Öptüm Bay

💋 Öptüm Bay 21 💋

Bol bol satır arası yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın❤❤

Eda KUTUPOĞLU

"Aa şey.. ben şey.. yani şey.. işte aşağıda olanları gördün işte. Ondan dolayı bir az canım sıkkın yoksa başka bir nedeni olduğundan değil yani ne nedeni olabilir ki hem? Çok saçma insan nedensizde şey olur, olmaz. Ben çok saçmaladım galiba değil mi?" Dedim Koray kaşlarını çatmış neden saçmaladığımı anlamaya çalışır gibi bir hali vardı.

Off yani yaaa! Koray'a aşık olacağım hiç düşünmedim. Zamanımıydı şimdi? Allah aşkına Kalbim soruyorum sana? Niye şimdi bir az daha bekleyebilirdin. Umarım hiç bir şey anlamamıştır.
Annemin sesini duyunca hemen kalktım. Yanlış anlayabilirdi ve bunu hiç istemiyordum.
"Ben gitsem iyi olacak Koray."

Cevabını beklemeden hızla çıktım odadan. Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Ne yapacaktım ben ya? Hiç aşık olmadım ki ben. Aşık olmayı geçtim aşk nedir onu bile bilmiyordum. Her şeyi geçtim karşılıksız bir aşka yelken açmıştım. Sonum çok parlak görünmesede bu yolu ısrarla devam ettirecektim.

Annemın anlamsız bakışlarını yok sayarak hızla arabaya geçtim. Annem arabaya bindiğinde derin bir oh çekti. Gözlerimi devirip Koray'ın odasına baktığımda hala oturuyor olduğunu gördüm.

Eve geldiğimizde annem odama çıkmama müsade vermeden babamın yanına sürükledi. Başlıyorduk işte. Babam kaşlarını çatarak sigarasını söndürdü.
"Bak Eda senin için bir karar aldık. Ya o şirkette çalışırsın yada Koray'la nişanlanırsın. Seçim senin."

Bak buna gerçekten gülerim. Kahkaha atmaya başlayınca annem olumsuzca başını salladı.
"Gerçekten komikti baba."
Kahkahalarım devam ederken babamın birden bağırmasıyla durumun ciddi olduğunu anladım.
Hadi ama ilk zamanlarda üzülmeme bile dayanamayan adama ne olmuştu böyle.

"Yeter artık ya yeter! Baba sen ne dediğinin farkında mısın? Ben 18 yaşındayım ne nişanı ne evliliği? Dalga mı geçiyorsun benimle. Benim hayallerim var tamam mı? Bu iki dediğinde olamyacak. Ya sen benim üzülmeme bile dayanamazken beni nasıl böyle bir seçim yapmakta zorlarsın.!:

"Anlamıyormusun kızım batıyoruz! Sana iyi bir hayat sunmaya çalışırken dibe batıyoruz! Ortaklık bozulma derecesine geldi! Ya senle Koray şirketin başına geçersiniz yada nişanlanırsınız."
İnanmıyorum ya para için hayatımı mahvediyordu. Hemde göz göre göre.

Sinirle çantamı alıp evden dışarı çıktım.
Hiç bir şey yolunda gitmiyordu.
Sahile indiğimde boş bir banka oturdum.
Daha bir kaç ay öncesine kadar her şey yolunda gidiyordu. Mutluydum biz mutluyduk. Şirketin batması umrumda değildi. Üzeleceğim tek nokta babamın o şirkete yıllarını vermesiydi.

"Neden ben Allah'ım neden?" Diyerek bağırdım. Bir kaç kişi bağırmamla bana baksada tekrar önlerine döndüler. Karşıdan geçen teyze yanında ki adama beni işaret etti.
"Şu zamane gençeleri işte. Her şeye isyan ediyorlar. Bizim zamanımızda isyan etmek mi vardı? Kesin erkek arkadaşından ayrıldı. Ondan bu isyan." Diyerek bana onaylamaz bakışlar göndererek yollarına devam ettiler.

Başkasının hayatına yorum yapmak ne kadar kolaydı. Bilip bilmeden hemen yargılıyorlardı. Hava iyice kararmaya başlayınca ayağa kalktım nereye gidecektim ki? Şimdi eve gidersem kavga hala devam ederdi.
Ponçik bedenim bir yükü daha kaldıramazdı. Arkamı döndüğümde ufak bir çığlık attım.

"KORAY!"

Yüzünü buruşturup "Bağırma kızım ya kulağımı patlattın." Dedi alay ederek. Olanlardan haberi yoktu. Yoksa bu kadar gevşek olmazdı. Ağzımı aralayıp soru soracağım sırada "Biliyorum." Dedi.
"Siz gittikten sonra bende sorguya çekildim. Ve kabul ettim."

Ne! Kabul mü etmişti? Yalan söylemediğine emin olup düşünmeye başladım. Neden kabul etmişti ki? Bana sorması gerekmezmiydi?

"Canım ben şimdi çileden çıktım nereye geleyim?"
Koray anlamsızca bakarken saçmaladığımın farkına vardım.
"Nasıl kabul edersin ya bana fikrimi sordun mu Koray?"

