Town of Legends

#27

POV Noa
Ik sta viool te spelen als ik opmerk dat er mensen achter de deur staan te luisteren. Ik zucht en schud mijn hoofd. 'Femke, ik bijt niet, ik speel op m'n viool. Kom gewoon binnen,' zeg ik. De deur ging open en Femke kwam met mijn ouders binnen.
'Je speelt nog steeds zo goed als vroeger. Beter zelfs. Het klonk mooi. Was je boos?' zei mam bewonderend.
'Soort van. Niet de vrolijkste herinnering in ieder geval. Bedankt voor het compliment.' Ik legde de viool weg en ruim de bladmuziek op. Femke stond achteraan te wachten.
'Femke, kun je ons alleen laten? Hier wil ik je echt niet bij hebben.'
'Ik kan je hier niet zonder toezicht...'
'Femke. Alsjeblieft. Je laat me Meredith al niet meer zien en ik wil met mijn ouders praten. Alleen. Alsjeblieft.' Femke zuchtte en knikte kort.
'Ik zie je ouders buiten de deur wel als jullie klaar zijn.' Als de deur dicht is glimlach ik.
'Het is fijn om jullie te zien. Ook al is het de laatste keer. Hoe gaat het met jullie? Hebben jullie hier nog een baan?'
'Ja, we werken nu in de beveiliging. We schrokken even toen we van Femke hoorde dat je hier zit,' zei pap. Ik grinnikte.
'Ik schrok gisteravond ook.' Mam kwam dichterbij en glimlachte.
'Wat gaat er door je heen?' vroeg ze zacht. Ik keek weg en beet op mijn lip. 'Noa, je bent in tweestrijd. Hoe voel je je?'
'Verraden, leeg, opgesloten, teleurgesteld en verdrietig.'
'En?'
'Opgelucht.' Ik ging met mijn handen door mijn haar en zuchtte diep. 'Ik ben opgelucht, haast blij dat ik hier ben. Het is zo gek.'
'Waarom ben je opgelucht?'
'Omdat ik... ik begrijp mezelf niet meer. Ik verborg mijn gevoelens voor iedereen en nu krijg ik de kans om alles te zeggen en doe ik het nog niet omdat ik niet weet wat. Sinds ik de waarheid ontdekt heb, staat alles zo op z'n kop dat ik het niet meer weet. Ik weet wie Noa is, maar wie is Noa met krachten? Iemand die problemen aantrekt dat is zeker. En jullie weten dat ik heel wat kan hebben en toch heb ik nu te veel klappen gehad.' Ik ging op bed zitten en zuchtte. Nu alles er uit was, kwam het besef pas echt binnen. Ik kneep in mijn handen om zo tegen de tranen te vechten, maar het had geen nut. Langzaam vielen ze op de grond. Alles ging eindelijk goed, ik heb alles achter kunnen laten en was opnieuw begonnen met Meredith aan mijn zijde en alles is in een klap een herinnering. Alles wat ik in het afgelopen jaar heb opgebouwd is niet langer tot mijn beschikking. Mijn droom is vernield.

Als ik me realiseer dat mijn ouders er nog staan, kijk ik op.
'Het is goed. Niemand kan zich voorstellen wat er nu door je heen gaat. Als je wil dat we gaan, gaan we en dan kan jij tot rust komen. De echte dreun komt nu pas binnen,' zei pap. Ik knikte alleen en pakte mijn viool. Ik mompel een kleine spreuk en zodra ik speel komen en lijnen van kleuren uit mijn viool. Ze vormen figuren of juist iets abstracts als ik speel en zetten mijn gevoel neer met sierlijkheid en gratie. Ik kijk toe terwijl ik speel en mijn compositie. Als de deur open gaat, raak ik een valse noot en stop ik.
'Wat is er Femke?'
'Meredith wordt vermist. Ze ging naar jouw kantoor voor wat papieren en is toen verdwenen. Is het goed als ik hier controleer of ze er is?'
'Ga je gang.' In een hoek zag ik Meredith staan. Ik mompelde snel iets waardoor Femke haar niet gevonden kreeg. Ze keek me dankbaar aan en wachtte.

Laat in de avond was ik viool aan het spelen toen de lichten uit gingen.
'Kom maar Meredith de camera is uit. Ze kunnen je niet zien,' zeg ik met een glimlach. Ze komt tevoorschijn en stapt door het glas.
'Weet je het zeker?'
'Ja. Zodra de lichten uit zijn, gaat de camera uit. Het is half elf. Niemand let dan nog op me. Bovendien doe ik niet veel anders dan viool spelen.'
'En je speelt prachtig.' Ik leg mijn instrument en strijkstok neer en omhels haar.
'Hoe gaat het met je?' fluister ik.
'Goed. Ik mis je alleen zo vreselijk. We moeten een manier vinden om hier je hier uit te krijgen. Ik wil niet dat je hier ten onrechte bent.'
'Dat wordt lastig. Tenzij er concreet bewijs is dat ik ongevaarlijk ben, kunnen we niets.'
'En dat boek dat je telkens vindt met een andere inhoud. Kan dat misschien helpen?'
'Geen idee. We kunnen het proberen. Maar niet nu. Hoe voel je je?' Ze keek me recht in mijn ogen aan en tranen welden op.
'Ik voelde me zo alleen. Zo verlaten. Ik was zo boos dat Femke en Liv zoiets kunnen doen. Jij bent het tegenovergestelde van Cealin of mijn vader. Ik voelde me zo hulpeloos. Machteloos.' Ik wou iets gaan zeggen toen de lichten aan gingen. Ik duwde Meredith achter me en keek naar Femke.
'Je blijft weg, duidelijk,' zei ik dreigend.
'Ik zal inderdaad niets doen. Maar hoe ver ben je bereid te gaan?' Ik moest even nadenken en keek toen naar Meredith. Ze zat op de grond en haar ogen hadden een ongewone gloed.
'Noa, wat gebeurd er?' Ze begon te gloeien. Ik keek naar Femke.
'Dat kun je niet doen. Niet die spreuk. Dat kun je haar niet aan doen!'
'Er is maar een manier om het te stoppen.' Mijn hersenen draaide op volle toeren, tot ik een idee kreeg. Ik raakte Merediths schouder aan en nam de spreuk over. Maar waar er bij Meredith een grauwig gele gloed vanaf kwam, was die van mij helder wit. Zodra het weg was, staarde ik naar de grond.
'Aangezien ik nu niets meer kan, heb je meer dan een goede reden om me te laten gaan,' zei ik tegen Femke.
'Ik had niet verwacht dat dat ook een mogelijkheid was. Maar je hebt gelijk. Zonder mij kun jij je magie niet gebruiken. Dus je bent vrij om te gaan.'
'Leuke woordkeuze. Vrij. Zolang dit geld, zal ik niet vrij zijn.' De deur ging open en ik en Meredith verlieten het paleis. We liepen door het bos naar huis.

'Wat gebeurde er nou net?' vroeg ze zacht.
'Ik heb de macht over mijn krachten aan Femke gegeven. Zonder haar verbale toestemming, zal ik niets kunnen.'
'Is dat wat de spreuk doet. Je krachten inbinden en de touwtjes in de handen van een ander geven.'
'Ja.'
'Het spijt me.'
'Het geeft niet. Zolang als ik maar gelukkig ben met jou. En nu kunnen we trouwen.' Ik stopte op het midden van het pad. Dit was ongelofelijk.