Reborn

10. Miquel

De ogen van Yacofish werden zo groot als bowlingballen toen Miquel zich met een enorme snelheid op hem wierp. Yacofish probeerde hem met een hoop gevloek en gescheld van zich af te duwen, maar dat mislukte. Miquel gaf hem een rechterkaakslag die meteen werd gevolgd door een flinke stoot in zijn edele delen. Yacofish kreunde en hij had geen andere keus dan het stuur los te laten en Miquel ook wat rake klappen te geven. Er volgde een flinke worsteling, vol haat en venijn jegens elkaar. Miquel wist Yacofish een flinke dreun tegen zijn hoofd te geven, waardoor zijn ogen wegdraaide en hij als een zoutzak in elkaar zakte. Miquel ’s handen grepen naar het stuur, maar het was al te laat. Een tegenligger kwam met een snelheid van minstens 150 kilometen per uur op hen af en remmen was onmogelijk. Oké, dit was het dan, dacht Miquel bedroefd. Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.

De twee auto’s botste met zoveel kracht tegen elkaar op, dat Miquel ervan overtuigd was dat het twee steden verderop nog te horen was. De voorruit spatte uit elkaar en de air backs vlogen uit de kassen. Miquel werd naar achteren geslingerd en kwam met een harde klap tegen de achterbank aan. De lucht werd door de klap uit zijn longen geslagen waardoor het zwart werd voor zijn ogen. Maar hij weigerde toe te geven aan de duizeligheid en misselijkheid en langzaamaan kwam zijn zicht weer terug. Hij leefde nog, dat was in ieder geval al íéts. Voorin hoorde hij helemaal niks. Óf ze waren beide dood, óf ze waren bewusteloos. Miquel hoopte stiekem op het eerste.

Zijn blik gleed over zijn eigen armen die, tot zijn schrik, helemaal onder het bloed zaten. Hij voelde een warm straaltje over zijn wang lopen dat waarschijnlijk van zijn voorhoofd afkomstig was. Bijna was hij gaan flippen, totdat zijn blik op Marianne viel. Zijn ogen werden groot van schrik. Overal om haar heen lag bloed en haar been lag in een rare knik. Hij kroop over de bank naar haar toe en rukte aan de stoelen om haar arm los te krijgen. Na veel geploeter en gezweet had hij eindelijk de achterbank open liggen en was haar arm weer vrij. Miquel begon wat licht in zijn hoofd te worden, maar hij negeerde dat. Hij moest er eerst voor zorgen dat ze uit de auto kwamen. Hij haalde gejaagd adem. “Niks zeggen, we moeten…” hij stikte haast in zijn eigen woorden. Met een harde ruk aan Marianne’s veiligheidsriem kwam hij los. Hij gaf nog een harde klap tegen het raam van de deur, dat al half versplinterd was, waardoor het gat groot genoeg werd om zijn arm naar buiten te steken. Hij voelde over de zijkant en rukte aan de klink. De deur vloog meteen open. Uiterst voorzichtig kroop Miquel over Marianne heen. Toen hij eenmaal tegen de autodeur aan leunde, opende hij hem verder door zijn gewicht er tegenaan te gooien. Hij viel met een pijnlijke klap naar buiten. En kreun van pijn kwam over zijn lippen, maar hij herstelde zich al snel. Hij moest Marianne uit de auto zien te krijgen. 

Met moeite trok hij zichzelf omhoog en staarde hij naar Marianne. Haar linkerbeen was gebroken, dat was zeker. Miquel verzamelde al zijn overgebleven kracht bij elkaar en tilde Marianne op. Hij liep een stukje van de auto vandaan naar een grasveldje toe en legde haar daar neer. Hij liet zich totaal uitgeput naast haar neervallen en keek verdrietig omhoog. Ze kwamen hier niet weg, niet zolang ze geen dokter hadden gezien.