan.
'Hoe heb je deze gevonden?'
'Het vond mij. Het gaf me alles wat ik weet.' De deur vloog open en Femke verstopte snel het boek. Mam stond in de deuropening met pap achter haar.
'Jullie komen hier nooit samen binnen, of met zo veel man achter jullie,' zei Femke achterdochtig. Op de gang stonden een aantal mannen. Mam negeerde Femke en liep op mij af. Iets in haar houding maakte me bang. Vanuit het niets sprong ik over haar heen en landde ik soepel op mijn voeten. Verbaasd keek ze me aan. Mijn vader pakte mijn schouders beet en duwde mijn handen achter mijn rug.
'Kom rustig mee, en dan valt het meeste mee,' zei hij. Ik wisselde een blik met Femke. Bijna onopvallend schudde ze haar hoofd. Mam zag het en bond snel mijn handen vast. Pap duwde me de kamer uit en sloot hem.

We liepen verder de gang in, niet richting de uitgang, maar naar een donker gedeelte. We kwamen langs veel andere cellen, maar ze waren allemaal leeg.
'Waarom zijn alle cellen leeg?' vroeg ik mam.
'Dat is voor iets wat komen gaat. Maar daar hoef jij je echt geen zorgen over te maken. Je zal er toch niet veel aan kunnen doen,' zei ze kil.
'Als ik er niets aan kan doen, dan kan je het me ook vertellen.' Pap grinnikte. Kwaad keek mam om en pap stopte. Ik kon een grijns niet onderdrukken. Toch handig om te weten hoe je haar opfokt.
'Haal die grijs van je gezicht. Anders zorg ik er voor dat je niet meer kan grijzen,' siste mam. Ik trok mijn gezicht in een plooi en liep stilletjes achter haar aan.

Hoe verder we door de gang liepen, die geen einde leek te hebben, hoe meer er een onaangenaam gevoel begon te borrelen in mijn onderbuik. Ik begon me meer te verzetten, met als gevolg dat pap mijn handen greep met een hand en met de andere me via mijn schouder naar beneden duwde. Ik kon geen kant meer op en dat maakte het niet veel beter. Verderop was een fel licht te zien. Er stond een deur wagenwijd open. Ik werd op een stoel gezet en mijn handen werden met een ketting aan de tafel bevestigd. Geen ontsnappen mogelijk. De deur sloeg met een klap dicht. Het was donker in de kamer en alleen een peertje zorgde voor een beetje licht. Nerveus zat ik in het schemerdonker te zitten en te wachten. Na een aantal minuten kwam er iemand tegenover mij zitten. De lampen werden open gedraaid, waardoor ik hoofdpijn kreeg van het onverwachtste licht. Tegenover me zat koning Joey te grijnzen. Ik had hem eerder ontmoet. Hij had toen een achterdochtige blik in zijn ogen. Nu zag ik alleen maar een zelfvoldane, bijna arrogante blik die me uit leek te lachen. Een lange tijd bleef hij me zo aanstaren. Op een gegeven moment zuchtte ik en gaf ik hem een "serieus?" blik. Hij lachte om mijn actie en ging verzitten.
'Jij durft Noa. Me zo uitdagen,' zei hij.
'Zegt degene die me drie minuten gewoon aanstaarde.'
'Touche. Dus... mijn gevoel klopte. Jij bent een van hen. En wel een sterke.'
'Dat verklaart die achterdochtige blikken.' Hij lachte.
'Een sterke en een slimme. En ook nog eens de zielsverwant van mijn dochter. Jij hebt wel veel pech hè?'
'Het is maar wat je pech noemt. Ik zie het namelijk anders.'
'Dat weet ik. Maar nu dat het bewezen is, ga je door een speciaal traject heen.'
'Laat me raden. Prettig is het niet.'
'In een keer goed.' Even was het stil en staarden we elkaar aan.
'Vertel eens, je bent hier niet alleen om me uit te lachen en me te vertellen over het traject. Waarom ben je hier werkelijk,' zei ik koeltjes. Weer lachte de koning.
'Ik kom hier polshoogte nemen. Je bent immers een bekende en mijn dochters zielsverwant. Bij haar past iemand met een sterk karakter, maar die ook een hele mooie, zachte kant heeft.'
'Aha. En hoe weet u dat ze mijn zielsverwant is?'
'De manier waarop ze over je praat. En jij over haar op dit moment. Jullie beginnen te glunderen.'
'Dat kan ik niet ontkennen. Maar toch.' Iets zegt me dat er meer achter zit dan hij me verteld. Koning Joey keek even op zijn horloge en stond op.
'Succes dadelijk. Ik zal aan het einde nog wel een keer polshoogte komen nemen.' Hij verliet de kamer en mijn ouders namen we weer mee.