OH MY TEAR² • JJK

2.0 [TUHAF]

"Soğuk ve ürkütücü derecede samimi olan o gözleri..."

1.9

HATIRLATMA

Terleyen avuç içlerimi kotuma sildikten sonra Hoseok'dan ayrıldım ve kapıya doğru ilerledim, kaldığımız ev şehrin en ücra kısmında değildi fakat sokak arasında olduğundan bulunması zordu. En azından O bulamazdı.

Kapıdan çıkacağım sırada Hoseok kapının pervazına yaslandı. Bağcıklarımı bağladıktan sonra ayağa kalktım ve Hoseok'a döndüm.

"Vedaşlaştık ya, yolcu etmene gerek yok-"

Dediğimde sözümü kesti.

"Unutma, herkese iyi davranan biri henüz en büyük kötülüğünü yapmamış olandır."

2.0

[TUHAF]

"Jaehyun?"

Ses vermediğim sırada bakışlarımı pencereye çevirdim. Anılarımın canlanması kalbimde biriken acının gün yüzüne çıkmasını sağlıyordu, hafızamın kayıp parçaları birer birer yapboz misali birleşip şeklini alıyordu fakat canımı yakıyordu.

Bilmediğim şeyler sandığımdan daha fazlaydı.

"Jaehyun? Cevap verecek misin acaba?"

Hoseok bıkmak bilmezken gözlerimi sinirle kapattım, boyun eğerek yanında gelmemin tek nedeni hatırlamadığım anılara sahip olan tek kişi olmasıydı, aksi takdirde garajın kapısını kapattığı anda kaçmayı becerebilecek kapasiteye sahiptim.

Jungkook ne yapıyordu acaba?

İyi miydi?

Jeongmun ve o yaralanmıştı, Jimin ikisine de bakmıştır, değil mi?"

"Kızı rahat bırak Hoseok."

Eunha konuştuğunda gözlerimi önümdeki koltuğa çevirdim, bu aptal kız sırf Hoseok yanımızda diye bana yaranmaya mı çalışıyordu? O lanet evde bana yapmadığı kalmamışken hem de?

Arazi aracı sert zeminde ilerlerken yol ayrımına denk gelir gelmez durmuştu, Hoseok sürücü koltuğundan ayrılıp aşağıya indiğinde Eunha onu takip etti.

Arabada beni yalnız bırakacak kadar aptal mıydılar?

Beni mi deniyorlardı?

Amaçları neydi?

Beni götürüp ne yapacaklardı?

Baygın bakışlarla arabanın ön camından iki bedeni izlediğimde vücudumdan çekilen gücü parmak uçlarımda hissettim, gidiyordu ve benim yapacak hiçbir alternatifim yoktu.

Yanımda uzanır vaziyette olan Yoongi gibi ağır ağır ben de koltukta mayıştığımda kapım hızla açıldı, Hoseok endişeli gözlerle çenemi tuttuğunda şaşkınlığını gizleme gereksinimi duymadan gözlerime baktı.

"İyi misin?"

Arabaya bindiğimden beri hep aynı soruyu zikrediyordu dudaklarıyla, göremiyor muydu?

İyi olmadığımı göremiyor muydu?

Gözlerimden dolup taşan damlalarla irislerime inen perde uzun soluklu bir uykuyu vadetmiyordu fakat huzurluydu, içinde bulunduğum durumdan daha çekilebilir bir kaçış yoluydu hiç şüphesiz.