BULUTLAR ŞAHİDİM OLSUN REYNMENİM (TAMAMLANDI)

28.Bölüm

Az önce yusufa tokat mı attım ben. Evet tokat attım. Kızarmış yanağına baktım. Gerçekten sert vurmuştum çok kızarmıştı.
Dolu dolu gözleriyle başını yerden kaldırıp bana baktı hiçbir şey söylemiyordu. O sırada zaten elif ve yengem devreye girdiler.

Yengemin üst düzey ısrarının ardından dördümüz bir kafeye oturup konuşmaya karar verdik.

Ceylan:evett çocuklar şimdi kavgasız gürültüsüz konuşacağız sakince tamam mı?

Hiç masaya bakmıyordum camdan geçen insanlara bakıp kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. O sırada yengem beni dürtüp tekrar konuştu.

Ceylan:tamam mı?

Ben:he he tamam.

Elif :evet şimdi konuşalım. Sizin derdiniz ne?

Ben:benim bi derdim yok ama onun var.

Ceylan:esin sen ne istiyosun öncelikle buna karar verdin mi?

Ben:ben mi ben kararımı bir sene önce verdim. Bu adamı hayatımda görmek istemiyorum.

Ceylan:o yüzden mi hala ağlıyosun?

Ben:yenge kavgasız bir konuşma demiştin.

Elif:öhöm öhöm yapmayın lütfen.

Ben:sana soruyorum yusuf aktaş neden her gittiğim yerde karşıma çıkıyosun ya neden?

Elif :ayy dayanamayacağım. Abla bu sefer ben dedim. Gel belki seni bi kızla görürse kıskanır dedim.

Ceylan:Ne?

Ben:se... Sen ne dedin.

Hemen masadan kalkıp çantamı aldım ve konuşuyordum ki yusuf konuştu.

Yusuf:sürekli böyle yaparak kaçamassın otur şuraya.

Yusufun böyle demesi beni daha da sinirlendirmişti tekrardan oturdum ve konuştum.

Ben:ne konuşucaz ki eskiden benim canım dediğim elif de şimdi başkasını savunur oldu.

Ceylan:esin konuyu sapıtma.

Ben:bir dakika ya hepiniz yusufu mu haklı buluyosunuz bu mu yani ne çabuk unuttunuz o günleri he hatırlatayım mı size?

Elif:abla yapma.

Ben:hastane köşelerin de benim için ağladığınız zamanları sonra elif sen geceleri başıma gelip ağladığını ne çabuk unuttunuz.
Ben unutmadım her sabah acıyla uyandığım günleri, her yerde bu sıfatı gördüğüm günleri UNUTMADIM.

Yusuf:hastahane köşeleri?

Dedi ve elife bakmaya başladı.

Ben:ne o elif sana bunları anlatmadı mı söyle de  bi ara anlatsın.

Sonra elife dönerek tekrar konuştum.

Ben:hastahanedeki fotoğraflarımı neden atmadın?

Elif :abla bak bi dinle.

Ceylan:evet bi sakin olur musun hiç birimiz o günleri unutmadık.

Ben:unutmadıysanız nasıl hala bu adama aşık olduğumu düşüne biliyorsunuz?

Bu kez masada bağıran ben değil elifdi.

Elif :DÜŞÜNMÜYORUZ. sen yusufa aşık değilsin ama yusuf aşık anladın mı? Şuan da senden daha çok acı çeken o bir yıl boyunca sadece fotoğraflarına baktı hergün ağladığına ben şait oldum be.

Ceylan:şitt sakin dedik. Elifcim lütfen.

Elif :yenge bir saniye susar mısın?
Abla sen ne ara böyle bir insan oldun? Ne ara bu kadar anlayışsız oldun?