BULUTLAR ŞAHİDİM OLSUN REYNMENİM (TAMAMLANDI)

32.Bölüm

Eve geleleli yaklaşık bir saat oluyor ama yok uyuyamıyorum. Bir türlü kokusunu, bakışını aklımdan çıkartıp da uyuyamıyorum olmuyor.
Ben unuttum unuttum diyorum ama hiç unutamamamışım ki. Ben onu hep seviyormuşum ama kendime söyleyemiyormuşum.
Ben onsuz yapamıyormuşum ki. Bu zamana kadar sadece saklamışım.

Titreyen ellerimle masanın üstünde duran kolyeyi alıp boynuma taktım. Sonra hemen yataktan çıkıp üzerimi değiştirdim eşofman ve uzun kollu bir sweatshört giydim.
Ardından dolabımın içinde duran spor ayakkabımı giyip odamın kapısını yavaşca kilitledim. Çünkü olurda abim odaya girerse olmadığımı görmesin yani inşallah sabaha kadar gelirim.
Sonra telefonumu aldım ve pencereyi açıp aşağı atladım. Zaten birinci katta olduğum için bu çok kolay olmuştu.

Ardından hızlı bir şekilde sitemizin çıkışına doğru koşmaya başladım.
Sitenin çıkışına geldiğimde bekçinin uyuduğunu fark edip sessiz bir şekilde kapıdan çıktım.
Fakat çıktıktan sonra biraz pişman oldum keşke arabayı alıp sonra elife haber verip öyle çıksaydım. Ama işte ne yapalım geç çalışıyor.

Saat olmuş gecenin körü sen sabaha kadar bekleyemedin yani ya uyuduysa.
Ben bu şekilde düşünürken birden gök gürledi ve yağmur yağmaya başladı.
Ama neyseki eve yaklaşmıştım bu yüzden hemen koştum ve apartmanın içine girdim.
Hala o kadar kararsızdım ki şimdi acaba geri mi dönsem.
Korkarak asansörün düğmesine bastım ve içeri girdim. Asansör yukarı doğru çıkarken ben kalpten gitmek üzereydim.

Kapının önüne gelince ben kapıyı çalmadan kapıyı ev arkadaşı açtı.sanırım bir yere gidiyormuş beni görünce şaşırdı ama yine de içeri davet etti. Ben içeri korkarak girerken konuştum.

Ben:yusuf yokmu?

Ev arkadaşı:odasında bir şeyler arıyordu gelir şimdi.

Dedi ve montunu üstüne giymeye devam etti.
O sırada yusuf bağıra bağıra salona doğru gelmeye başladı.

Yusuf:ya sen bunu görmediğine emin misin ben bunu hiçbir yerde bulamıyorum. BAK EĞER BULAMASSAM SENİ ÖLDÜRECEM!

Dediğinde çoktan salona gelmişti ama arkadaşına baktığından dolayı beni görmüyordu.

Ev arkadaşı:neyse ben kaçtım.

Dedi ve evden çıktı o sırada yusuf hala beni görmemişti onun arkasından bakarken büyük bir hayal kırıklığıyla konuştu.

Yusuf:nerde bu kolye ya nerde?

Ben:bende

Dediğimde şaşıran gözlerle bana bakıyordu ben de tşörtümün altında kalan kolyeyi çıkartıp gösterdim.

Yusuf:esin?

Ben:konuşabilir miyiz?

Dediğimde yanıma geldi ve saçlarımı elledi.

Yusuf:konuşuruz konuşmasına da sen ıslanmıssın önce üstünü değiştirelim.

Dedi ve kolumdan tutup beni odasına sürükledi ardından dolabını açıp sweatshörtlerinden birini bana uzattı.

Ben:gerek yoktu.

Yusuf:gerek var menekşe gözlüm gerek var ben içerdeyim sen rahat rahat giyin.

Yusuf çıktıktan sonra üzerimi değiştirdim ve salona  gittim. Ve yanına oturdum.

Ben:yusuf

Yusuf meraklı gözlerle bana bakarken ben konuşmaya devam ettim.

Ben:ben seni hep sevdim biliyo musun? Sen bana bitti deyip gittikten sonra bile ben seni hep sevdim ama işte kendime bir söz vermiştim  bir daha affetmeyeceğim onu diye. Aslında öylede yapıyordum ama ama ben artık.