Reborn

8. Miquel

Toen de mannen het meisje in de auto hadden neergezet en er zeker van waren dat ze niet zou wegrennen, gooide ze de deuren dicht. Eén van de mannen ging naast Yacofish voorin op de bijrijdersstoel zitten, de andere liepen weg van de auto en volgde Helga. Miquel staarde hen na totdat ze uit het zicht verdwenen waren. Daarna opende hij het portier en ging naast de wees op de achterbank zitten. Yacofish keek hem vanuit de achteruitkijkspiegel aan, knipoogde en startte de motor. Binnen enkele seconden reden ze al 200 kilometer per uur.

Het eerste deel van de rit verliep vrij rustig. Miquel kwam erachter dat hij ‘toestemming’ had gekregen van Yacofish om naar buiten te kijken, dus deed hij dat ook maar. Het uitzicht was voor hem niet zo bijzonder meer. De eerste keer dat hij hier langs reed met zijn vader, had hij zijn ogen uitgekeken. Alles was geweldig en prachtig geweest. Maar ach, als zevenjarige jongen vond hij al snel dingen helemaal het einde. Zijn ogen gleden over de vele bomen waar ze langs suisde. Hier en daar zag hij vogels opvliegen en kleine dieren wegduiken voor de auto. Voor de rest was er niet veel bijzonders te zien. Niet na de modernisering.

Uiteindelijk werd Miquel het uitzicht zat en mocht hij zijn hoofd weer terug draaien. Zijn uitzicht werd er niet bepaald beter op, tenzij je naar het achterhoofd van een slaafje van zijn vader ´beter´ kon noemen. Hij was van plan om weer helemaal op te gaan in zijn gedachten, totdat hij een vreemde tinteling voelde in zijn pink. Het zou toch niet? Heel sneaky zocht hij contact met zijn pink. Hij probeerde hem te buigen en tot zijn grote vreugde deed het wat hij wilde. Het was dat hij zich in moest houden, maar anders was hij als een gek met zijn pink gaan bewegen van geluk. Heel geleidelijk verspreidde de tinteling zich van zijn vinger, naar zijn hand en uiteindelijk helemaal door zijn arm. Miquel werd bijna gek van vreugde. Nog even en hij had de controle over zijn eigen lichaam weer terug. Zijn geluk werd nog groter toen hij zag dat Yacofish het afscheidingsscherm naar beneden haalde. Blijkbaar wilde hij met de man naast hem onder vier ogen praten, maar dat kwam Miquel ook heel gunstig uit. Hij wachtte geduldig af totdat het scherm volledig naar beneden was en ontspande zich. Zijn spieren waren zo stijf als wat, maar dat deerde hem niet. Hij tilde zijn arm op en bekeek het alsof hij het voor het eerste zag. Hij bewoog elke vinger afzonderlijk en toverde een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Hij zuchtte diep en bedacht zich toen dat het meisje ook nog in de auto zat. Hij keek haar een beetje opgelucht en verwilderd aan. Het moest er allemaal heel apart uitzien voor haar. Hij bestudeerde haar gezicht en nam elk detail op. Zijn ogen bleven hangen bij het kleine littekentje op haar kin. Zijn ogen werden groot. Hij herkende dat littekentje, hij was er zelf bij geweest toen ze die kreeg.

“Marianne?” Hij schudde verwilderd met zijn hoofd. “Ben jij het echt?” De woorden vloeide in perfect Nederlands over zijn lippen. Hij keek haar één seconde angstig aan, maar die uitdrukking werd snel vervangen door een andere: vastberadenheid.

“Ik moet je hieruit zien te krijgen.” Hij bestudeerde de wand die hen afscheidde van de laboranten en zuchtte diep. Het was nu of nooit. Zijn blik verhardde en hij trapte met een enorme kracht tegen de wand, die vrijwel meteen in scherven uiteen viel.