Reborn

2. Miquel Christopher Greenwald

“Nee, Miquel. Denk aan het accent, je moet het voelen!” Zwaar verveeld staarde Miquel naar zij leraar Engels. Als het aan hem lag, had hij twee uur geleden het lokaal al verlaten. Nou ja, het was niet echt een lokaal, het was een aparte kamer in zijn huis. Zijn vader had er namelijk op gestaan dat hij thuis privé les kreeg. Niet dat het veel uitmaakte. Of hij nu thuis was of op zijn oude school, hij lette toch niet op. Hij wist het allemaal wel. Voor hem was het slechts herhaling van wat hij al had geleerd van zijn vader. Miquel rechtte zijn rug en sprak de Engelse zin die hij moest zeggen, zo verlept mogelijk uit. Moedeloos en zwaar geïrriteerd gooide de docent zijn handen in de lucht. “You’re impossible.” Met grote passen liep hij richting de deur, scande zijn vinger om hem te openen en ging ervandoor. Miquel grijnsde zelfvoldaan. Tien gehad, nog vijf te gaan.

Nadat Miquel zelf ook het leslokaal had verlaten, was hij doorgelopen naar zijn kamer. Ook daar zat een scanslot op, maar dan eentje die alleen híj kon openen. En dat was maar goed ook. Hij hield er niet van als mensen zomaar in zijn spullen rondsnuffelden. Neuriënd liep hij richting zijn bureau. Zijn ogen gleden over de boeken die erop lagen, voornamelijk talen. Zijn vader zei altijd dat het beheersen van zoveel mogelijk talen de eerste grote stap was naar succes. Miquel vond vreemde talen leren de meest grote onzin die er bestond. Ze hadden nu toch de moderne technologie? Vanaf de dag dat hij uit zijn vaderland was vertrokken, verdronk hij zowat in de boeken die hij hem opdroeg uit zijn hoofd te leren en dingen die hij onder de knie moest krijgen. Met andere woorden; zijn leven bestond uit niets anders dan leren, leren en nog eens leren. 

Omdat zijn hoofd iets anders wilde doen na twee uur Engels te hebben gehad, plofte hij op zijn bed neer en scrolde hij over zijn ingebouwde tablet. Hij kon daarmee alles in zijn kamer besturen, ook de televisie. En dat is nou net waar hij zin in had. Hij tikte op een knopje en de tv sprong aan. Maar net toen hij wilde kijken of er iets interessants op de tv was, klopte er iemand op zijn deur. “Wat?” was zijn geweldige reactie. De stem van zijn vader klonk kalm. “Miquel, je komt mee naar het laboratorium.” Miquel zuchtte geërgerd. Het was nooit ‘Miquel, wil je mee naar het lab?’ of ‘Miquel, zou je mee willen naar het laboratorium?’ nee, natuurlijk niet. Alles was een verplichting hier. 

Zonder verdere vragen te stellen, opende Miquel de deur en liep hij achter zijn vader aan. Samen liepen ze naar buiten om vervolgens in de auto te stappen. Niemand van hen hoefde te rijden, daar hadden ze namelijk een chauffeur voor. Het lab was niet heel ver weg van zijn huis, omdat zijn vader het altijd moest kunnen bereiken. Hij was namelijk de eigenaar van dat ‘oh zo geweldige laboratorium’. Miquel dacht soms wel eens dat zijn vader dat lab van hem belangrijker vond dan zijn eigen zoon.