"Sana evlenme teklifi etsem ne diyebilirsin ki? Bak Eda bizim bu ortaklığa ihtiyacımız var. Anlıyormusun? Benim hayallerimden daha önemli şeyler var. Mesela ailem." Dedi.

Ne yani benim ailemi umursamadığımı mı düşünüyordu?
Ben hayallerimden asla vazgeçmeyecektim. Derin bir nefes aldım
"Tamam lan evlenelim kapansın bu konu." Koray'ın kaşları havallandığında saçmaladığımın farkına vardım.
"Yani şey. Hatlar karıştı benim o kadar dert yüklenince bünyem kaldıramadı tabi saçmalıyorum işte." Dedim gözlerimi kaçırarak.
Ciden bu gün çok saçmaladım ben ya.

"Bak Eda 2 yıla kadar nişanlı kalırız sonra ayrılırız. Tabi bizimkiler öyle bilmeyecek. Bak ben evlenemem anlıyor musun? Bana göre değil bu işler. Her şey düzelene kadar rol yapacağız."
Hayal kırıklığı ile Koray'a baktım. Sanki ben çok istiyormuşum gibi davranıyordu.
Kafamı sallayıp ayağa kalktım.
Fazla kırıcı konuşmuştu.
"Ela, Eda? Nereye?" Diye arkamdan bağıran Koray'ı yok saydım.

Daha adımı bile adam akıllı söyleyemiyordu. Ben birde başka derdim yokmuş gibi gidip Koray gibi birini sevdim.
Koray arkamdan koşarak gelip elimi tuttu.
Gözyaşlarımı silip başımı kaldırdım. Ağladığımı anlamıştı.
"Neden? Neden ağladın." Dedi duraksayarak.
"Ağlamadım ben."
"Bak Eda yanlış anladın beni. Suçlusu sen yada ben değilim. Ama böyle olması gerekiyormuş. Hadi gel bu gün arabada kalalım ne sen ne de ben eve gitmeyeceğiz. Biliyorum."
Başımı sallayarak onayladım.

Arabaya bindiğimizde ikimizden de ses çıkmıyordu. Kafamı yaslayıp denizin dalgalarını izlemeye başladım. Aklıma bir kitapta okuduğun söz geldi,
'Okyanus cayır cayır yanıyor, hissediyor musun balık?'
Belki de denizin dalgaları bu yüzden karaya hızlı ve sert çarpıyordu.

Başımı kaldırmadan Koray'a döndüm, göz göze gelince şaşırmıştım. Beni mi izliyordu yani?
Yada ben öyle anlamak istediğim için öyle düşünmüştüm.
Sanırım aşk bana göre değildi.
"Eda. Çok güzel bir kalbin var biliyor musun?"
Dedi ve sustu.

Koray'ın bu cümlesinden sonra midemde garip bir şeyler olmaya başlamıştı. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyordu. Bir cümle insanı bu kadar derinden etkileyebilirmiydi?
"Aa şey.. teşekkür ederim." Dedim kısık çıkan sesimle.

☆☆☆☆

Güneş ışıkları yüzüme vururken yavaşça yerimde döndüm. Bir saniye bu yattığım şey yataktı. Hızla yerimden kalkıp
"Neredeyim ben." Diyerek bağırdım. Başımı sağa çevirdiğimde gördüğüm şey ile şok olmuştum. Çığlıklarım odayı inletirken ben hala ona bakıyordum.

Yanımda mı yatmıştı? Allah'ım ellerimle vücuduma dokundum.
"Korkma organlarına dokunmadım." Diyerek açıklama yapan Koray'a gözlerimi devirdim.
Odanın kapısı birden açılınca yerimde sıçrayarak Koray'a baktım.

Hadi ama annemlerin burada ne işi vardı? Annem ve Koray'ın üvey annesinin onaylamaz bakışlarını üzerimde hissedince başımı eğdim  utancımdan domatese döndüğüme eminim.
Babamgil hızla geri çıkınca annem derin nefes alıp gözlerime bakmaya devam etti.
"Umarım bir açıklamanız vardır çocuklar.!"

Herkes çıktıktan sonra Koray gözlerini devirip ayağa kalktı. Üzerinde ki tişörtü birden çıkarınca yine çığlık attım. Koray sinirle yanıma gelerek.
"Çığlık atmasana kızım. Yanlış anlayacaklar." Dedi.
"Sende birden önümde soyunma ve hem ayrıca zaten yanlış anlaşıldık. Ya sen ne mantıkla buraya getirdin beni. Arabadan ne güzel uyurduk."

"Hadi çok konuşma sorgumuz var inelim." Diyerek kapıyı açtı bende peşinden gittim.
Annemgil sus pus oturmuş birbirlerine bakıyorlardı.
Koray'ın üvey annesi
"Dün o kadar istemiyorum dediniz. Siz zaten dünden razıymışsınız." Dedi alayla.
Üzerine yürüyeceğim sırada Koray kolumu tuttu.
"Kimseye açıklama yapmak zorunda değiliz. İstediğiniz olacak işte işinize bakın."

Aferim Koray her şeyi daha da boka sardın. Tebrik ederim. Salondan çıkan Koray'ın arkasından koştum.
"Bekle beni Koray!"

Yazım hataları olabilir kusura bakmayın.😘