Luke's POV
Naglalakad ako sa hallway ng school ng mahagip ko ng paningin si Rigel. May kausap sya sa phone.
"Bye Sarah. Uwi ka na kasi akala mo naman magkaka-love life ka dyan. Walang forever noh."
Wait.. Did I hear it right? Kausap nya si Sarah?
"Uy! Luke Marcus! Anong atin?"
"Kausap mo si Sarah. Kailan mo pa sya nakakausap? Where is she? Kumusta na sya? Tawagan mo ulit gusto ko syang makausap. Bigyan mo na lang akong number."
Sa haba ng sinabi ko ay tiningnan lang ako ni Rigel na para bang isa akong malaking joke sa paningin nya.
"Nakikinig ka ba?"
"Yep. Nagutom nga ako sa sinabi mo siguro ang mabuti pa ay ilibre mo ako ngayon kasi naghihirap ako. Doon ko sasagutin lahat ng tanong mo."
"May kapalit na naman?"
"Asus. Share your blessings."
"Okay"
Ayun nga while waiting for her food ay nag-usap muna kami.
"So ano na?"
"Nito ko lang sya nakausap. Nasira kasi yung phone nya at kung tinatanong mo kung nasaan sya. Nasa Taguig sya ngayon at kung kumusta sya ay ayos naman daw. Adik pa rin sa pink at malapit na daw syang magkalove-life."
"Huh?"
"Luke, uso mag move on."
"Akala mo ba madali? Bakit sa kanya madali lang yun?"
"Hindi naman nawawala ang pagmamahal. Sometimes may dumadating talaga sa buhay natin na mas mamahalin pa natin."
"So, you mean may nakilala sya na mas minahal nya?"
"Yep. Yung ginawa nung taong yun ang mga bagay na sana gusto nyang gawin mo kaso hindi mo nagawa."
"What should I do?"
"Let her go. Kapag bumalik sya at mahal mo na sya talaga at mahal ka pa rin nya. Edi kayo na may forever."
"What do you by 'at mahal mo na sya talaga."
"Luke, alam kung ano ang mas masakit kay Sarah? Yung taong mahal nya first love ang bestfriend nya. Insecurity kumbaga. Mahirap kaya makipag compete sa first love."
"Pero kasi"
"Luke, magpakatotoo ka naman. Kahit minsan lang."
Christi's POV
Nakita kong kumakain mag-isa si Rigel sa canteen.
"Bakit mag-isa kang kumakain?"
Tiningnan nya ako.
"Dapat ba pag kumain by group?"
"Loko ka talaga. Libre ka naman jan."
"Naku Chris, mahirap ako."
"Sige na."
"Ayaw."
Naupo ako sa bakanteng upuan sa katapat nya.
"Ikaw ba ay may problema?"
"Oo. Di ko kasi alam paano mag-move on." sabi ko sabay tawa.
"Start moving on by accepting everything." seryosong sabi nito.
Tiningnan ko lang sya. Nagpatuloy naman sya sa pagsasalita habang nang-iinggit na kumakain.
"Tanggapin mo na umalis sya, na iniwan ka nya. Wag mo na syang hintayin. Kasi kapag maghihintay ka pa, aasa ka lang. Lalo ka lang mag ho-hold on. Start moving on by letting him go."
BINABASA MO ANG
His Deepest Downfall
RandomLife is a myriad of things, too much to see, too little time. It's either you get something out of it or let it simply slip away. And I used to slip it away a lot. There are some things that we have ignored, and those things will never happen again...
