Reborn

21. Marianne

De jongen was net zo snel verdwenen als dat hij was gekomen. Zodra hij wist dat Nola nog in leven was, snelde hij de kamer uit. Marianne had haar antwoord gekregen en was stiekem opgelucht, ondanks het feit dat de waarheid angstaanjagender bleek te zijn dan ze had verwacht. Ze wilde dat ze terugkon naar de mooie leugens. De jongedame was niet bestand tegen de harde waarheid en prefereerde meestal de zachte leugens, maar werd vervolgens boos als ze uitvond dat deze niet de waarheid waren. Ze stak gecompliceerd in elkaar.

Net als de band tussen Miquel en zijn vader blijkbaar. Er was hier wellicht meer aan de hand dan Marianne had durven vrezen. Zoals gewoonlijk probeerde ze de dingen overzichtelijk te krijgen: ze was hierheen gehaald om deel uit te maken van een experiment, dat was het doel geweest. Onderweg had Miquel haar willen helpen om te ontsnappen, maar dat plan mislukte jammerlijk. En nu lag ze hier, starend naar een deur die elk moment opnieuw zou kunnen openen. Machteloos.

Ze nam nu pas rustig de tijd om deze kamer te bekijken. Er waren geen schilderijen om haar bezig te houden, zoals in de andere kamer. De muren waren van een lichtpaarse kleur en deden haar denken lavendel. De geur van deze bloemen had ze altijd hemels gevonden, maar ze wist niet of ze hierna nog van die geur zou kunnen genieten. Als er überhaupt een “hierna” zou zijn voor haar. Wellicht enkel een “hiernamaals”. Welkom in de hel, hier groeit geen lavendel.

Een opengaande deur doorbrak haar gedachtegang. Marianne hoopte Miquel te zien, of Nola, maar Marcus stond in de deuropening en werd gevolgd door een arts. Marianne dacht althans dat de tweede man een arts was. Haar vermoeden werd bevestigd toen de man meteen richting haar been liep, Marianne als persoon volledig negerend.

‘En, wat denk je?’ mompelde Marcus.

‘Het lijkt me riskant,’ zei de arts, ‘maar niet onmogelijk.’

‘Wat bedoel je met riskant, levensbedreigend?’ vroeg Marcus geïrriteerd. Zijn wenkbrauwen stonden in een gefrustreerde frons.

Marianne vroeg zich af waar zijn vriendelijke houding van vanochtend (was het vanochtend?) was gebleven. Had hij Stefan al gesproken? Ondanks dat ze niet zo goed wist wat ze van de jongen moest vinden, zat het haar dwars dat hij bang was voor Marcus. Ze gunde het hem niet om gestraft te worden. Er zijn mensen die zeggen dat niemand straf verdient, maar Marianne kon het onmogelijk met die mensen eens zijn. Sommigen zaten letterlijk op straf te wachten.

Ze klemde haar kaken op elkaar toen de arts haar been vastpakte. De aanraking brandde vreemd. Alsof haar been écht verbrand werd.

‘Vuur lijkt te kunnen,’ zei de arts tevreden. ‘Hoe het met de andere elementen zit, weet ik niet.’

‘Is het nodig om dat uit te testen? Het kost een hoop tijd en geld om van elk element iemand hierheen te laten vliegen.’

‘Ik raad het aan. Experimenteren met haar lijkt me momenteel te riskant.’

‘Maar het is niet onmogelijk?’ vroeg Marcus, nu een tikkeltje ongeduldig.

‘Niets is onmogelijk,’ zei de arts.

‘Dat wilde ik even horen.’