BULUTLAR ŞAHİDİM OLSUN REYNMENİM (TAMAMLANDI)

26.Bölüm

Uzun ve yorucu bir yürüyüşün ardından sonunda eve gelebildim. Abimlerin evinin işikları sönmüş ama bizim evin ışıkları hala yanıyor. Güzel elif hanım uyumamış bu gece onu kimse alamaz elimden.

Sinirli sinirli kapıya vurdum kapıyı ceylan yengem açınca ilk önce bi afalladım ama sonra hemen içeri girdim.

Ben:yenge senin ne işin var burda.

Ceylan:abinle kavga ettik.

Ben:diye ki?

Ceylan:seni orda unuttuk diye bizi suçladı ben de çıktım geldim bugün burda kalacağım.

Ben:ya sabır neyse elif nerde?

Ceylan:içerde üstünü değiştiriyo.

Hızlı adımlarla elifin odasına giderken bir yandan da topuklu ayakkabılarımı çıkarttım. Elifin odadına gelince hiç tıklatmadan direk daldım tabiki elif donup kalmıştı.

Elif:çüşşşş noluyoruz ya.

Ben:evet noluyoruz ya asıl onu sana sormak lazım.

Elif:noldu be

Ceylan:evet ya bi sakin ol otur şuraya.

Ben:yok yok oturamam öldüreceğim elifi.

Elif:olmaz evlenmeden ölemem lütfen ya.

Ben:ya sen ne pis bir insanmıssın. Koynum da yılan beslemişim be.

Elif :düzgün konuş ya kırılıyorum bak.

Ceylan:evet esin sakin ol ne oldu.

Ben:ne mi oldu bu var ya bu yusufla haberleşmiş bir yıl boyunca beni ona anlatmış.

Elif:aboo söyledimi ona fotoğraflarını gönderdiğimi?

Ben:NE FOTOĞRAF MI? Hergün arıyomuş seni sesimi dinletiyor mussun?

Ceylan:elif ? Öylemi?

Elif:evet öyle.

Ben:yazıklar olsun be ben de benim yanımdasın sanıyorum.

Ceylan:elif neden yaptın bunu?

Elif :yenge nasıl yapmayayım çok seviyor yusuf işte çok yalvardı kıyamadım.

Ben:çok seviyor diyor kafayı yiyeceğim. Bana bak bundan sonra kimse muhattap olmayacak onunla ben zaten ağzının payını verdim.

Ceylan:ne dedin?

Ben:dedim bityi boşuna uğraşma sevmiyorum git dedim. Dedim işte bir şeyler ya.

Elif:NE? Ya kızım öyle deninir mi ya yazık çocuğa.

Ben:yazık tabi bana yazık değildi değil mi? Bir sene boyunca hergün acı çekerek uyandım ama ona yazık doğru.

Ceylan:her şeyi öğrenmissin işte bile isteye ayrılmamış senden

Ben:artık çıkatmışım ben onu kalbimden bir gram bile üzüntü duymıyorum.

Elif:bir şans daha ver ona.

Ben:sen bugün konuşma bence.

Dedim ve hızla kapıyı kapatıp odama geçtim. Cidden ikisi de bana yusufu savunuyorlar ya sanki bir sene önce o gün ben bitti dedimo bitirdi şimdi de çeksin cezasını.
Ben çok mu isterdim böyle olmasını ben her şeyden çok sevdim her şeyden.
Yanında huzur bulduğum tek insandı o gittikten sonra nefes alamadım ben şimdi biraz üzülmüş ağlamış çok mu?
Kafamdaki bu düşünceleri silip biran önce üstümü değiştirdim. Gerçekten sinir sistemim çok bozulmuştu ve ben yarın nöbet tutmaya gidecektim. Uyuyup dinlenmem gerekiyordu yoksa hastane köşelerinde uyuyup kalabilirdim.
Uyumak için gözlerimi kapattım ve uyumaya çalıştım fakat nafile olmuyor. Bu sinirle hiçbir şekilde uyuyamıyorum.
Yatakta doğrulup etrafıma baktım ben neden sinirleniyordum. Fotoğraflarım yusufun eline geçti diye mi? Elif bana yalan söyledi diye mi? Ya da yusuf bir anda geri geldi diye mi? HAYIR.
Hiç biri değil hiç biri değil peki ben neye bu kadar öfkeliydim. Hiçbir şeyi kafama takmama  lazım bunların hiç biri önemli değil ve evet şimdi güzelce yatıp dinleniyorsun hadi bakalım.
Ve gözlerimi kapatıp kendimi uykuya bıraktım.
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
sabah penceremin tıklayışıyla uyandım. Birinci katta oturuyordum ve pencerem açık kalsa çok rahat bir çocuk bile eve girebilir. Bu yüzden çocuklar tıklatmıştır diyip gözlerimi geri kapattım.
Fakat bir değil iki değil. Israrcı bir şekilde onlarca kes tıklatılınca sinirli bir şekilde kalkıp pencereyi açtım. Pencerenin önünde bir gül ve  üzerinde de not vardı.
Gülü elime alıp notu okumaya başladım.